Przejdź do zawartości

David Murray Anderson

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
David Anderson
Ilustracja
Admirał Anderson jako gubernator Nowej Południowej Walii
Data i miejsce urodzenia

11 kwietnia 1874
Newton-by-Chester

Data i miejsce śmierci

30 października 1936
Sydney

Gubernator Nowej Południowej Walii
Okres

od 6 sierpnia 1936
do 30 października 1936

Poprzednik

lord Gowrie

Następca

lord Wakehurst

Gubernator Nowej Fundlandii
Okres

od 20 października 1932
do 12 stycznia 1936

Poprzednik

John Middleton

Następca

Humphrey T. Walwyn

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Łaźni (Wielka Brytania) Krzyż Komandorski Orderu Łaźni (Wielka Brytania) Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Św. Michała i Św. Jerzego (Wielka Brytania) Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Św. Michała i Św. Jerzego (Wielka Brytania) Kawaler Orderu Królewskiego Wiktoriańskiego (MVO) Złote Promienie ze Wstęgą Orderu Wschodzącego Słońca (Japonia)

David Murray Anderson (ur. 11 kwietnia 1874 w Newton-by-Chester, zm. 30 października 1936 w Sydney) – brytyjski żołnierz i działacz polityczny, admirał. W latach 1932–1936 gubernator Nowej Fundlandii, następnie od sierpnia 1936 do śmierci gubernator Nowej Południowej Walii.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Kariera wojskowa

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z wojskowej rodziny, jego ojciec był pułkownikiem British Army. Jako trzynastolatek został kadetem w Royal Naval College w Dartmouth. Po raz pierwszy znalazł się w ogniu walki w czasie operacji przeciwko handlarzom niewolników, prowadzonej na rzece Niger. W wieku 20 lat otrzymał szlify oficerskie. W pierwszych latach XX wieku brał udział w kampanii kolonialnej przeciwko państwu Aszanti, w dzisiejszej Ghanie. W 1908 został dowódcą załogi królewskiego jachtu HMY Victoria and Albert III w stopniu komandora. W latach 1913–1917 dowodził krążownikiem pancernopokładowym HMS „Hyacinth”(inne języki). W czasie I wojny światowej okręt ten walczył u wybrzeży niemieckich kolonii w Afryce, na wodach dzisiejszej Namibii i Tanzanii. W latach 1918–1919 dowodził pancernikiem HMS Ajax. W latach 1921–1922 był adiutantem wojskowym króla Jerzego V.

W 1922 został awansowany na stopień kontradmirała. W latach 1923–1925 pracował w dowództwie Royal Navy na obszar Chin, krótko będąc p.o. dowódcy tej jednostki. W 1927 został wiceadmirałem i objął dowodzenie całością sił Royal Navy w Afryce. W 1928 był przez trzy miesiące wysokim komisarzem Wielkiej Brytanii w Związku Południowej Afryki. W 1929 został przedstawicielem dowództwa Royal Navy przy Lidze Narodów w Genewie. Został wybrany na to stanowisko, ponieważ jako jeden z niewielu wysokich oficerów brytyjskiej marynarki biegle mówił po francusku. W 1931 został admirałem. Rok później na własną prośbę został przeniesiony w stan spoczynku.

Kariera polityczna

[edytuj | edytuj kod]

W październiku 1932 Anderson został mianowany gubernatorem Nowej Fundlandii, wówczas samodzielnego dominium brytyjskiego. Choć pierwotnie jego rola miała być głównie reprezentacyjna, podobnie jak innych gubernatorów dominiów, w 1934 Nowa Fundlandia zgodziła się na zawieszenie własnej autonomii w zamian za pomoc Londynu w spłacie długów narosłych w czasie wielkiego kryzysu. W nowej sytuacji Anderson stał się przewodniczącym tzw. komisji rządowej, która zastąpiła pochodzący z wyborów rząd autonomiczny. Starał się godzić zwaśnione frakcje miejscowych polityków, jednak jego przełożeni w Londynie uznali te wysiłki za niewystarczające, wskutek czego w październiku 1935 ogłoszono, iż zakończy urzędowanie w styczniu kolejnego roku. Jeszcze przed wyjazdem z Nowej Fundlandii, w listopadzie 1935 otrzymał nowy urząd gubernatora Nowej Południowej Walii.

Podczas podróży do Australii Anderson poważnie zapadł na zdrowiu, do tego stopnia, iż musiał zatrzymać się na sześć tygodni w Perth na zachodnim wybrzeżu, gdzie poddano go hospitalizacji. W sierpniu 1936 udało się zaprzysiąc go na gubernatora, jednak był już tak schorowany, że znaczną część jego obowiązków wypełniali jego żona oraz prezes Sądu Najwyższego Nowej Południowej Walii, będący z urzędu zastępcą gubernatora. 29 października 1936 doznał krwotoku śródmózgowego, w wyniku którego zmarł następnego dnia nad ranem. Po uroczystościach żałobnych w anglikańskiej katedrze św. Andrzeja w Sydney, jego ciało zostało przetransportowane do Anglii, gdzie spoczął w miejscowości Fittleworth w hrabstwie Sussex.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Był odznaczony następującymi brytyjskimi orderami:

Ponadto otrzymał szereg odznaczeń wojskowych oraz zagranicznych, m.in. Order Wschodzącego Słońca III klasy za swoje zasługi w okresie służby na Dalekim Wschodzie.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]