Danuta Gwizdalanka
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Zawód, zajęcie | |
| Narodowość | |
| Edukacja |
1990 doktorat z muzykologii |
| Alma Mater | |
| Małżeństwo | |
Danuta Gwizdalanka (ur. 22 czerwca 1955 w Poznaniu) – polska muzykolog, autorka książek o muzyce, członkini Związku Kompozytorów Polskich. Żona Krzysztofa Meyera.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Absolwentka Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, gdzie ukończyła muzykologię (1980) i filologię angielską (1981). W 1990 obroniła pracę doktorską Brzmieniowe aspekty kwartetów smyczkowych Beethovena.
Pracowała w Teatrze Wielkim w Poznaniu oraz w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy (1981–1991). W 1995 w University of Michigan (Ann Arbor, USA) prowadziła seminarium poświęcone polskiej muzyce po 1945 roku.
W latach osiemdziesiątych zapoczątkowała w Polsce tematykę ekologii muzyki, m.in. tłumaczeniem eseju R. Murray Schafera The Music of the Environment (Muzyka środowiska), który stał się podstawą wstępu i kanwą książki The Tuning of the World[1] tego samego autora, oraz cyklem artykułów (Strojenie trąb jerychońskich) na łamach „Ruchu Muzycznego”[2]. Wprowadziła też do polskiego piśmiennictwa muzycznego, nieobecny w nim wcześniej, wątek genderowy, publikując książkę Muzyka i płeć (Kraków 2001). Autorka podręczników, prac poświęconych społecznym kontekstom kultury muzycznej (gender, polityka), muzyce kameralnej (przewodnik po utworach oraz dzieje praktyki wykonawczej) oraz biografii (Witolda Lutosławskiego, Mieczysława Wajnberga, Karola Szymanowskiego).
Publikacje
[edytuj | edytuj kod]- Brzmienie kwartetów smyczkowych Ludwiga van Beethovena, Poznań: Nakom 1991
- Przewodnik po muzyce kameralnej, Kraków: PWM 1996
- Muzyka. Podręcznik dla szkół średnich, WSiP, Warszawa: 1997; tłum. litewskie Kowno: Sviesa 1999, 2001
- Muzyka i polityka, Kraków: PWM 1999
- Muzyka i płeć, Kraków: PWM 2001
- Witold Lutosławski. Postscriptum [razem z Krzysztofem Meyerem], Warszawa: Zeszyty Literackie, 1999; tłum. włoskie Genua: De Ferrari 2004
- Witold Lutosławski. Droga do dojrzałości [razem z Krzysztofem Meyerem], Kraków: PWM 2003
- Witold Lutosławski. Droga do mistrzostwa [razem z Krzysztofem Meyerem], Kraków: PWM 2004 (nominacja do Nagrody im. Jana Długosza 2005[3])
- Witold Lutosławski – Przewodnik po Warszawie. NIFC 2013 – aplikacja na telefon
- Czterojęzyczny słownik terminów wykonawczych i interpretacyjnych, Poznań: Ars Nova 1995; Kraków: PWM 1999–2008
- Historia muzyki. Podręcznik dla szkół muzycznych
- Cz. 1 – Muzyka dawna, Kraków: PWM 2005
- Cz. 2 – XVIII–XIX wiek, Kraków: PWM 2006
- Cz. 3 – XX wiek (techniki kompozytorskie), Kraków: PWM 2009
- Cz. 4 – Przemiany kultury muzycznej w XX wieku, Kraków: PWM 2011
- Mieczysław Wajnberg. Kompozytor z trzech światów. Poznań: Teatr Wielki 2013
- Witold Lutosławski. Wege zur Meisterschaft. (współautor K. Meyer), Saarbrücken: Pfau 2014
- Złoty wiek muzyki kameralnej. Postacie, obyczaje i epizody z życia muzycznego. XVIII i XIX wieku (lata 1750–1850), Poznań: Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk 2016
- Der Verführer. Karol Szymanowski und seine Musik, Wiesbaden: Harrassowitz Verlag 2017
- 100 lat z dziejów polskiej muzyki, Kraków: PWM 2019
- One Hundred Years of Polish Music History, Kraków: PWM 2019
- Der Passagier. Der Komponist Mieczysław Weinberg im Mahlstrom des zwanzigsten Jahrhunderts. Übersetzt von Bernd Karwen, Harrasowitz Verlag 2020
- Symfonia na 444 głosy, Kraków: PWM 2020
- Lutosławski, seria „Małe monografie”, Kraków: PWM 2021
- Uwodziciel. Rzecz o Karolu Szymanowskim, Kraków: PWM 2021 (nominacja do Górnośląskiej Nagrody Literackiej „Juliusz” 2022[4])
- Мечислав Вайнберг – композитор трех миров. Пер. с польского Алексея Давтяна. СПб: Композитор • Санкт-Петербург, 2022
- Mozart, seria „Małe monografie”, Kraków: PWM 2022
- Szymanowska, seria „Małe monografie”, Kraków: PWM 2023
Hasła w Encyklopedii Muzycznej PWM, e-leksykonie Musik und Gender im Internet[5]
Cykle felietonów:
- o muzyce XX wieku w „Ruchu Muzycznym” (2000)
- o „złotym wieku muzyki kameralnej” w „Muzyka21” (2002–2003)
- o Witoldzie Lutosławskim w „Ruchu Muzycznym” (2003)
- Tajne/Muzyczne – środowisko muzyczne w aktach UB i MSW, „Ruch Muzyczny” (2022)
Rozprawy muzykologiczne w pracach zbiorowych, artykuły publicystyczne itp.[6]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Muzyka środowiska, Res Facta 9, Kraków, PWM 1982, s. 288–315.
- ↑ Ruch Muzyczny 1987, nr 19, 20, 21, 22 i 24; szczegóły zob. ekologia muzyki
- ↑ Znamy nominacje do Nagrody im. Jana Długosza / Wydarzenia / Instytut Książki [online], www.instytutksiazki.pl, 22 września 2005 [dostęp 2016-03-06].
- ↑ PIĘĆ NOMINACJI DO JULIUSZA – Górnośląska Nagroda Literacka „Juliusz” [online], nagrodajuliusz.pl [dostęp 2022-07-30].
- ↑ MUGI - Musik und Gender im Internet. [dostęp 2011-04-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-04)].
- ↑ Danuta Gwizdalanka. Polskie Centrum Informacji Muzycznej.