Dżahangir (syn Timura)

Dżahangir (ur. ok. 1355 r., zm. 1376 r.) – najstarszy syn Timura. Imię Dżahangir w języku perskim oznacza - Władca Świata.

Młodość

Dżahangir, pierworodny syn Timura przyszedł na świat w czasie walk wewnętrznych w Mawarnnahrze. Od najmłodszych lat zdradzał zainteresowanie wojskiem, a co najważniejsze ku radości i dumie ojca posiadał talenty wojskowe. Jako kilkunastoletni chłopak dowodził już oddziałami wojskowymi w ważnych wyprawach wojennych Tamerlana (między innymi dowodził awangardą wojsk ojca podczas jednego z najazdów na Mogolistan). Dzięki swym zdolnościom był ulubionym synem Timura, a co za tym idzie wielki władca upatrywał w nim godnego dziedzica swego imperium.

Małżeństwo

1373 r. - Dżahangir w wieku 18 lat pojął za żonę Chan-zadę, córkę Husejna Sufiego, był to warunek pokoju z dynastią Sufich rządzącej w Chorezmie. Była ona obiecana Dżahangirowi już rok wcześniej (w zamian za wspomniany już wcześniej pokój), ale rodzina Sufich zwlekała z jej wysłaniem na dwór w Samarkandzie w celu obiecanego ślubu. Sam Timur zniecierpliwiony tym bezowocnym czekaniem wyruszył w 1373 r. na wyprawę przeciw Chorezmowi by zmusić jego władcę do wysłania w końcu dziewczyny. W tym samym roku przerażony przywódca rodu Sufich ugiął się i bogaty pochód z arystokratką ruszył w końcu do Samarkandy.

Rodzina

Żona Dżahangira, Chan-zada, urodziła mu pierworodnego syna Mehmeta Sułtana. Z kolei miesiąc po jego śmierci inna z żon urodziła mu drugiego syna Pir Muhammeda. Obaj synowie po śmierci ojca stali się ukochanymi wnukami Timura, byli jak on odważni i posiadali umiejętności najbardziej cenione przez ich dziadka czyli dowódcze. Mehmet Sułtan zmarł wcześnie bo w 1403 r., za swego życia był naznaczony przez Timura do przejęcia po nim władzy. Pir Muhammed w czasie gdy Tamerlan w 1405 r. umierał został przez niego namaszczony na swego następcę. Jak wiadomo tego testamentu umierającego wodza nie dotrzymano. Pir Muhammed zginął zabity w 1407 r. przez jednego ze swych emirów.

Śmierć

1376 r. - w czasie gdy Timur powracał z udanej wyprawy na Mogolistan dotarła do niego straszna wiadomość, iż jego najstarszy zaledwie dwudziestoletni syn zmożony chorobą zmarł. Tamerlan był tak zrozpaczony, że zawiesił nawet na jakiś czas wyprawy wojenne.

Bibliografia

Marian Małowist, Tamerlan i jego czasy, PIW Warszawa 1985.
Justin Marozzi, Tamerlan, miecz islamu, zdobywca świata, Amber Warszawa 2006.