Przejdź do zawartości

Düwag ET12

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Düwag ET12
Ilustracja
Wagon nr 1019 w 1971 r.
Dane ogólne
Kraj produkcji

 RFN

Producent

Duewag, Siemens

Dane techniczne
Liczba członów

5

Długość

38 545 mm

Szerokość

2200 mm

Wysokość

3305 mm

Masa

34 000 kg

Rozstaw wózków

1000 mm

Rozstaw osi w wózkach

1800 mm

Układ osi

B′2′2′2′2′B′

Średnica kół

670 mm

Moc silników

2×150 kW

Typ silników

prądu stałego

Napięcie zasilania

750 V DC

Prędkość maksymalna

75 km/h

Wnętrze
Liczba miejsc siedzących

118

Liczba miejsc ogółem

319

Düwag ET12wąskotorowe wagony tramwajowe dla ruchu podmiejskiego, zakupione w 1967 r. przez niemieckie miasto Mannheim dla linii kolejowej Bad DürkheimLudwigshafen-Oggersheim. W okresie produkcji były najdłuższymi tramwajami na świecie[1]. W nawiązaniu do swoich wymiarów otrzymały potoczną nazwę Tatzelwurm[2].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Od 1958 r. przedsiębiorstwo transportowe z Mannheimu kupowało sześcioosiowe przegubowe wagony tramwajowe. W 1966 r. postanowiono zakupić cztery 12-osiowe wagony przegubowe w Duewagu. Dostarczono je koleją w częściach w okresie od lutego (jeden wagon) do kwietnia (trzy wagony) 1967. Na miejscu wagony zmontowali pracownicy Duewagu. Gotowe tramwaje wprowadzono do eksploatacji 17 kwietnia 1967 r.[2] W momencie produkcji były to najdłuższe wagony tramwajowe na świecie. Dopiero w 1994 r. RHB zakupiło dłuższe pojazdy[3].

Pierwotnie ET12 były przypisane do przewoźnika z Mannheimu, ale 1 lipca 1977 r. przekazano je przewoźnikowi z Ludwigshafen. 1 stycznia 1988 r. wagony nr 1021 i 1022 przejął Rhein-Haardtbahn GmbH (RHB) w zamian za skasowane wagony 6-osiowe[3], a w 2005 r. tramwaje wniesiono do nowo założonego przedsiębiorstwa Rhein-Neckar-Verkehr GmbH (RNV).

W ciągu ponad 40 lat eksploatacji przeprowadzano różne modernizacje, m.in. w wagonie nr 1022 w 1993 r. wydzielono przedział rowerowy[3].

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]
Wagon nr 1020 w 2004 r.

ET12 to jednokierunkowy, pięcioczłonowy, 12-osiowy, wąskotorowy wagon tramwajowy przeznaczony dla ruchu podmiejskiego. Człony połączono przegubami, pod którymi zamontowano dwuosiowe wózki toczne. Wózki napędowe zlokalizowano pod pierwszym i piątym członem. Na jeden wózek napędowy przypada jeden silnik prądu stałego o mocy 150 kW.

Z uwagi na konieczność dostosowania tramwaju do eksploatacji na linii kolejowej, otrzymał on trzy reflektory i niewielką liczbę drzwi: dwoje w członach skrajnych (pierwsze pojedyncze, drugie podwójne) i jedne w środkowym (podwójne).

Dostawy

[edytuj | edytuj kod]
Państwo Miasto Lata dostaw Liczba Numery taborowe
 Niemcy Mannheim i Ludwigshafen 1967 4 1019–1022 [4]
Łączna liczba: 4

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. DSBS: Laengste Strassenbahnen [online], dsbs.esquad.de [dostęp 2024-03-04].
  2. a b Die sechs- und zwölfachsigen Gelenkwagen der Rhein-Haardtbahn [online], strassenbahn-magazin.de [dostęp 2024-03-04] (niem.).
  3. a b c Michael Kochems, Dieter Höltge (red.), Straßen- und Stadtbahnen in Deutschland. 12: Rheinland-Pfalz, Saarland / Michael Kochems; Dieter Höltge, Fryburg Bryzgowijski: EK-Verl, 2011, s. 240–243, ISBN 978-3-88255-393-2 [dostęp 2024-03-04] (niem.).
  4. Duewag ET12 – Lista pojazdów [online], transphoto.org [dostęp 2024-03-05] (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Holger Blaul, Josef Kaiser, Die Rhein-Haardtbahn: Neun Jahrzehnte auf der Schiene vom Rhein zur Haardt, Ludwigshafen: pro Message, 2000, ISBN 978-3-934845-03-9 (niem.).
  • Klaus-Joachim Schrader, Fahrzeuge elektrifizierter Privatbahnen, Gifhorn 1975, s. 42–44 (niem.).
  • Michael Kochems, Dieter Hötge, Straßen- und Stadtbahnen in Deutschland, Band 12: Rheinland-Pfalz/Saarland, Freiburg: EK-Verlag, 2011, s. 221–253, ISBN 978-3-88255-393-2 (niem.).