Przejdź do zawartości

Craseomys

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Craseomys
G.S. Miller, 1900[1]
Ilustracja
Nornica szaroruda (C. rufocanus)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Rząd

gryzonie

Podrząd

Supramyomorpha

Infrarząd

myszokształtne

Nadrodzina

myszowe

Rodzina

chomikowate

Podrodzina

karczowniki

Plemię

Clethrionomyini

Rodzaj

Craseomys

Typ nomenklatoryczny

Hypudaeus rufocanus Sundevall, 1846

Synonimy
Podrodzaje i gatunki

2 podrodzaje i 6 gatunków (w tym 1 wymarły) – zobacz opis w tekście

Craseomysrodzaj ssaków z podrodziny karczowników (Arvicolinae) w obrębie rodziny chomikowatych (Cricetidae).

Rozmieszczenie geograficzne

[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w północnej Europie (Norwegia, Szwecja, Finlandia, europejska część Rosji) i Azji (azjatycka część Rosji, Mongolia, Chińska Republika Ludowa, Korea Północna, Korea Południowa i Japonia)[4][5].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała (bez ogona) 70–149 mm, długość ogona 25–68 mm; masa ciała 20–76,7 g[5][6].

Systematyka

[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj zdefiniował w 1900 roku amerykański botanik i zoolog Gerrit Smith Miller w artykule poświęconym wstępnej rewizji taksonomicznej europejskich nornic opublikowanym w czasopiśmie Proceedings of the Biological Society of Washington[1]. Gatunkiem typowym jest (oryginalne oznaczenie) nornica szaroruda (C. rufocanus).

Etymologia

[edytuj | edytuj kod]
  • Craseomys: gr. κρασις krasis, κρασεως kraseōs ‘mieszanina, połączenie’[7]; μυς mus, μυος muos ‘mysz’[8].
  • Phaulomys: gr. φαυλος phaulos ‘słaby, kiepski’[9]; μυς mus, μυος muos ‘mysz’[8][2]. Gatunek typowy (oznaczenie monotypowe): Evotomys (Phaulomys) smithii O. Thomas, 1905.
  • Neoaschizomys: gr. νεος neos ‘nowy’[10]; rodzaj Aschizomys G.S. Miller, 1899 (górzak). Gatunek typowy (oryginalne oznaczenie): Neoaschizomys sikotanensis Tokuda, 1935 (= Hypudaeus rufocanus Sundevall, 1846).

Podział systematyczny

[edytuj | edytuj kod]

Do rodzaju należą następujące występujące współcześnie gatunki zgrupowane w dwóch podrodzajach[11][6][4]:

Podrodzaj Grafika Gatunek Autor i rok opisu Nazwa zwyczajowa[12] Podgatunki[5][4][6] Rozmieszczenie geograficzne[5][4][6] Podstawowe wymiary[5][6][a] Status
IUCN[13]
Craseomys
Craseomys rufocanus (Sundevall, 1846) nornica szaroruda gatunek monotypowy Półwysep Fennoskandzki na wschód do półwyspu Kamczatka, na południe do południowego Uralu, góry Ałtaj, północna Mongolia, północna Chińska Republika Ludowa, północna Korea Północna i północna Japonia DC: 10–14,2 cm
DO: 2,7–6,3 cm
MC: 27–52 g
 LC 
Craseomys Craseomys rex (Imaizumi, 1971) nornica królewska gatunek monotypowy wschodnia Rosja (środkowy i południowy Sachalin) i Japonia (Kokkaido i południowe Wyspy Kurylskie) DC: 11,2–14,9 cm
DO: 4,4–6,8 cm
MC: 33–77 g
 LC 
Phaulomys
Craseomys regulus O. Thomas, 1907 nornica koreańska gatunek monotypowy Półwysep Koreański (z wyjątkiem północno-wschodniej części) DC: 10–11,6 cm
DO: 3,7–5,1 cm
MC: 23–38 g
 LC 
Phaulomys Craseomys andersoni (O. Thomas, 1905) nornica wyspowa gatunek monotypowy endemit Japonii (północne i środkowe Honsiu i półwysep Kii DC: 7,9–13,2 cm
DO: 4–7,9 cm
MC: 11–60 g
 LC 
Phaulomys Craseomys smithii (O. Thomas, 1905) nornica japońska gatunek monotypowy endemit Japonii (środkowe i południowe Honsiu, Sikoku i Kiusiu) DC: 7–11,7 cm
DO: 3–5 cm
MC: 20–35 g
 LC 

Kategorie IUCN:  LC gatunek najmniejszej troski.

Opisano również gatunek wymarły z plejstocenu dzisiejszej Japonii[14]:

  1. DC – długość ciała; DO – długość ogona; MC – masa ciała

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b G.S. Miller. Preliminary revision of the European redbacked mice. „Proceedings of the Biological Society of Washington”. 2, s. 87, 1900. (ang.). 
  2. a b O. Thomas. On some new Japanese Mammals presented to the British Museum by Mr. R. Gordon Smith. „The Annals and Magazine of Natural History”. Seventh series. 15, s. 493, 1905. (ang.). 
  3. M. Tokuda. Neoaschizomys, a new genus of Microtinae from Sikotan, a South Kuril’ Island. „Memoirs of the College of Science, Kyoto Imperial University”. Series B. 10 (3), s. 242, 1935. (ang.). 
  4. a b c d C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 346. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  5. a b c d e U. Pardiñas, P. Myers, L. León-Paniagua, N.O. Garza, J. Cook, B. Kryštufek, R. Haslauer, R. Bradley, G. Shenbrot & J. Patton. Opisy gatunków Cricetidae: U. Pardiñas, D. Ruelas, J. Brito, L. Bradley, R. Bradley, N.O. Garza, B. Kryštufek, J. Cook, E.C. Soto, J. Salazar-Bravo, G. Shenbrot, E. Chiquito, A. Percequillo, J. Prado, R. Haslauer, J. Patton & L. León-Paniagua: Family Cricetidae (True Hamsters, Voles, Lemmings and New World Rats and Mice). W: D.E. Wilson, R.A. Mittermeier & T.E. Lacher (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 7: Rodents II. Barcelona: Lynx Edicions, 2017, s. 299–301. ISBN 978-84-16728-04-6. (ang.).
  6. a b c d e Class Mammalia. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 223. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
  7. Jaeger 1959 ↓, s. 69.
  8. a b Jaeger 1959 ↓, s. 160.
  9. Jaeger 1959 ↓, s. 192.
  10. Jaeger 1959 ↓, s. 165.
  11. N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-10-03]. (ang.).
  12. Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 238–239. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  13. Taxonomy: – Genus. The IUCN Red List of Threatened Species. [dostęp 2024-08-24]. (ang.).
  14. Y. Kawamura. Quaternary rodent faunas in the Japanese islands (Part 1). „Memoirs of the Faculty of Science, Kyoto University, Series of Geology & Mineralogy”. 53 (1–2), s. 214, 1988. (ang.). 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]