Ciemnoboczniak gałązkowy
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
ciemnoboczniak gałązkowy |
| Nazwa systematyczna | |
| Simocybe haustellaris (Fr.) Watling Biblthca Mycol. 82: 39 (1981) | |
Ciemnoboczniak gałązkowy (Simocybe haustellaris (Fr.) Watling) – gatunek grzybów należący do ciżmówkowatych (Crepidotaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo
[edytuj | edytuj kod]Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Simocybe, Crepidotaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy zdiagnozował go Elias Fries w 1818 r., nadając mu nazwę Agaricus haustellaris. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Roy Watling w 1981 r.[1]
Ma około 15 synonimów. Niektóre z nich[2]:
- Agrocybe haustellaris (Fr.) Romagn. 963
- Ramicola haustellaris (Fr.) Courtec. 1989
- Ramicola haustellaris f. effugiens (Quél.) Courtec. 1994
- Ramicola haustellaris f. rubi (Berk.) Neville & Poumarat 1993
- Ramicola rubi (Berk.) Watling 1989
- Simocybe haustellaris f. effugiens (Quél.) Courtec. 1986
- Simocybe rubi (Berk.) Singer 1962
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 roku dla synonimu Ramicola haustellaris (Fr.) Watling[3].
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]Średnica 8–10,5 mm, wysokość około 7 mm, barwa od jasnożółtej do brązowej, powierzchnia gładka, sucha[4].
Początkowo kremowe, potem brązowe, dość rzadkie[4].
Boczny, krótki, tej samej barwy co kapelusz, z widocznymi kaulocystydami. Wysokość 3–4 mm, średnica nieco ponad 1 mm[4].
- Cechy mikroskopowe
Strzępki w skórce kapelusza nitkowate, miejscami pigmentowane. Pileocystydy o kształcie kręgli lub kolby. Cheilocystydy liczne, maczugowate, zebrane w wiązki, Pleurocystyd nie stwierdzono. Kaulocystydy w postaci wydłużonych, maczugowatych strzępek. Wysyp zarodników brązowy. Zarodniki brązowe, elipsoidalne, bez por rostkowych, maczugowate, 6,7–8,0 × 5,0–5,9 µm[4].
Występowanie
[edytuj | edytuj kod]Znane jest występowanie ciemnoboczniaka gałązkowego w niektórych krajach Europy[5]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski do 2003 r. podano kilka stanowisk, ale niektóre z nich przedwojenne. Prawdopodobnie jest rzadki. Może być zagrożony[3].
Saprotrof. Występuje w lasach mieszanych na opadłych gałęziach drzew liściastych, zwłaszcza wierzby. W Polsce owocniki obserwowano od czerwca do października[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2020-09-01] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2020-04-07] (ang.).
- ↑ a b c Władysław Wojewoda, Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1
- ↑ a b c d Sinocybe haustelalris [online], Natura Malta [dostęp 2020-04-08] (ang.).
- ↑ Discover Life [online] [dostęp 2020-04-02] (ang.).