Chin japoński

Chin japoński
	; Chin japoński
Inne nazwy	Czin japoński, Japan chin, Japanese Chin, Spaniel japoński
Kraj patronacki	Japonia
	Wymiary
Wysokość	ok. 25 cm
Masa	ok. 1,8-3,2 kg
	Klasyfikacja
FCI	Grupa IX, Sekcja 8,; nr wzorca 206
AKC	Toy
ANKC	Grupa 1 – (Toys)
CKC	Grupa 5 – (Toys)
KC(UK)	Toy
NZKC	Toy
UKC	Grupa 8 – Companion Dog
	Wzorce rasy
	FCI; AKC; ANKC; CKC; KC(UK); NZKC; UKC;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Chin japoński – jedna z ras psów, należąca do grupy psów do towarzystwa^[2], zaklasyfikowana do sekcji spanieli japońskich i pekińczyków. Nie podlega próbom pracy^[3].

Rys historyczny

O istnieniu tej rasy jest wzmianka w chińskim manuskrypcie z 57 r. p.n.e. Na podstawie historycznych przesłanek ustalono, że przodkowie china japońskiego byli ofiarowani w roku 732 przez władców koreańskich (w okresie panowania dynastii Silla – 377 do 935 roku) na dwór japoński. W ciągu następnych stu lat importowano do Japonii większą liczbę psów tej rasy. Według świadectw historycznych psy tej rasy były później wprowadzone bezpośrednio do Chin (w czasie panowania dynastii Tang, 618–910) i później do Korei (w czasie panowania dynastii Balhae, 698–926) przez dyplomatów.

W okresie panowania sioguna Tsunayoshiego Tokugawy (1680 –1709) rasa została wyniesiona do rangi psa salonowego w pałacu Edo. W roku 1613 Brytyjczyk, kapitan Searles wprowadził china japońskiego do Anglii, a w roku 1853 amerykański wojskowy Perry importował kilka do USA. Dwa spośród tych ostatnich były ofiarowane królowej Wiktorii. Od 1868 roku chin japońskich stał się psem salonów i dam z wyższych sfer.

Wygląd

Szata i umaszczenie

Szata jest jedwabista, prosta i długa. Całe ciało z wyjątkiem głowy pokryte jest obfitym owłosieniem. Uszy, szyja, uda i ogon ozdobione są gęstymi włosami. Umaszczenie jest białe z czarnymi lub czerwonymi łatami. Cenione są symetrycznie rozmieszczone łaty na oczach, uszach i całym ciele.

Zachowanie i charakter

Jest żywiołowym, przyjacielskim domownikiem, łatwo się przystosowującym i do późnego wieku lubiącym zabawy. Chin japoński akceptuje inne zwierzęta w swoim otoczeniu, łatwy w prowadzeniu przyzwyczaja się do jednego właściciela. Lubi być w centrum uwagi i chętnie prezentuje się na wystawach^[1].

Użytkowość

Obecnie jest psem ozdobnym do towarzystwa.

Przypisy

↑ ^a ^b David Taylor: Księga psów. s. 178-179.
↑ Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. s. 178.
↑ Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 352.

Bibliografia

Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 31. ISBN 83-7073-122-8.
Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. Warszawa: Książka i Wiedza, 1999. ISBN 83-05-13030-4.
David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.

[taylor-1] David Taylor: Księga psów. s. 178-179.

[2] Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. s. 178.

[3] Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 352.

[1]

[2]

[3]