Charlie jest zadowolony z siebie

Charlie jest zadowolony z siebie
Kid Auto Races at Venice
	; Plakat do filmu Charlie jest zadowolony z siebie
Gatunek	komedia
Rok produkcji	1914
Data premiery	7 lutego 1914
Kraj produkcji	Stany Zjednoczone
Język	napisy po angielsku
Czas trwania	6 min 19 s
Reżyseria	Henry Lehrman
Scenariusz	Henry Lehrman, Reed Heustis
Główne role	Charlie Chaplin, Henry Lehrman, Frank D. Williams, Gordon Griffith
Zdjęcia	Frank D. Williams, Enrique Juan Vallejo
Produkcja	Mack Sennett
Dystrybucja	Keystone Studios
	Multimedia w Wikimedia Commons

Charlie jest zadowolony z siebie (oryg. Kid Auto Races at Venice, alt. tytuł: The Pest / Kid Auto Races^[1]) – amerykański film z 1914 roku w reżyserii Henry’ego Lehrmana, w którym wystąpił Charlie Chaplin; był to jego drugi film^[3].

Był to pierwszy opublikowany film, w którym Chaplin wystąpił w roli włóczęgi (The Tramp)^[4], mimo że wcześniej rozpoczęto produkcję obrazu Charlie w hotelu (Mabel’s Strange Predicament; 6–12 stycznia), w którym Chaplin też był włóczęgą; zdjęcia do filmu Charlie jest zadowolony z siebie zrealizowano w jeden dzień (10 stycznia)^[5]. Premiera tego pierwszego filmu odbyła się jednak dwa dni później^[6].

Opis fabuły

W filmie postać Chaplina jest kibicem podczas wyścigu pojazdów dziecięcych w dzielnicy Los Angeles, Venice. Jego bohater uparcie wchodzi w kadr kamery i przeszkadza w rozgrywanych zawodach, powodując tym frustrację publiczności i uczestników rywalizacji. Film był kręcony w trakcie Junior Vanderbilt Cup, faktycznego wyścigu. Postacie grane przez Chaplina i Lehrmana improwizują gagi w obecności rzeczywistych obserwatorów^[7].

Kamera wyjątkowo burzy czwartą ścianę, która ukazuje drugą kamerę rejestrującą materiał (tak jakby była ona główną), by lepiej przedstawić żart. W ten sposób postać kreowana przez Chaplina wchodzi w kadr aparatu oglądanego przez widza na ekranie, a nie tej właściwej kamery nagrywającej film. Dzięki temu cała sytuacja jest widziana z perspektywy kibica. Tym samym produkcja jest jednym z pierwszych wydanych filmów, który ukazuje rejestrującą kamerę i pracującego operatora kamery^[7].

Wizerunek włóczęgi

Wizerunek włóczęgi, z którym aktor i reżyser był później utożsamiany, wymyślił sam Chaplin. Aktor nie lubił swojego dziwacznego stroju dziennikarza w debiucie filmowym Aby zarobić na życie. Kiedy miał on stworzyć wzorzec dla nowej postaci, postanowił by bohater nosił workowate spodnie i za duże buty, nadając mu ostateczny kształt poprzez dodanie atrybutów w formie laseczki i melonika. Chciał by elementy stroju wzajemnie sobie zaprzeczały: luźne spodnie, ciasny płaszcz, mały kapelusz oraz duże buty.

Chaplin nie był jedynie pewien czy postać ma wyglądać staro czy młodo, ale zapamiętał oczekiwania Macka Sennetta, by kreacja przedstawiała podstarzałego człowieka. Aktor zapewnił włóczędze dodatkowo wąsik, który miał według niego dodać wieku bez ukrywania wyrażanej ekspresji. Chaplin początkowo nie miał pojęcia, jak w rzeczywistości będzie się prezentował jego bohater, jednak gdy tylko się przebrał i ucharakteryzowano go, zaczął czuć postać, którą miał zagrać^[3].

Obsada

Cały (6 min) film Charlie jest zadowolony z siebie.

źródło: ^[8]

Charlie Chaplin – włóczęga
Henry Lehrman – reżyser
Frank D. Williams – kamerzysta
Gordon Griffith – chłopiec
Billy Jacobs – chłopiec
Charlotte Fitzpatrick – dziewczyna
Thelma Salter – dziewczyna^[a]

Uwagi

↑ Brent Walker (BFI) zaznaczył, że Chaplin, Lehrman i Williams byli jedynymi aktorami, natomiast wszystkie dzieci, które pojawiły się w filmie nie były profesjonalnymi aktorami^[9].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d James L. Neibaur: Early Charlie Chaplin: The Artist as Apprentice at Keystone Studios. Scarecrow Press, 2012, s. 18. ISBN 978-0-8108-8242-3.
↑ Anthony Mostrom: L.A. Then & Now: Unsuspecting extras go down in film history. latimes.com, 2011-06-19. [dostęp 2018-05-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-04)]. (ang.).
↑ ^a ^b Kid Auto Races at Venice (1914) – The Public Domain Review. publicdomainreview.org. [dostęp 2018-05-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-04)]. (ang.).
↑ Robert C. Sickels: 100 Entertainers Who Changed America: An Encyclopedia of Pop Culture Luminaries. ABC-CLIO, 2013, s. 104. ISBN 978-1-59884-831-1.
↑ Kristine Brunovska Karnick, Henry Jenkins: Classical Hollywood Comedy. Routledge, 2013, s. 374. ISBN 978-1-135-21323-7.
↑ Eric L. Flom: Chaplin in the Sound Era: An Analysis of the Seven Talkies. McFarland, 2008, s. 14. ISBN 978-1-4766-0798-6.
↑ ^a ^b Jeffrey Vance: Chaplin: Genius of the Cinema. Harry N. Abrams, 2003, s. 30–34. ISBN 0-8109-4532-0. (ang.).
↑ Charlie jest zadowolony z siebie (1914). filmweb.pl. [dostęp 2018-05-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-04)].
↑ BFI | Features | Charlie Chaplin | Chaplin resources. bfi.org.uk, 2006-09-20. [dostęp 2018-05-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-23)]. (ang.).

Linki zewnętrzne

Charlie jest zadowolony z siebie w bazie Filmweb
Charlie jest zadowolony z siebie w bazie IMDb (ang.)
Kid Auto Races at Venice dostępny do bezpłatnego pobrania z Internet Archive

[10] Brent Walker (BFI) zaznaczył, że Chaplin, Lehrman i Williams byli jedynymi aktorami, natomiast wszystkie dzieci, które pojawiły się w filmie nie były profesjonalnymi aktorami^[9].

[Neibaur-s18-1] James L. Neibaur: Early Charlie Chaplin: The Artist as Apprentice at Keystone Studios. Scarecrow Press, 2012, s. 18. ISBN 978-0-8108-8242-3.

[latimes.com-la-me-0619-then-20110619-2] Anthony Mostrom: L.A. Then & Now: Unsuspecting extras go down in film history. latimes.com, 2011-06-19. [dostęp 2018-05-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-04)]. (ang.).

[publicdomainreview.org-kid-auto-races-at-venice-1914-3] Kid Auto Races at Venice (1914) – The Public Domain Review. publicdomainreview.org. [dostęp 2018-05-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-04)]. (ang.).

[Sickels-s104-4] Robert C. Sickels: 100 Entertainers Who Changed America: An Encyclopedia of Pop Culture Luminaries. ABC-CLIO, 2013, s. 104. ISBN 978-1-59884-831-1.

[BrunovskaKarnick-Jenkins-s374-5] Kristine Brunovska Karnick, Henry Jenkins: Classical Hollywood Comedy. Routledge, 2013, s. 374. ISBN 978-1-135-21323-7.

[Flom-s14-6] Eric L. Flom: Chaplin in the Sound Era: An Analysis of the Seven Talkies. McFarland, 2008, s. 14. ISBN 978-1-4766-0798-6.

[Vance-2003-s30-34-7] Jeffrey Vance: Chaplin: Genius of the Cinema. Harry N. Abrams, 2003, s. 30–34. ISBN 0-8109-4532-0. (ang.).

[filmweb.pl-charlie-jest-zadowolony-z-siebie-1914-114858-8] Charlie jest zadowolony z siebie (1914). filmweb.pl. [dostęp 2018-05-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-04)].

[bfi.org.uk-86328-9] BFI | Features | Charlie Chaplin | Chaplin resources. bfi.org.uk, 2006-09-20. [dostęp 2018-05-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-23)]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[a]

[9]