Przejdź do zawartości

Cezary Michalski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cezary Michalski
Data i miejsce urodzenia

21 października 1963
Toruń

Zawód, zajęcie

eseista, publicysta, prozaik

Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Rodzice

Ryszard Michalski

Małżeństwo

Manuela Gretkowska (rozwód)

Cytaty w Wikicytatach

Cezary Ryszard Michalski (ur. 21 października 1963 w Toruniu[1]) – polski eseista, prozaik i publicysta, z wykształcenia filolog polski.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn historyka Ryszarda Michalskiego[2].

W 1985 został sygnatariuszem deklaracji założycielskiej Ruchu Wolność i Pokój[3] W 1988 ukończył studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim[1]. Pod koniec lat 80. wyjechał razem z ówczesną żoną, Manuelą Gretkowską do Francji[4]. Pracował tam jako sekretarz Józefa Czapskiego[5]. W 1991 uzyskał w Paryżu dyplom DEA (Diplôme d’études approfondies)[1]. Od pierwszego numeru publikował w wydawanym od 1987 piśmie „brulion”[6] i był stałym współpracownikiem pisma także w czasie pobytu na emigracji[7]. Zamieszczał tam m.in. swoje felietony[6], do 1996 posługiwał się na jego łamach pseudonimem Marek Tabor i wariacjami tego pseudonimu[8].

Na początku lat. 90. współpracował z „Tygodnikiem Literackim”, dla którego przygotowywał przeglądy zagraniczne[9]. W latach 1994–1996 kierował redakcją publicystyki kulturalnej i społecznej w Programie I Telewizji Polskiej[1], należał do środowiska tzw. pampersów[4]. Po odwołaniu w 1996 z funkcji prezesa TVP Wiesława Walendziaka odszedł razem z innymi członkami swojego środowiska do RTL 7[4]. W latach 1997–1998 był zastępcą dyrektora ds. programowych Radia Plus[1]. W 1997 został także sekretarzem Rady ds. Inicjatyw Wydawniczych i Upowszechniania Kultury powołanej za rządów AWS i Unii Wolności[4]. W latach 2000–2001 pracował w Telewizji Familijnej[1]. Wraz z Kingą Dunin i Sławomirem Sierakowskim prowadził pokazywany w latach 2005–2007 program Lepsze książki w TVP Kultura[10].

W ukazującej się od kwietnia 2006 do września 2009 gazecie „Dziennik Polska-Europa-Świat” był początkowo szefem działu opinie, a od maja 2006 do maja 2008 zastępcą redaktora naczelnego[11][12], pozostał jednak w redakcji do połowy 2009 jako publicysta[13]. W 2010 został komentatorem „Krytyki Politycznej”[14], następnie został równocześnie publicystą „Newsweeka”, od 2012 współpracował przejściowo z tygodnikiem „Wprost”[15], następnie powrócił do „Newsweeka”. W 2016 był krótko jednym z prowadzących program Dwie prawdy pokazywany w TVN24[16]. W 2018 dołączył do zespołu CrowdMedia.pl[17].

Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Zasiada w Radzie Nadzorczej Fundacji im. Immanuela Kanta[18].

Jego powieść Siła odpychania została w 2003 nominowana do Nagrody Literackiej im. Józefa Mackiewicza[19]. W 2008 otrzymał Nagrodę im. Beaty Pawlak za cykl Listy z Ameryki ukazujący się na łamach „Dziennika”[20].

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]
  • Ezoteryczne źródła nazizmu, Warszawa 1993.
  • Powrót człowieka bez właściwości, Warszawa: „Casablanca Studio”, staraniem Stowarzyszenia „Dzikie Pola” 1996.
  • Ćwiczenia z bezstronności, Kraków: „Arcana” 1999.
  • Ministerstwo prawdy, Kraków: „Arcana” 2000.
  • Siła odpychania, Warszawa: „W.A.B” 2002.
  • Jezioro Radykałów, Warszawa: Prószyński i S-ka 2004.
  • A nácizmus ezoterikus forrásai, ford. Keresztes Gáspár, Budapest: Európa 2005 (przekład książki Ezoteryczne źródła nazizmu).
  • Gorsze światy, Lublin: Fabryka Słów 2006 (zbiór opowiadań SF i Political Fiction).
  • (wstęp) Stanisław Brzozowski, Głosy wśród nocy. Studia nad przesileniem romantycznym kultury europejskiej, z teki pośmiertnej wyd. i przedm. poprzedził Ostap Ortwin, wstęp Cezary Michalski, posłowie Agata Bielik-Robson, Wyd. 2 krytyczne, Warszawa: Wydawnictwo Krytyki Politycznej 2007.
  • (redakcja) Idee z pierwszej ręki. Antologia najważniejszych tekstów „Europy” – sobotniego dodatku do „Dziennika”, wybór tekstów Cezary Michalski, Maciej Nowicki, Warszawa: Axel Springer Polska 2008.
  • Ja Palikot, Warszawa: Wydawnictwo Czerwone i Czarne 2010 (wywiad-rzeka z Januszem Palikotem).
  • Staniszkis – życie umysłowe i uczuciowe, rozmawia Cezary Michalski, Warszawa: Wydawnictwo Czerwone i Czarne 2010 (wywiad-rzeka z Jadwigą Staniszkis).
  • (wstęp) Gilles Kepel, Zemsta Boga. Religijna rekonkwista świata, przeł. Agnieszka Adamczak, wstęp Cezary Michalski, posłowie Agata Bielik-Robson, Warszawa: Wydawnictwo Krytyki Politycznej 2010.
  • (wstęp) Czesław Miłosz, Człowiek wśród skorpionów. Studium o Stanisławie Brzozowskim, wstęp Cezary Michalski, Sławomir Sierakowski, Warszawa: Wydawnictwo Krytyki Politycznej 2011.
  • Zdjąć Polskę z krzyża, Warszawa: „W.A.B.” 2014 (wywiad-rzeka z Januszem Palikotem).
  • Historia pokolenia, Warszawa: Poltext 2019 (wywiad-rzeka z Grzegorzem Schetyną).

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f Who is who w Polsce. Encyklopedia biograficzna z życiorysami znanych Polek i Polaków, Hübners blaues Who is Who, Zug 2007 (dodatek CD).
  2. ↑ Represjonowani. ipn.gov.pl. [dostęp 2014-01-01].
  3. ↑ Monika Litwińska WiP kontra PRL. Ruch Wolnośc i Pokój 1985-1989, wyd. IPN i Wysoki Zamek, Kraków 2015, s. 77.
  4. ↑ a b c d Parnas bis. Słownik literatury polskiej urodzonej po 1960 roku, wyd. Warszawa 1998, s. 128–129.
  5. ↑ Cezary Michalski Człowiek spod podłogi patrzy na Czapskiego.
  6. ↑ a b Polewczyk 2017 ↓, s. 20.
  7. ↑ Polewczyk 2017 ↓, s. 108, 156.
  8. ↑ Polewczyk 2017 ↓, s. 40, 79.
  9. ↑ Pisma kulturalne w Polsce po 1989 roku. Leksykon, wyd. Śląsk, Katowcie 2009, s. 319.
  10. ↑ Biogram Kingi Dunin na stronie Nowa Panorama Literatury Polskiej.
  11. ↑ Jeszcze jeden zastępca naczelnego w „Dzienniku”.
  12. ↑ Zmiany w kierownictwie „Dziennika”.
  13. ↑ Wspólny projekt Inforu i Springera ma być gotowy do października.
  14. ↑ Cezary Michalski komentatorem „Krytyki Politycznej”.
  15. ↑ Tomasz Jastrun i Cezary Michalski piszą dla „Wprost”.
  16. ↑ Koniec magazynu „Dwie prawdy” w TVN24.
  17. ↑ Cezary Michalski publicystą CrowdMedia.pl. Planujemy długoterminową współpracę [online], 5 stycznia 2018.
  18. ↑ Fundacja im. Immanuela Kanta. krs-online.com.pl. [dostęp 2014-01-01].
  19. ↑ Wręczenie nagrody literackiej im. Józefa Mackiewicza.
  20. ↑ Domosławski i Michalski laureatami Nagrody im. Beaty Pawlak.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Aleksandra Polewczyk: Na początku był „brulion”. O modelach kultury i poezji roczników sześćdziesiątych. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 2017. ISBN 97883-242-3116-4.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Laureaci Nagrody im. Beaty Pawlak
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Cezary_Michalski&oldid=74530360”