Carlos Costa
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
22 kwietnia 1968 |
| Wzrost |
183 cm |
| Gra |
praworęczna, jednoręczny bekhend |
| Status profesjonalny |
1988 |
| Zakończenie kariery |
1999 |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje |
6 |
| Najwyżej w rankingu |
10 (18 maja 1992) |
| Australian Open |
3R (1993) |
| Roland Garros |
4R (1992, 1993) |
| Wimbledon |
2R (1992−1994) |
| US Open |
4R (1992) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje |
5 |
| Najwyżej w rankingu |
40 (18 września 1989) |
| Australian Open |
3R (1993) |
| Roland Garros |
QF (1989) |
Carlos Costa (ur. 22 kwietnia 1968 w Barcelonie) − hiszpański tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk z Atlanty (1996).
Prywatnie nie jest spokrewniony z Albertem Costą, również tenisistą.
Kariera tenisowa
[edytuj | edytuj kod]Jako zawodowy tenisista Costa występował w latach 1988−1999.
Costa opierał swoją grę na topspinowych uderzeniach z głębi kortu (bekhend jednoręczny), rzadko szukając rozwiązań wolejowych.
Na początku lat 90. był zaliczany do najlepszych specjalistów gry na nawierzchni ziemnej, dzięki czemu wygrał 6 turniejów singlowych i w dalszych 7 dochodził do finałów, a w maju 1992 roku awansował na 10. miejsce w rankingu światowym. W grze podwójnej Hiszpan został mistrzem 5 turniejów, a w 3 kończył udział jako finalista. Najwyższe miejsce rankingowe w klasyfikacji gry podwójnej zajmował we wrześniu 1989 roku − nr 40.
W 1991 roku doszedł do 3 rundy wielkoszlemowego French Open oraz półfinałów turniejowych w Guarujrze i Florencji. Wiosną 1992 roku był jednym z wiodących graczy sezonu na kortach ziemnych − wygrał 2 pierwsze europejskie imprezy na tej nawierzchni w Estoril (po zwycięstwach w półfinale nad Emilio Sánchezem i w finale z Sergim Bruguerą) i Barcelonie (w półfinale pokonał Alberto Manciniego, w finale Magnusa Gustafssona), następnie doszedł do finału w Madrycie (w finale uległ Bruguerze), półfinału w Hamburgu (pokonał m.in. Andre Agassiego, przegrał z wiceliderem rankingu Stefanem Edbergiem) oraz finału Rzymie (pokonał m.in. Petra Kordę, przegrał w finale z Jimem Courierem). W świetle tych wyników zaliczano go do faworytów French Open, ale w Paryżu zdołał dojść do 4 rundy, gdzie Goranowi Ivaniševiciowi. Po mistrzostwach Francji grał już mniej skutecznie, notując m.in. 4 rundę podczas US Open.
W 1993 roku był w finale turnieju w Meksyku (przegrał z Thomasem Musterem) i ponownie doszedł do 4 rundy French Open. Tym razem w Paryżu zrewanżował się Ivaniševiciowi w 3 rundzie, ale w następnym meczu przegrał z Richardem Krajickiem (8:10 w piątym secie). Costa wyeliminował Ivaniševicia także w drodze do 3 rundy US Open (uległ Jamiemu Morganowi). Wcześniej wygrał turniej w Hilversum, pokonując w decydującym meczu Magnusa Gustaffsona. Drugi tytuł w sezonie 1993 zdobył pod koniec roku, w Buenos Aires (w finale z Alberto Berasateguim).
Wiosnę na europejskich turniejach na nawierzchni ziemnej w 1994 roku rozpoczął wygraną w Estoril (w półfinale pokonał przyszłego triumfatora French Open Alberta Costę − zbieżność nazwisk przypadkowa, w finale broniącego tytułu Andrija Medwediewa). Doszedł także do finału w Barcelonie, ale nie sprostał w nim Richardowi Krajickowi. Ostatni turniej w karierze Costa wygrał latem 1994 roku, w San Marino (w finale z Niemcem Oliverem Grossem).
W kolejnych latach nie nawiązał już do poprzednich sukcesów. Był jeszcze w 3 finałach turniejowych, sporadycznie pokonywał graczy z czołówki światowej, m.in. w Indian Wells w 1995 roku Jima Couriera, na tym samym turnieju w 1996 roku Borisa Beckera i Alberta Costę, w Monte Carlo w 1996 Michaela Changa, w Monte Carlo w 1997 Wayne'a Ferreirę, w Barcelonie w 1998 Gustavo Kuertena, w Stuttgarcie w 1998 Àlexa Corretję. Ostatnie półfinały turniejów ATP World Tour osiągnął w 1997 roku (Båstad i San Marino). Po raz ostatni wystąpił we wrześniu 1999 na turnieju na Majorce.
Jako deblista najskuteczniejszą parę tworzył z rodakiem Tomásem Carbonellem (3 wygrane turnieje, ćwierćfinał French Open 1989).
Barw narodowych bronił w Pucharze Davisa (1992−1997), jako singlista i deblista (z Carbonellem i Corretją) oraz Drużynowym Pucharze Świata (finał w 1994, przegrany z zespołem niemieckim). Bilans jego występów w Pucharze Davisa wynosi 6 zwycięstw i 5 porażek.
Uczestniczył również w igrzyskach olimpijskich w Atlancie w 1996 roku, gdzie w 1 rundzie przegrał z Andreą Gaudenzim.
Po zakończeniu aktywnej kariery zajmował się pracą trenerską, uczestniczy także w rywalizacji weteranów (m.in. był finalistą turnieju cyklu Merrill Lynch Tour of Champions w Barcelonie w 2006).
Finały w turniejach ATP World Tour
[edytuj | edytuj kod]| Legenda |
|---|
| Wielki Szlem |
| Igrzyska olimpijskie |
| Tennis Masters Cup / ATP Finals |
| ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
| ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
| ATP International Series / ATP Tour 250 |
Gra pojedyncza (6–7)
[edytuj | edytuj kod]| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 5 kwietnia 1992 | Estoril | Ceglana |  Sergi Bruguera
|
4:6, 6:2, 6:2 |
| Zwycięzca | 2. | 12 kwietnia 1992 | Barcelona | Ceglana |  Magnus Gustafsson
|
6:4, 7:6(3), 6:4 |
| Finalista | 1. | 3 maja 1992 | Madryt | Ceglana | Sergi Bruguera
|
6:7(6), 2:6, 2:6 |
| Finalista | 2. | 17 maja 1992 | Rzym | Ceglana |  Jim Courier
|
6:7(3), 0:6, 4:6 |
| Finalista | 3. | 28 lutego 1993 | Meksyk | Ceglana |  Thomas Muster
|
2:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 3. | 1 sierpnia 1993 | Hilversum | Ceglana | Magnus Gustafsson
|
6:1, 6:2, 6:3 |
| Zwycięzca | 4. | 14 listopada 1993 | Buenos Aires | Ceglana | Alberto Berasategui
|
3:6, 6:1, 6:4 |
| Zwycięzca | 5. | 3 kwietnia 1994 | Estoril | Ceglana |  Andrij Medwediew
|
4:6, 7:5, 6:4 |
| Finalista | 4. | 10 kwietnia 1994 | Barcelona | Ceglana |  Richard Krajicek
|
4:6, 6:7(6), 2:6 |
| Zwycięzca | 6. | 14 sierpnia 1994 | San Marino | Ceglana |  Oliver Gross
|
6:1, 6:3 |
| Finalista | 5. | 18 czerwca 1995 | Porto | Ceglana | Alberto Berasategui
|
6:3, 3:6, 4:6 |
| Finalista | 6. | 27 sierpnia 1995 | Umag | Ceglana | Thomas Muster
|
6:3, 6:7(5), 4:6 |
| Finalista | 7. | 23 czerwca 1996 | Bolonia | Ceglana | Alberto Berasategui
|
3:6, 4:6 |
Gra podwójna (5–3)
[edytuj | edytuj kod]| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 13 listopada 1988 | Buenos Aires | Ceglana | Javier Sánchez
|
 Eduardo Bengoechea José Luis Clerc
|
6:3, 3:6, 6:3 |
| Zwycięzca | 2. | 17 września 1989 | Madryt | Ceglana | Tomás Carbonell
|
Francisco Clavet Tomáš Šmíd
|
7:5, 6:3 |
| Finalista | 1. | 30 września 1990 | Palermo | Ceglana | Horacio de la Peña
|
Sergio Casal Emilio Sánchez
|
3:6, 4:6 |
| Finalista | 2. | 16 czerwca 1991 | Florencja | Ceglana | Juan Carlos Báguena
|
Ola Jonsson Magnus Larsson
|
6:3, 1:6, 1:6 |
| Zwycięzca | 3. | 4 sierpnia 1991 | San Marino | Ceglana | Jordi Arrese
|
Christian Miniussi Diego Pérez
|
6:3, 3:6, 6:3 |
| Finalista | 3. | 3 maja 1992 | Madryt | Ceglana | Francisco Clavet
|
Patrick Galbraith Patrick McEnroe
|
3:6, 2:6 |
| Zwycięzca | 4. | 2 maja 1993 | Madryt | Ceglana | Tomás Carbonell
|
Luke Jensen Scott Melville
|
7:6, 6:2 |
| Zwycięzca | 5. | 14 listopada 1993 | Buenos Aires | Ceglana | Tomás Carbonell
|
Sergio Casal Emilio Sánchez
|
6:4, 6:4 |
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2014-10-21] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2014-10-21] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2014-10-21] (ang.).
- Profil na stronie Sports-reference. sports-reference.com. [dostęp 2014-10-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 lipca 2009)]. (ang.).