Carlos Aragonés

Carlos Aragonés

Pełne imię i nazwisko	Carlos Aragonés Espinoza
Data i miejsce urodzenia	16 lutego 1956 Yacuíba
Wzrost	181 cm
Pozycja	pomocnik
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1974 Central Norte 1975 Juventud Antoniana 13 (2) 1975–1980 Bolívar 109 (64) 1981–1984 SE Palmeiras 12 (0) 1984–1985 Coritiba 6 (0) 1985 Destroyers 16 (6)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1977–1981 Boliwia 31 (15)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1991 Real Santa Cruz 1992–1993 The Strongest 1995–1996 Boliwia U-23 1997–1999 Blooming 2000–2001 Boliwia 2002 The Strongest 2003 Blooming 2004 Oriente Petrolero 2005 Jorge Wilstermann 2005–2006 Bolívar 2010–2011 Blooming

Carlos Aragonés Espinoza (ur. 16 lutego 1956 w Yacuíbie) – boliwijski piłkarz występujący na pozycji ofensywnego pomocnika, w późniejszym czasie trener.

Aragonés urodził się i wychowywał mieście Yacuíba, pochodzi z ubogiej rodziny. Grę w piłkę nożną rozpoczynał na miejskich ulicach. W późniejszym czasie razem ze swoim bratem zapisał się do skromnej drużyny o nazwie Comercio, a następnie uczęszczał na treningi w lokalnym klubie Independiente. W 1974 roku wyjechał studiować inżynierię przemysłową do argentyńskiego miasta Salta. Tam jego talent do futbolu zauważył jeden z profesorów, który namówił go do dołączenia do tamtejszego zespołu Central Norte. Kilka miesięcy później przeszedł do innego klubu z Salty, Juventud Antoniana, przez lokalną prasę będąc mylnie uważanym za Argentyńczyka. Jego dobra gra zaowocowała wzrostem popularności w ojczyźnie i wówczas oferty złożyły mu dwa boliwijskie zespoły, Chaco Petrolero i The Strongest, jednak odrzucił je, chcąc skoncentrować się na studiach.

W 1975 roku Aragonés za namową trenera Mario Mercado powrócił do ojczyzny, podpisując kontrakt z drużyną Club Bolívar z miasta La Paz. Jednocześnie chciał kontynuować porzucone w Argentynie studia, jednak nie pozwoliła mu na to decyzja rządzącej wówczas w Boliwii dyktatury wojskowej o zamknięciu wszystkich uniwersytetów w kraju. W sezonie 1976 wywalczył z Bolívarem mistrzostwo kraju i sukces ten powtórzył również dwa lata później, podczas rozgrywek 1978. Jako gracz Bolívaru zdobył 64 bramki w 109 spotkaniach, kilkakrotnie brał udział w międzynarodowym turnieju Copa Libertadores. Stworzył skuteczny ofensywny duet z Jesúsem Reynaldo, z którym przyjaźnił się również prywatnie. Jest uważany za jedną z największych legend w historii klubu i idola kibiców Bolívaru.

W 1981 roku przeszedł do brazylijskiego SE Palmeiras z miasta São Paulo, jako następca Ademira, jednak nie odniósł z tym klubem żadnych sukcesów, regularnie trapiony przez kontuzje. W 1984 roku został zawodnikiem Coritiba FBC, gdzie przyczynił się do zdobycia pierwszego w historii klubu mistrzostwa Brazylii w 1985 roku, lecz w połowie rozgrywek ponownie powrócił do Boliwii. Tam zakończył karierę piłkarską w wieku zaledwie 29 lat jako zawodnik Club Destroyers z powodu poważnego urazu kolana.

W reprezentacji Boliwii Aragonés zadebiutował w 1977 roku, z miejsca zostając jej kluczowym graczem. Z powodzeniem występował w eliminacjach do Mistrzostw Świata 1978 i eliminacjach do Mistrzostw Świata 1982, jednak jego kadra nie zdołała się ostatecznie zakwalifikować na rozgrywane odpowiednio w Argentynie i Hiszpanii mundiale. W 1979 roku został powołany przez selekcjonera Ramiro Blacutta na turniej Copa América. Tam jego kadra narodowa po dwóch zwycięstwach i dwóch porażkach zajęła drugie miejsce w grupie, odpadając z rozgrywek, za to on sam dwukrotnie wpisał się na listę strzelców w wygranym 2:1 spotkaniu z Brazylią. Ogółem w reprezentacji zdobył piętnaście bramek w 31 spotkaniach, co daje mu pozycję trzeciego najlepszego strzelca w jej historii, po Joaquínie Botero i Víctorze Ugarte. Pełnił także funkcję kapitana boliwijskiej kadry.

Po zakończeniu kariery piłkarskiej Aragonés został dyrektorem sportowym boliwijskiej drużyny Club Blooming. Później współpracował jako asystent trenera z Raúlem Pino i Alcidesem Silveirą. Samodzielną pracę szkoleniowca rozpoczął w 1991 roku, kiedy to objął zespół Real Santa Cruz i prowadził go przez kolejne kilka miesięcy bez większych sukcesów. W 1992 roku został szkoleniowcem ekipy The Strongest z miasta La Paz i podczas sezonu 1993 zdobył z nią mistrzostwo Boliwii. Zaraz po tym sukcesie odszedł z drużyny, zostając asystentem Xabiera Azkargorty, selekcjonera reprezentacji Boliwii, kwalifikując się z nią na organizowane w Stanach Zjednoczonych Mistrzostwa Świata 1994, gdzie jego kadra odpadła w fazie grupowej. Później był także asystentem kolejnych szkoleniowców reprezentacji, Dušana Draškovicia oraz Antonio Lópeza, któremu w 1997 roku pomógł w dotarciu do finału rozgrywanego w Boliwii turnieju Copa América. Równocześnie prowadził reprezentacje młodzieżowe.

W 1997 roku Aragonés podpisał umowę z drużyną Club Blooming, którą prowadził z sukcesami przez kolejne kilka lat. W sezonie 1998 wywalczył z nim mistrzostwo Boliwii, a rok później, podczas rozgrywek 1999 powtórzył to osiągnięcie. W lutym 2000 został nowym selekcjonerem reprezentacji Boliwii, zastępując na tym stanowisku Héctora Veirę. W tej roli w 2001 roku wziął udział w Copa América, gdzie jego kadra po trzech porażkach nie zdołała wyjść z grupy, co zaowocowało rezygnacją Aragonésa z pracy w kadrze. W 2003 roku ponownie został szkoleniowcem Bloomingu, jednak tym razem notował z nim dużo gorsze wyniki i odszedł ze stanowiska parę miesięcy później. W 2004 roku prowadził Oriente Petrolero, a w 2005 roku Club Jorge Wilstermann, lecz nie potrafił nawiązać do sukcesów odnoszonych w The Strongest i Bloomingiem.

W 2005 roku Aragonés został trenerem Club Bolívar, którego barwy reprezentował już jako piłkarz. W jesiennym sezonie Apertura 2005 zdobył z nim wicemistrzostwo Boliwii, za to w wiosennych rozgrywkach Apertura 2006 wywalczył czwarty w karierze szkoleniowca tytuł mistrzowski. W 2006 roku odszedł z drużyny, zostając koordynatorem prowadzonej przez Erwina Sáncheza reprezentacji Boliwii i funkcję tę pełnił przez kolejne trzy lata. W 2010 po raz trzeci został trenerem Bloomingu i podobnie jak przed siedmioma laty nie odniósł z nim żadnego sukcesu. W marcu 2012 został dyrektorem sportowym Oriente Petrolero.

Aragonés, w swoich czasach grający nowocześnie rozgrywający, jest jednym z najlepszych graczy w historii boliwijskiego futbolu. Imponował panowaniem nad piłką, precyzyjnymi uderzeniami z dystansu i strzałami głową. Znany był z umiejętności wykończenia akcji ofensywnej, charyzmy, profesjonalizmu oraz inteligencji zarówno na boisku, jak i poza nim. Jako trener wzoruje się na szkole argentyńskiej Marcelo Bielsy i stylu gry FC Barcelona. Jego zespoły są ułożone taktycznie, grają widowiskowo i agresywnie, często stosują pressing.

Dwukrotnie żonaty, posiada czwórkę dzieci.