Przejdź do zawartości

Caminito

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
ulica Caminito
La Boca
Ilustracja
Caminito, Buenos Aires
Państwo

 Argentyna

Miejscowość

Buenos Aires

Długość

~ 150m

Przebieg
Araoz de Lamadrid
Garibaldi
Magallanes
Del Valle Iberlucea
Położenie na mapie Buenos Aires
Mapa konturowa Buenos Aires, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „ulica Caminito”
Położenie na mapie Argentyny
Mapa konturowa Argentyny, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „ulica Caminito”
Ziemia34°38′21,7″S 58°21′45,2″W/-34,639361 -58,362556
Barwy Caminito
Uliczka Caminito

Caminito – niewielka turystyczna uliczka znajdująca się w La Boca, jednej z dzielnic (barrio) Buenos Aires, stolicy Argentyny. Swój wygląd przypominający uliczki miast europejskich z ubiegłych stuleci zawdzięcza pierwszym mieszkańcom pochodzącym głównie z Genui we Włoszech.

Nazwa (tango)

[edytuj | edytuj kod]

Nazwa uliczki nawiązuje do znanego tanga Caminito (1926), do którego muzykę skomponował Juan de Dios Filiberto do słów Gabino Coria Peñaloza. Inspiracją autora tekstu była pewna dróżka w mieście Olta, prowincji La Rioja. Nie jest to jedyna uliczka w Argentynie ochrzczona tą nazwą. W roku 1971 w hołdzie dla autora słów nazwą Caminito nazwaną także inną uliczkę w mieście Chilecito[1].

 Osobny artykuł: Caminito (tango).

Położenie

[edytuj | edytuj kod]
Tabliczka przy wejściu do uliczki

Jest położona w malowniczej dzielnicy La Boca, wychodząc z jednej strony na rzekę Riachuelo, w miejscu zwanym Vuelta de Rocha, ok. 400 metrów od stadionu piłkarskiego La Bombonera, należącego do drużyny Club Atlético Boca Juniors.

Rozciąga się po łuku ze wschodu na zachód na długości 150 metrów, przecinając po przekątnej kwadrat złożony z ulic Araoz de Lamadrid (na północy), Garibaldi (na zachodzie), Magallanes (z południa) i Del Valle Iberlucea (ze wschodu). Jej forma odzwierciedla bieg strumienia i późniejszą trasę kolejki żelaznej. W roku 1959 została ona oficjalnie uznana za ulicę – muzeum ("calle museo"), przeznaczoną tylko do ruchu pieszego, pod nazwą "Caminito".

W dzielnicy La Boca, w tym również w Caminity przeważa typ zabudowy zwany conventillos – są to niewielkie domy złożone z pojedynczych pokoi wynajmowanych przez rodziny lub grupę osób, ze wspólną dla wszystkich mieszkańców kuchnią, jadalnią, łazienka, ubikacją (warunki sanitarne są zazwyczaj fatalne ze względu na zatłoczenie). Cechą charakterystyczną są także galerie z wejściami do mieszkań ciągnące się wzdłuż jednego, lub kilku podwórek. Taki typ zabudowy był charakterystyczny dla Argentyny z początku dwudziestego wieku, która stała się nowym domem dla wielu emigrantów z różnych części Europy.

Dzielnicę zamieszkiwali biedniejsi mieszkańcy Buenos Aires. Domy były budowane często z materiałów pozostałych z budowy statków. Z powodu powodzi były one często budowane na palach. Różne kolory domów to również efekt używania resztek farby ze stoczni. Później malowanie domów na wiele barw stało się wśród mieszkańców tradycją.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Historia uliczki jest nierozerwalnie związana z historią całej dzielnicy La Boca. Poniżej najważniejsze fakty z historii:

Caminito, 1939
Świeżo odrestaurowana, 1960
  • Na początku dziewiętnastego wieku, w miejscu gdzie obecnie znajduje się uliczka, dokładnie w tym samym kierunku, płynął mały strumyczek wpływający do rzeki Riachuelo.
  • W późniejszych latach, tego samego wieku, okolice strumienia zostały ochrzczone mianem „Puntin“ – co w gwarze genueńskiej znaczyło po prostu „mosteczek“.
  • Krótko po tym, jak wysycha strumień, w roku 1866, w miejscu tym powstaje kolejka żelazna, część pozostałych szyn można zobaczyć do dzisiaj na końcu Caminito wzdłuż ulicy Garibaldi.
  • Kolejka zostaje w 1898 roku przejęta przez inną firmę, a w roku 1928 odnoga biegnąca przez dzisiejsze Caminito zamknięta. Teren wokół zaczyna zamieniać się w zaśmieconą, niebezpieczną okolicę (dzielnicę „La Boca“, do której należy uliczka do dziś zamieszkują biedniejsi mieszkańcy miasta i, poza kilkoma turystycznymi miejscami, przyjezdni są raczej zniechęcani do zagłębiania się w zakamarki).
  • W roku 1950 grupa okolicznych mieszkańców, wśród nich również argentyński artysta Benito Quinquela Martín (przygarnięty jako sierota i wychowany przez parę włoskich emigrantów pochodzących z Genui) decyduje się odnowić tę uliczkę. Leżące wzdłuż niewielkie drewniane domki malują z użyciem pastelowych kolorów nadając jej obecny wygląd (patrz zdjęcie obok). Dzięki staraniom artysty uzyskuje ona status ulicy-muzeum i na trwałe wpisuje się w turystyczną mapę Argentyny.

Ulica-muzeum

[edytuj | edytuj kod]

W roku 1959, dzięki inicjatywie artysty, zarząd miasta ustanawia w tym miejscu ulicę-muzeum, której nazwa ma przypominać uliczkę znaną z tanga "Caminito":[2]

Wzdłuż uliczki rozmieszczone są obecnie dzieła argentyńskich artystów. Rzeźby przestawiają postaci, jakie spotykało się w dziewiętnastowiecznym Buenos Aires (robotników, strażaków, prostytutki, stręczycieli, pijaków).

Na brukowanej nawierzchni uliczki można zobaczyć pary tańczące tango. Znajduje się tu także wiele sklepików i kramów z upominkami, wyrobami rzemieślniczymi oraz dziełami sztuki, związanymi najczęściej z tym miejscem.

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Belmaña, Horacio. Caminito, Todo Tango.
  2. Un "nuevo" Caminito en La Boca. terra.com.ar. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-28)]., Terra.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]