Cambé
| |||||
Państwo | |||||
---|---|---|---|---|---|
Stan | |||||
Data założenia |
1932 | ||||
Prawa miejskie |
1947 | ||||
Burmistrz |
João Pavinato (2009–2012) | ||||
Powierzchnia |
494,7 km² | ||||
Wysokość |
670 m n.p.m. | ||||
Populacja (2012) • liczba ludności |
| ||||
Nr kierunkowy |
43 | ||||
Położenie na mapie Brazylii | |||||
Położenie na mapie Parana | |||||
23°16′S 51°16′W/-23,266667 -51,266667 | |||||
Strona internetowa |
Cambé (Nova Danzig, Nowy Gdańsk) to miasto brazylijskie w stanie Paraná, leżące w aglomeracji Londriny.
Założone w latach 1931–1932 przez osadników z Europy, początkowo nosiło nazwę Nova Danzig na cześć Wolnego Miasta Gdańska, skąd pochodzili pierwsi osadnicy. W 1936 dotarła do osady linia kolejowa, która była impulsem rozwoju osady i okolic, zaś budynek stacyjny był pierwszym murowanym budynkiem. W 1939 miasto zamieszkiwało około 10 tys. mieszkańców.
W 1940 doszło do zmiany niemiecko brzmiącej dotychczasowej nazwy miasta Nova Danzig na Cambé – od strumyka opływającego osadę. Zmiany dokonano po wejściu w życie ustawy z 1937 nakazującej posługiwanie się w sprawach urzędowych wyłącznie językiem portugalskim, oraz po wybuchu II wojny światowej, po opowiedzeniu się władz brazylijskich po stronie aliantów w celu odcięcia się od wszelkich skojarzeń z nazistowskimi Niemcami.
W centrum miasta, w dolinie, położony jest uważany za widokówkę miasta park miejski „Zezão”.
Na bazie byłej kolonii Nova Danzig powstał skansen Danziger Hof (Parque Municipal Danziger Hof) w których pomieszczono domy rodzinne pierwszych osadników – rodzin Tkotz i Zifchak. Jego nazwa wywodzi się od tak ironicznie nazwanego na cześć najbardziej ekskluzywnego hotelu w międzywojennym Gdańsku Danziger Hof, wybudowanego w 1932 drewnianego domu świetlicy o tej samej nazwie.
W 1985 utworzono Muzeum Historyczne Cambé (Museu Histórico de Cambé).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jan Daniluk: Nowy Gdańsk w sercu brazylijskiej głuszy, trojmiasto.pl z 28 czerwca 2011 [w:] [1]
- Marek Wąs: Ziemia Obiecana Gdańszczan, Ale Historia (dod. do Gazety Wyborczej) z 18 czerwca 2012, s. 14