Przejdź do zawartości

Butla Woulfe’a

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Butla Woulfe’a (oznaczona jako „A”) użyta w wytwornicy wodoru metodą zalewania żelaznych opiłków kwasem

Butla Woulfe’a (butla bąbelkowa)[a] – naczynie laboratoryjne opracowane przez irlandzkiego chemika Petera Woulfe’a w 1766 lub 1767 roku. W najprostszej wersji jest to butla (np. kolba) zatkana korkiem, przez który do wnętrza wsunięte są dwie rurki: jedna sięga prawie dna naczynia, druga sięga niewiele poza korek. Wypełnienie naczynia wodą (lub inną cieczą) mniej więcej do połowy powoduje, że wylot dłuższej rurki jest zanurzony, a krótszej – wynurzony. Wtłaczanie powietrza (lub innego gazu) przez tę pierwszą rurkę powoduje powstawanie „bąbelków” tego gazu w cieczy wypełniającą butlę, drugą rurką gaz uchodzi z butli[1].

Przepuszczanie gazu przez ciecz umożliwia oczyszczanie tego gazu z zanieczyszczeń, które rozpuszczają się w cieczy, może być też metodą doprowadzenia do absorpcji gazu przez ciecz. Butla Woulfe’a może być także wykorzystywana do kontrolowania przepływu gazu: zliczanie liczby bąbelków w jednostce czasu może być dostatecznie dokładną miarą tego przepływu (zależną od średnicy rurki i w mniejszym stopniu od tego, jaki gaz i jaka ciecz znajdują się w naczyniu)[1].

Butle Woulfe’a wykonywane są także w wariantach z dwiema lub trzema szyjkami, a także z wylewem spustowym zamykanym kranikiem w dolnej części butli[1].

  1. Spotykana jest też błędna pisownia butla Woulfa bądź butla Woulffa.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c S. Orgelbranda Encyklopedja Powszechna. Warszawa: Wydawnictwo Towarzystwa Akcyjnego Odlewni Czcionek i Drukarni S. Orgelbranda Synów, XIX i pocz. XX wieku (może wymagać uaktualnienia).
  2. David Ames Wells: Wells's principles and applications of chemistry. New York, Chicago: Ivison, Phinney, Blakeman & co.; S. C. Griggs & co., 1864, s. 244.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]