Buduar

Buduar (fr. boudoir) – wytwornie umeblowany i wykwintnie ozdobiony, niewielki pokój zajmowany przez panią domu.

Był to pokój niewielkich rozmiarów, którego umeblowanie stanowiły fotele, sofy, stoliki, biureczka^[1]. Umieszczony był zazwyczaj między salonem a sypialnią^[2]^[1]. Pełnił rolę gotowalni, miejsca wypoczynku pani domu^[3], prywatnych spotkań, pisania listów i innych zajęć^[2]. Był odpowiednikiem gabinetu męskiego^[2].

Pierwsze buduary powstały we francuskich pałacach w XVIII wieku^[1]^[4]. Powszechnie występował w okresie rokoka, klasycyzmu^[1] i romantyzmu^[4]. Moda na buduary przetrwała do XIX wieku^[1], choć jeszcze w początkach XX wieku występował w bogatszych apartamentach^[4].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Krystyna Kubalska-Sulkiewicz, Monika Bielska-Łach, Anna Manteuffel-Szarota: Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007, s. 53.
↑ ^a ^b ^c Sztuka świata. T. 17. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2013, ISBN 978-83-213-4726-4, s. 95.
↑ Słownik języka polskiego (red. Mieczysław Szymczak), T. 1, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1978, s. 213.
↑ ^a ^b ^c Witold Szolginia: Architektura i budownictwo. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1982, s. 51

Bibliografia

Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 31. ISBN 83-85001-89-1.

[stsz-1] Krystyna Kubalska-Sulkiewicz, Monika Bielska-Łach, Anna Manteuffel-Szarota: Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007, s. 53.

[sz-2] Sztuka świata. T. 17. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2013, ISBN 978-83-213-4726-4, s. 95.

[sjp-3] Słownik języka polskiego (red. Mieczysław Szymczak), T. 1, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1978, s. 213.

[szol-4] Witold Szolginia: Architektura i budownictwo. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1982, s. 51

[1]

[2]

[3]

[4]