Borawski

Borawski (nazwisko) – pochodzi od miejscowości Borawskie w parafii Przytuły w ziemi wiskiej – obecnie łomżyńskie.

Historia nazwiska

8 grudnia 1426 roku książę mazowiecki Janusz I nadał braciom Dobiesławowi, Mikołajowi i Stanisławowi z Borowa (ostrołęckie) 10 włók ziemi. Osada została nazwana Borawice lub Borawskie Dobki (obecnie Borawskie gmina Przytuły). Bracia ci pieczętowali się herbem Cholewa. Prawa własności zostały potwierdzone w 1428 roku przez księcia Władysława I. W 1439 roku książę Władysław I nadał Mikołajowi z Borawskich Dobków, Maciejowi i Witowi 20 włók ziemi nad rzeką Wissą. Powstała wieś została nazwana Borawskie a Wissa (obecnie Borawskie-Awissa). Król Zygmunt August w roku 1550 potwierdził to nadanie.

Potomkowie założycieli tych wsi przyjęli nazwisko Borawski. Powstałe rodziny pieczętowały się herbami; Bojcza, Cholewa i Junosza.

Była to szlachta, najczęściej zaściankowa, zasiedlająca wiele okolicznych wsi.

W XVII wieku przedstawiciele rodziny Borawskich osiedlili się na Rusi Czerwonej i w Wielkopolsce.

„Regestr Diecezjów” Franciszka Czaykowskiego podaje, iż na przełomie 1783–1784 roku Borawscy zasiedlali następujące zaścianki w parafiach ziemi wiskiej:

• parafia Dobrzyjałowo – Wysokie Małe,
• parafia Grajewo – Łękowe,
• parafia Jedwabne – Borawskie,
• parafia Przytuły – Borawskie, Łoje a Wissa, Racibory,
• parafia Radziłów – Borawskie, Karwowo, Święcienino,
• parafia Romany – Barzykowo, Mieczki, Tafiły,
• parafia Wąsosz – Konopki,
• parafia Wizna – Nieławice

W latach 1836–1862, podczas przeprowadzonego przez Heraldię Królestwa Polskiego spisu szlachty, szlachectwem wylegitymowali się następujący przedstawiciele rodziny Borawskich:

• Adam Borawski
• Bartłomiej Borawski
• Grzegorz Borawski
• Józef Borawski
• Kajetan Borawski
• Mateusz Borawski
• Paweł Borawski
• Stanisław Wawrzyniec Borawski
• Tomasz Borawski

Współcześnie

Obecnie zameldowanych w Polsce jest ponad 3240 przedstawicieli nazwiska Borawski(a)

Znani

• Aleksander Borawski – polski malarz i konserwator zabytków.
• Antoni Borawski – miecznik, a następnie cześnik żydaczewski 1762 roku
• Antoni Borawski – łowczy urzędowski 1777 roku
• Antoni Borawski ze wsi Witynie – zastępca dowódcy placówki SZP w Wityniach w 1940 roku, uczestnik bitwy pod Monte Cassino
• Antoni Borawski „Babinicz” ze wsi Romany gmina Przytuły – w roku 1945 dowódca plutonu, I kompanii, IV batalionu „Biebrza” NZW
• Bronisław Borawski „Szczubel” ze wsi Konopki gmina Radziłów – kwatermistrz III kompanii Komendy Powiatowej „Orkan” NZW
• Edmund Borawski – poseł z Świdrów Podleśnych V kadencji Sejmu
• Jan Borawski „Janusz” z Chylin – żołnierz SZP, zginął podczas likwidacji przez NKWD bazy partyzanckiej na uroczysku Kobielne nad Biebrzą w 1940 roku
• Józef Borawski ze wsi Kąty – dowódca placówki SZP w Kątach w 1940 roku
• Kacper Borawski – sędzia grodzki wiski, deputat do Trybunału Koronnego w 1767 roku
• Kacper (Gasper h. Cholewa) Borawski – dziedzic dóbr modliborskich, cześnik powiatu urzędowskiego i podstarości grodzki lubelski zm. w 1779 roku
• Kajetan Borawski – cześnik mścisławski w 1778 roku
• Ludwik Borawski – warszawski architekt, syn Władysława
• Marian Borawski – prezydent miasta Głogów w latach 1982–1988, prezes firmy Hydrobudex
• Piotr Borawski – polski samorządowiec i polityk
• Piotr Borawski – polski historyk, dyplomata, związkowiec
• Stanisław Borawski – językoznawca profesor doktor habilitowany na Uniwersytecie Zielonogórskim
• Stanisław Borawski – ks. kanonik ur. w m. Borawskie-Awissa (1912–2005)
• Wacław Borawski „Lanca” we wsi Rutki – dowódca plutonu V batalionu AKO i WiN
• Władysław Borawski – warszawski architekt, specjalizujący się w projektowaniu szpitali, syn Aleksandra
• Wojciech Borawski z Święcienina – komornik wiski w 1712 r. a burgrabia wiski w 1738 roku

Bibliografia

• Cz. Brodzicki, Początki osadnictwa Wizny i ziemi wiskiej na tle wydarzeń historycznych w tym regionie Polski (do 1529 roku), Warszawa 1994.
• E. Sęczys, Szlachta wylegitymowana w Królestwie Polskim w latach 1836–1861, Warszawa 2000.
• Sławomir Górzyński, „Regestr Diecezjów Franciszka Czaykowkiego”, czyli właściciele ziemscy w Koronie 1783–1784, Warszawa 2006.
• T. Strzębosz, Antykomunistyczna partyzantka i konspiracja nad Biebrzą, Warszawa 2004.
• S. Poleszak, Jeden z wyklętych major Jan Tabotowski „Bruzda”, Warszawa 1998.
• S. Poleszak, Podziemie antykomunistyczne w łomżyńskim i grajewskim (1944–1957).
• Zbigniew Leszczyc Herby szlachty polskiej. T. 1,2., Poznań: Antoni Fiedler, 1908, s. 52,
• S. Uruski, Rodzina. Herbarz Szlachty Polskiej, Warszawa 1915.

Herby rodowe

• 
  Herb Cholewa
• 
  Herb własny (Borawski)
• 
  Herb Bojcza
• 
  Herb Junosza