Bill English

Bill English

Data i miejsce urodzenia	30 grudnia 1961 Dipton
Premier Nowej Zelandii
Okres	od 12 grudnia 2016 do 26 października 2017
Przynależność polityczna	Partia Narodowa
Poprzednik	John Key
Następca	Jacinda Ardern
Wicepremier Nowej Zelandii
Okres	od 19 listopada 2008 do 12 grudnia 2016
Poprzednik	Michael Cullen
Następca	Paula Bennett
Minister finansów
Okres	od styczeń 1999 do czerwiec 1999
Członek Izby Reprezentantów
Okres	od 1990

Simon William „Bill” English (ur. 30 grudnia 1961 w Dipton) – nowozelandzki polityk, minister finansów w 1999, lider Partii Narodowej w latach 2001–2003 oraz ponownie w latach 2016–2018. Wiceprzewodniczący Partii Narodowej w latach 2006-2016. Wicepremier i minister finansów od 19 listopada 2008 do 12 grudnia 2016. Minister infrastruktury w latach 2008–2011. Premier Nowej Zelandii od 12 grudnia 2016 do 26 października 2017.

Życiorys

Młodość i edukacja

Bill English urodził się w Dipton w regionie Southland. W młodości mieszkał w internacie i uczęszczał do szkoły St. Patrick’s College w Wellington. Ukończył handel na University of Otago oraz literaturę angielską na Victoria University of Wellington.

Po studiach, wrócił do Dipton, by pracować jako farmer. W 1987 ponownie przeniósł się do stolicy i został analitykiem w Ministerstwie Skarbu. Bill English jest żonaty z Mary English, z zawodu lekarką, ma sześcioro dzieci. Jest katolikiem.

Kariera polityczna

W 1980 wstąpił do Partii Narodowej. W latach 80. XX w. zajmował się głównie sprawami administracyjnymi partii w regionie Southland oraz w Wellington. W 1990 został kandydatem Partii Narodowej w wyborach parlamentarnych w okręgu Wallace i dostał się do Izby Reprezentantów. Od tamtego czasu, English uzyskiwał elekcję do parlamentu w każdych kolejnych wyborach (kolejno w 1993, 1996, 1999, 2002, 2005, 2008, 2011 i w 2014).

Na początku 1996 wszedł w skład gabinetu, w którym był odpowiedzialny za Crown Health Enterprises, państwowego dostawcę usług zdrowotnych, stworzonego w ramach reformy usług medycznych, wprowadzonej przez Partię Narodową. Został także wiceministrem edukacji.

Po wyborach w 1996, English objął funkcję ministra zdrowia w gabinecie premiera Jima Bolgera. W styczniu 1999 objął stanowisko ministra finansów, które zajmował do czerwca 1999, kiedy objął stanowisko ministra skarbu, zajmując je do listopada tegoż roku.

Po przegranych przez Partię Narodową wyborach parlamentarnych w 1999 i oddaniu władzy Partii Pracy Helen Clark, został rzecznikiem do spraw finansowych w gabinecie cieni.

Lider opozycji

Jesienią 2001 poziom niezadowolenia z przywództwa Jenny Shipley osiągnął w Partii Narodowej swoje apogeum. Doprowadziło to do wyborów nowego lidera, którym 8 października 2001 został Bill English.

English jako lider opozycji nie zdołał jednak poprawić wizerunku i wyników partii. W wyborach parlamentarnych w 2002 Partia Narodowa odnotowała najgorszy wynik w historii, zdobywając zaledwie 20% głosów poparcia. W partii rozpoczęła się debata nad przyczynami porażki, jednak nie zdecydowano się wówczas na zmianę przywództwa.

Jesienią 2003 poparcie dla Partii Narodowej nie podnosiło się, pozostając na poziomie z ostatnich wyborów. Pozycję Englisha osłabiły dodatkowo jego osobiste wpadki. Ostatecznie, 28 października 2003 został zastąpiony na stanowisku przewodniczącego Partii Narodowej przez Dona Brasha, dotychczasowego dyrektora Banku Rezerwy Nowej Zelandii.

2 listopada 2003 English został mianowany przez Brasha rzecznikiem partii do spraw edukacji, którym pozostał również po wyborach parlamentarnych w 2005. Po rezygnacji z funkcji lidera przez Brasha, nowym przewodniczącym Partii Narodowej został 27 listopada 2006 John Key, a stanowisko jej wicelidera objął Bill English. Objął on również resort finansów w gabinecie cieni.

Wicepremier i premier

8 listopada 2008 Partia Narodowa odniosła zwycięstwo w wyborach parlamentarnych. Premier elekt John Key 17 listopada 2008 przedstawił skład swojego gabinetu, w którym stanowisko wicepremiera i ministra finansów przypadło Billowi Englishowi. 19 listopada 2008 English został oficjalnie zaprzysiężony na tym stanowisku. Stanowiska wicepremiera i ministra finansów zajmował także w kolejnych rządach premiera Johna Key. Dodatkowo, od 19 listopada 2008 do 13 grudnia 2011 sprawował urząd ministra infrastruktury.

12 grudnia 2016 objął urząd premiera Nowej Zelandii, po rezygnacji z tej funkcji z powodów osobistych przez Johna Key. Tego samego dnia został mianowany liderem Partii Narodowej. W swoim gabinecie objął również stanowisko ministra bezpieczeństwa narodowego. Kierowana przez Englisha partia zajęła pierwsze miejsce w wyborach w 2017 roku, zdobywając 44,45 głosów. Mimo to, wobec nieuzyskania samodzielnej większości straciła władzę na rzecz Partii Pracy. Stanowisko szefa rządu sprawował do 26 października 2017, a 13 lutego 2018 zrezygnował z kierowania partią.

Linki zewnętrzne

• Strona oficjalna