Beka (województwo pomorskie)
54°39′05″N 18°28′19″E/54,651389 18,471944| osada | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Strefa numeracyjna |
58 |
| Tablice rejestracyjne |
GPU |
| SIMC |
0996471 |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Puck  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa pomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu puckiego  | |
| 54°39′05″N 18°28′19″E/54,651389 18,471944[1]
| |
Beka (kaszb. Beka, niem. Beka)[2] – dawna kaszubska osada rybacka w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie puckim, w gminie Puck nad Bałtykiem u dawnego ujścia Redy. Osada opustoszała po II wojnie światowej i jest niekiedy określana przez media jako kaszubska Atlantyda[3]. Pozostały po niej kamienne fundamenty domów, a jej miejsce wyznacza drewniany krzyż ustawiony w pobliżu kępy drzew na brzegu Zatoki Puckiej.
W latach 1975–1998 miejsce administracyjnie należało do województwa gdańskiego.
Toponimia
[edytuj | edytuj kod]
Nazwa osady prawdopodobnie pochodzi od kaszubskiego określenia harpuna, którego używano do zabijania fok, uważanych wówczas za szkodniki.[potrzebny przypis]
Historia
[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze wzmianki o osadzie pochodzą z XVI wieku, kiedy to opisano znajdujący się niedaleko Osłonina skład drewna przy ujściu rzeki Redy. Z czasem zaczęły się przy nim pojawiać budynki o kamiennych fundamentach, które nie przetrwały do dnia dzisiejszego. W XIX wieku płynący przez osadę jeden z cieków rzeki Redy uregulowano, tworząc kanał biorący swoją nazwę od osady. Od tego momentu zatrzymał się proces nanoszenia przez rzekę materiału skalnego, który do tej pory łagodził skutki abrazji. W 1921 roku w osadzie spotkać można było 2 mieszkańców trudniących się rybołówstwem i 2 zarejestrowane łodzie wiosło-żaglowe.[4] W 1959 roku w wiosce rybackiej wybuchł pożar, którego skutkiem było zniszczenie zabudowań i całkowite wyludnienie tego miejsca. Dalszego procesu zniszczenia pozostałości śladów działalności człowieka dokonała przyroda. W ciągu około 50 lat od pożaru brzeg morza przesunął się w stronę osady o około 96-98 metrów, czyniąc sztormy niebezpiecznym żywiołem dla ruin osady. Obecnie jedynymi pozostałościami po osadzie są kamienne fundamenty chałup na brzegu morza i nieliczne drzewa, niegdyś ocieniające domostwa[5]
Środowisko naturalne
[edytuj | edytuj kod]Osada znajduje się na terenie rezerwatu będącego częścią obszaru Natura 2000, w którym można spotkać wiele rzadkich gatunków ptaków i halofilną roślinność.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 177889
- ↑ Friedrich Lorentz, Polskie i kaszubskie nazwy miejscowości na Pomorzu Kaszubskiem, (ISBN 83-60437-22-X) (ISBN 978-83-60437-22-3)
- ↑ Kaszubska Atlantyda, czyli w poszukiwaniu osady Beka. trojmiasto.pl. [dostęp 2014-10-04].
- ↑ Wacław Odyniec, Jerzy Godlewski, Ziemia Pucka, Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1974, s. 167.
- ↑ Rezerwat przyrody Beka - przewodnik po ścieżce edukacyjnej. Ogólnopolskie Towarzystwo Ochrony Ptaków, s. 29-31. ISBN 978-83-89830-08-1.
| Wsie | |
|---|---|
| Osady | |
| Części wsi | |
| Kolonie wsi |
|
| Osady wsi |
|
| Pozostałe miejscowości |
|
