Bartolomeo Tromboncino
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Pochodzenie | |
Data i miejsce śmierci | |
Instrumenty | |
Gatunki | |
Zawód |
Bartolomeo Tromboncino (ur. ok. 1470 w Weronie lub okolicach, zm. ok. 1535 w Wenecji lub okolicach[1]) – włoski kompozytor, lutnista i śpiewak[2].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był synem Bednardina Piffaro, muzyka grającego na instrumentach dętych drewnianych, działającego w Weronie[2]. Od około 1489 roku działał w Mantui w służbie księcia Franciszka II Gonzagi i jego żony Izabeli d’Este[2]. Okazjonalnie wyjeżdżał do innych miast, m.in. do Vicenzy, Casale Monferrato i Mediolanu[2]. Jego pobyt na dworze w Mantui miał burzliwy charakter, dwukrotnie samowolnie opuszczał miasto. W 1495 roku wyjechał do Wenecji, skąd wrócił po roku, a w 1499 roku musiał uciekać po tym, jak zabił niewierną żonę i jej kochanka, otrzymał jednak książęce ułaskawienie[1][2]. W 1505 roku ostatecznie opuścił Mantuę i wyjechał na dwór Lukrecji Borgii w Ferrarze, od 1511 roku działał zaś na dworze kardynała Ippolito d’Este, któremu w 1513 roku towarzyszył w podróży do Rzymu[2]. W 1518 roku wynajął w Wenecji dom, w którym urządził cieszącą się dobrą opinią szkołę muzyczną dla dziewcząt z rodzin szlacheckich[2].
Był jednym z najpłodniejszych twórców muzyki świeckiej swojego czasu[1]. Napisał około 170 frottoli, w których sięgnął po teksty z literatury wysokiej: poezje Petrarki i Pietro Bembo, madrygały Michała Anioła, a także łacińskie wiersze Horacego i Owidiusza[2]. We frottolach Tromboncina przeważa swobodna polifonia, w której główną rolę odgrywają głosy skrajne, z basem stanowiącym podstawę akordów i dość niezależnym prowadzeniem głosów środkowych[2]. Pisał także utwory religijne, w tym lamentacje i laudy[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Bartolomeo Tromboncino – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project