Ban Zhao
| |||||||||
| Nazwisko chińskie | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||
Ban Zhao (zi: Huiban, 惠班; ur. ok. 48, zm. ok. 116) – chińska pisarka, poetka i historyczka. Najmłodsze dziecko Ban Biao, siostra Ban Gu i Ban Chao[1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W wieku 14 lat została poślubiona mężczyźnie imieniem Cao Shishu (曹世叔). Po jego wczesnej śmierci zdecydowała się nie wychodzić więcej za mąż i oddała się nauce. Od nazwiska męża nazywano ją Uczoną Panią Cao (曹大家, Cao Dajia)[2].
Była cesarskim historykiem na dworze cesarza He. Po śmierci swojego brata Ban Gu ukończyła jego Księgę Hanów[3]. Zarządzała cesarską biblioteką i nauczała historii. Pisała także poezje[4]. Jej najważniejszym samodzielnym dziełem są Wykłady dla kobiet (女誡, Nüjie)[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Lily Xiao Hong Lee, A.D. Stefanowska, Sue Wiles: Biographical dictionary of Chinese women: antiquity through Sui, 1600 B.C.E.-618 C.E. Armonk, New York: M.E. Sharpe, 2007, s. 103. ISBN 978-0-7656-1750-7.
- ↑ Robin Wang: Images of women in Chinese thought and culture: writings from the pre-Qin period through the Song dynasty. Indianapolis: Hackett Publishing, 2003, s. 177. ISBN 978-0-87220-651-9.
- ↑ Michael Dillon: China: a cultural and historical dictionary. Richmond: Routledge, 1998, s. 21. ISBN 978-0-7007-0439-2.
- ↑ Kang-i Sun Chang, Stephen Owen: The Cambridge History of Chinese Literature. T. 1. New York: Cambridge University Press, 2008, s. 128. ISBN 978-0-521-85558-7.
- ↑ William Theodore De Bary: Sources of East Asian Tradition: Premodern Asia. New York: Columbia University Pres, 2008, s. 411–412. ISBN 978-0-231-14305-9.