Przejdź do zawartości

Avia BH-17

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Avia BH-17
Ilustracja
Avia BH-17
Dane podstawowe
Państwo

 Czechosłowacja

Producent

Avia

Konstruktor

Pavel Beneš i Miroslav Hajn

Typ

samolot myśliwski

Konstrukcja

dwupłat o konstrukcji drewnianej

Załoga

1

Historia
Data oblotu

16 lipca 1924

Lata produkcji

1924

Dane techniczne
Napęd

silnik widlasty Škoda HS.8Fb

Moc

300 KM (220 kW)

Wymiary
Rozpiętość

8,86 m

Długość

6,86 m

Wysokość

2,65 m

Powierzchnia nośna

21,30 m²

Masa
Własna

762 kg

Startowa

1072 kg

Osiągi
Prędkość maks.

235 km/h

Prędkość przelotowa

206 km/h

Prędkość wznoszenia

5,9 m/s

Pułap

8000 m

Zasięg

500 km

Dane operacyjne
Uzbrojenie
2 zsynchronizowane karabiny maszynowe „Vickers” kal. 7,7 mm
Użytkownicy
 Czechosłowacja
Rzuty
Rzuty samolotu

Avia BH-17czechosłowacki samolot myśliwski z okresu międzywojennego.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W 1924 roku w wytwórni lotniczej Avia na podstawie konstrukcji samolotu Avia BH-8 i uwag, jakie władze wojskowe miały do niego, opracowano nowy samolot myśliwski oznaczony jako BH-17, który różnił się od swojego poprzednika przede wszystkim krótszymi skrzydłami, co zwiększyło jego zwrotność.

Prototyp samolotu BH-17 został oblatany w dniu 16 lipca 1924 roku. Samolot ten zyskał uznanie lotnictwa czechosłowackiego i zamówiono serię 24 samolotów tego typu, otrzymał on oznaczenie wojskowe B-17. Po zakończeniu ich produkcji zamówiono 66 samolotów, które miały być ulepszoną wersją tego samolotu. Tak poprawiony samolot otrzymał oznaczenie Avia BH-18, lecz samolot ten nie powstał, a nawet nie został wykonany jego projekt.

Użycie w lotnictwie

[edytuj | edytuj kod]

Samoloty Avia BH-17 (B-17) zaczęły być dostarczane do eskadr myśliwskich pod koniec 1924 roku, a ostatnie egzemplarze zostały dostarczone w kwietniu 1925 roku. Znajdowały się one w 32 i 34 eskadrze myśliwskiej 1 pułku lotniczego w Pradze, gdzie były użytkowane do czasu ich zużycia.

Opis techniczny

[edytuj | edytuj kod]

Samolot myśliwski Avia BH-17 był dwupłatem o konstrukcji drewnianej. Kadłub mieścił odkrytą kabinę pilota, a przed nią umieszczono silnik. Napęd stanowił silnik widlasty w układzie V, 8-cylindrowy chłodzony cieczą. Podwozie klasyczne, stałe.

Uzbrojenie stanowiły 2 zsynchronizowane karabiny maszynowe Vickers kal. 7,7 mm umieszczone w kadłubie po obu stronach silnika.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Václav Němeček: Československá letadla (1918-1945). Praga: Naše vojsko, 1983, s. 114, 254-255. (cz.).
  • William Green, Gordon Swanborough: The complete book of fighters. London: Salamander Book, 2001, s. 34. ISBN 978-0-86288-220-4. (ang.).