Przejdź do zawartości

Arnaud Clément

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Arnaud Clément
Ilustracja
Arnaud Clément (Australian Open 2012)
Państwo

 Francja

Data i miejsce urodzenia

17 grudnia 1977
Aix-en-Provence

Wzrost

173 cm

Gra

praworęczna, oburęczny bekhend

Status profesjonalny

1996

Zakończenie kariery

19 czerwca 2012

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

4

Najwyżej w rankingu

10 (2 kwietnia 2001)

Australian Open

F (2001)

Roland Garros

4R (2003)

Wimbledon

QF (2008)

US Open

QF (2000)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

12

Najwyżej w rankingu

8 (28 stycznia 2008)

Australian Open

F (2008)

Roland Garros

SF (2001)

Wimbledon

W (2007)

US Open

QF (2006)

Arnaud Marcel Maurice Clément (ur. 17 grudnia 1977 w Aix-en-Provence) – francuski tenisista, finalista Australian Open 2001 w grze pojedynczej, zwycięzca Wimbledonu 2007 w grze podwójnej, zdobywca Pucharu Davisa, olimpijczyk.

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

Występy w gronie tenisistów zawodowych Clément rozpoczął w 1996 roku.

W 1999 roku po raz pierwszy wystąpił w finale turnieju rangi ATP World Tour, w Marsylii, przegrywając jednak decydujący mecz z rodakiem Fabrice'em Santoro; dotarł także do IV rundy US Open. Rok później odniósł pierwsze zwycięstwo turniejowe. W finale turnieju w Lyonie pokonał Patricka Raftera. Awansował także do ćwierćfinału US Open. Największy sukces w karierze singlowej odniósł w styczniu 2001 roku, docierając do finału Australian Open (pierwszy Francuz od czasu Jeana Borotry w 1928), pokonując po drodze m.in. Rogera Federera, Grega Rusedskiego, Jewgienija Kafielnikowa i Sébastiena Grosjeana. Clément w pojedynku przeciwko Grosjeanowi obronił piłkę meczową. W spotkaniu finałowym Francuz nie sprostał Andre Agassiemu[1]. Wynik uzyskany w Australian Open zapewnił mu wysokie miejsce w rankingu światowym – w styczniu 2001 był na pozycji wicelidera rankingu sezonu bieżącego Champions Race, a w klasyfikacji obejmującej wyniki z ostatnich 12 miesięcy – na pozycji nr 10.

W kolejnych latach, w roku 2003 dotarł do finałów turniejowych w ’s-Hertogenbosch i Lyonie oraz wygrał turniej w Metzu, pokonując w finale Fernando Gonzáleza; w ’s-Hertogenbosch dotarł do finału również w 2002 roku. Trzeci w karierze turniej Clément wygrał w lutym 2006 roku w Marsylii, pokonując w finale Mario Ančicia, a w kolejnych miesiącach wygrał rozgrywki w Waszyngtonie. W meczu o tytuł pokonał Andy’ego Murraya. Kolejny turniejowy finał osiągnął w sezonie 2007 w Nottingham, gdzie poniósł porażkę w finale z Ivo Karloviciem). W 2008 roku Francuz doszedł do ćwierćfinału Wimbledonu. Pojedynek o dalszą rundę przegrał z Rainerem Schüttlerem. Dwa lata później, w styczniu 2010 roku, Clément doszedł do finału turnieju w Auckland, jednak pojedynek finałowy przegrał z Johnem Isnerem.

Clément miał w swoim dorobku wiele sukcesów deblowych. Do jego największych osiągnięć zalicza się wygranie Wimbledonu w 2007 roku. Wspólnie z rodakiem Michaëlem Llodrą zostali rozstawieni w turnieju z nr 10. W meczu finałowym para Clément–Llodra pokonała Boba i Mike Bryanów 6:7(5), 6:3, 6:4, 6:4[2]. Ponadto Clément to finalista deblowego Australian Open z 2008 roku. W parze z Llodrą mecz finałowy przegrali 5:7, 6:7(4) z duetem Jonatan ErlichAndy Ram. Łącznie w rozgrywkach ATP World Tour w grze podwójnej wygrał 12 turniejów oraz 10 razy grał w finałach. Najwyżej sklasyfikowany w indywidualnym rankingu deblistów Francuz był pod koniec stycznia 2008 na 8. miejscu.

W latach 2000–2010 Clément reprezentował Francję w Pucharze Davisa. W 2001 był podstawowym singlistą zespołu narodowego i przyczynił się do końcowego sukcesu Francji, chociaż w meczu finałowym z Australią, na nawierzchni trawiastej, nie wystąpił. Miał także swój wkład w awans do finału Pucharu Davisa w 2002 oraz 2010 roku, gdzie grał głównie jako deblista.

Pomimo swojego nie najwyższego wzrostu Clément grę opierał głównie na przygotowaniu kondycyjnym, dobrej pracy nóg i precyzji minięć. Należały do niego dwa rekordy związane z długością meczu tenisowego; w I rundzie French Open z 2004 roku zmierzył się z Fabrice’em Santoro i uległ mu ostatecznie 4:6, 3:6, 7:6, 6:3, 14:16. Mecz trwał 6 godzin i 33 minuty i był rozgrywany przez dwa dni – walkę na korcie przerwał zmierzch. W trakcie spotkania Clément nie wykorzystał dwóch piłek meczowych[3]. Innym długim pojedynkiem z udziałem Francuza był mecz przeciwko Marcowi Rossetowi w ramach rozgrywek Pucharu Davisa z kwietnia 2001 roku. Clément wygrał mecz 6:3, 3:6, 7:6, 6:7, 15:13 po 5 godzinach i 46 minutach, Francja pokonała Szwajcarię ostatecznie 3:2, a jesienią sięgnęła po trofeum.

Dnia 19 czerwca 2012 roku, po odpadnięciu w I rundzie kwalifikacji do Wimbledonu z Kennym de Schepperem Clément zakończył tenisową karierę.

Finały w turniejach ATP World Tour

[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza (4–7)

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem (0–1)
Igrzyska olimpijskie (0–0)
Tennis Masters Cup /
ATP World Tour Finals (0–0)
ATP Masters Series /
ATP World Tour Masters 1000 (0–0)
ATP International Series Gold /
ATP World Tour 500 (0–0)
ATP International Series /
ATP World Tour 250 (4–6)
Wygrane według nawierzchni
Twarda (3–3)
Ceglana (0–0)
Trawiasta (0–3)
Dywanowa (1–1)
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 1. 7 lutego1999 Marsylia Twarda (hala) Francja Fabrice Santoro 3:6, 6:4, 4:6
Zwycięzca 1. 12 listopada 2000 Lyon Dywanowa (hala) Australia Patrick Rafter 7:6(2), 7:6(5)
Finalista 2. 28 stycznia 2001 Australian Open, Melbourne Twarda Stany Zjednoczone Andre Agassi 4:6, 2:6, 2:6
Finalista 3. 23 czerwca 2002 ’s-Hertogenbosch Trawiasta Holandia Sjeng Schalken 6:3, 3:6, 2:6
Finalista 4. 22 czerwca 2003 ’s-Hertogenbosch Trawiasta Holandia Sjeng Schalken 3:6, 4:6
Zwycięzca 2. 5 października 2003 Metz Twarda (hala) Chile Fernando González 6:3, 1:6, 6:3
Finalista 5. 12 października 2003 Lyon Dywanowa (hala) Niemcy Rainer Schüttler 5:7, 3:6
Zwycięzca 3. 19 lutego 2006 Marsylia Twarda (hala) Chorwacja Mario Ančić 6:4, 6:2
Zwycięzca 4. 6 sierpnia 2006 Waszyngton Twarda Wielka Brytania Andy Murray 7:6(3), 6:2
Finalista 6. 23 czerwca 2007 Nottingham Trawiasta Chorwacja Ivo Karlović 6:3, 4:6, 4:6
Finalista 7. 16 stycznia 2010 Auckland Twarda Stany Zjednoczone John Isner 3:6, 7:5, 6:7(2)

Gra podwójna (12–10)

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem (1–1)
Igrzyska olimpijskie (0–0)
Tennis Masters Cup /
ATP World Tour Finals (0–0)
ATP Masters Series /
ATP World Tour Masters 1000 (2–0)
ATP International Series Gold /
ATP World Tour 500 (0–0)
ATP International Series /
ATP World Tour 250 (9–9)
Wygrane według nawierzchni
Twarda (7–7)
Ceglana (1–0)
Trawiasta (1–1)
Dywanowa (3–2)
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy w finale Wynik finału
Zwycięzca 1. 16 kwietnia 2000 Casablanca Ceglana Francja Sébastien Grosjean Niemcy Lars Burgsmüller
Australia Andrew Painter
7:6(4), 6:4
Finalista 1. 14 października 2001 Lyon Dywanowa (hala) Francja Sébastien Grosjean Kanada Daniel Nestor
Serbia Nenad Zimonjić
1:6, 2:6
Zwycięzca 2. 17 lutego 2002 Marsylia (1) Twarda (hala) Francja Nicolas Escudé Francja Julien Boutter
Białoruś Maks Mirny
6:4, 6:3
Finalista 2. 11 stycznia 2004 Adelaide Twarda Francja Michaël Llodra Stany Zjednoczone Bob Bryan
Stany Zjednoczone Mike Bryan
5:7, 3:6
Zwycięzca 3. 14 marca 2004 Indian Wells Twarda Francja Sébastien Grosjean Zimbabwe Wayne Black
Zimbabwe Kevin Ullyett
6:3, 4:6, 7:5
Zwycięzca 4. 17 października 2004 Metz Twarda (hala) Francja Nicolas Mahut Chorwacja Ivan Ljubičić
Włochy Uros Vico
6:2, 7:6(8)
Zwycięzca 5. 31 października 2004 Petersburg Dywanowa (hala) Francja Michaël Llodra Słowacja Dominik Hrbatý
Czechy Jaroslav Levinský
6:3, 6:2
Finalista 3. 16 stycznia 2005 Sydney Twarda Francja Michaël Llodra Indie Mahesh Bhupathi
Australia Todd Woodbridge
3:6, 3:6
Finalista 4. 6 lutego 2005 Mediolan Dywanowa (hala) Francja Jean-François Bachelot Włochy Daniele Bracciali
Włochy Giorgio Galimberti
7:6(8), 6:7(6), 4:6
Finalista 5. 19 czerwca 2006 ’s-Hertogenbosch Trawiasta Południowa Afryka Chris Haggard Czechy Martin Damm
Indie Leander Paes
1:6, 6:7(3)
Zwycięzca 6. 29 października 2006 Lyon Dywanowa (hala) Francja Julien Benneteau Czechy František Čermák
Czechy Jaroslav Levinský
6:2, 6:7(3), 10-7
Zwycięzca 7. 5 listopada 2006 Paryż Dywanowa (hala) Francja Michaël Llodra Francja Fabrice Santoro
Serbia Nenad Zimonjić
7:6(4), 6:2
Zwycięzca 8. 18 lutego 2007 Marsylia (2) Twarda (hala) Francja Michaël Llodra Bahamy Mark Knowles
Kanada Daniel Nestor
7:5, 4:6, 10-8
Zwycięzca 9. 7 lipca 2007 Wimbledon, Londyn Trawiasta Francja Michaël Llodra Stany Zjednoczone Bob Bryan
Stany Zjednoczone Mike Bryan
6:7(5), 6:3, 6:4, 6:4
Zwycięzca 10. 7 października 2007 Metz (1) Twarda (hala) Francja Michaël Llodra Polska Mariusz Fyrstenberg
Polska Marcin Matkowski
6:1, 6:4
Finalista 6. 14 października 2007 Sztokholm Twarda (hala) Francja Michaël Llodra Szwecja Jonas Björkman
Białoruś Maks Mirny
4:6, 4:6
Finalista 7. 26 stycznia 2008 Australian Open, Melbourne Twarda Francja Michaël Llodra Izrael Jonatan Erlich
Izrael Andy Ram
5:7, 6:7(4)
Zwycięzca 11. 5 października 2008 Metz (2) Twarda (hala) Francja Michaël Llodra Polska Mariusz Fyrstenberg
Polska Marcin Matkowski
5:7, 6:3, 10-8
Zwycięzca 12. 22 lutego 2009 Marsylia (3) Twarda (hala) Francja Michaël Llodra Austria Julian Knowle
Izrael Andy Ram
3:6, 6:3, 10-8
Finalista 8. 27 września 2009 Metz Twarda (hala) Francja Michaël Llodra Wielka Brytania Colin Fleming
Wielka Brytania Ken Skupski
6:2, 4:6, 5-10
Finalista 9. 1 listopada 2009 Lyon Twarda (hala) Francja Sébastien Grosjean Francja Julien Benneteau
Francja Nicolas Mahut
4:6, 6:7(6)
Finalista 10. 7 lutego 2010 Zagrzeb Twarda (hala) Belgia Olivier Rochus Austria Jürgen Melzer
Niemcy Philipp Petzschner
6:3, 3:6, 8-10

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. American wins second consecutive Australian Open title. sportsillustrated.cnn.com, 8 lutego 2001. [dostęp 2012-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-29)]. (ang.).
  2. Clement, Llodra stun Bryan brothers in Wimbledon doubles final. sports.espn.go.com, 8 lipca 2007. [dostęp 2012-06-19]. (ang.).
  3. Jim Halley: Santoro, Clement make history with six-hour match at French Open. usatoday.com, 25 maja 2004. [dostęp 2012-06-19]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]