Anolis zielony

Anolis zielony
	Anolis carolinensis
	Voigt, 1832
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	gady
Rząd	łuskonośne
Podrząd	Iguania
Rodzina	Dactyloidae
Rodzaj	Anolis
Gatunek	anolis zielony
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Anolis zielony (Anolis carolinensis) – gatunek niewielkiej nadrzewnej jaszczurki z kladu Iguania. Tradycyjnie zaliczany do rodziny legwanów, obecnie wraz z innymi anolisami częściej zaliczany do odrębnej rodziny Polychrotidae^[3] (choć część naukowców wciąż uznaje ją za podrodzinę legwanów^[4], a inni przenoszą rodzaj Anolis do rodziny Dactyloidae^[5]). Jest pierwszym gatunkiem gada, u którego zsekwencjonowano cały genom^[6].

Budowa

Anolis zielony, zwany również anolisem karolińskim lub rzadziej czerwonogardłym, to niewielka jaszczurka dorastająca do 20 cm. Głowa nieduża, spiczasta. Skóra pokryta drobnymi łuskami. Samce większe i masywniejsze od samic. Samice na grzbiecie mają charakterystyczny białawy zygzak po czym łatwo je odróżnić. Pod gardłem mają fałd skórny (u samców wyraźnie większy), często widoczny podczas zalotów. Fałd jest koloru różowawej czerwieni. Ogony anolisów przekraczają długość ich ciała. Potrafią zmieniać barwę z jasnego brązu do ciemnego (czasem szarawe) lub z brązowego na mniej lub bardzo mocno zielony – również w zależności od zaniepokojenia.

Długość życia: Żyje 3 do 5 lat.
Aktywny: Jaszczurka aktywna w dzień.
Dymorfizm płciowy: Widoczny po 3 miesiącach od wyklucia.

Zasięg występowania

Żyje na obszarze południowo-wschodnich stanów USA oraz na południu i wschodzie Teksasu. Gatunek introdukowany na Bahamach, Kajmanach, Anguilli, Hawajach, Midway, Guam, Palau, Marianach, Wyspach Ogasawara, Okinawie, Teneryfie, na południowym wschodzie Hiszpanii i być może w meksykańskim stanie Tamaulipas^[2]. Najczęściej spotykany na krzewach, niewielkich drzewach. Zamieszkuje tereny o wysokiej wilgotności, często w pobliżu siedzib ludzkich.

Zachowanie

Jedna z najczęściej hodowanych w terrariach jaszczurek w Polsce. Głównie ze względu na fakt, iż łatwo się oswajają i ciekawie się zachowują. Można bez stresu delikatnie brać je w ręce. Anolisy to gady terytorialne, więc w jednym terrarium nie mogą przebywać dwa samce.

Pożywienie

Typu zwierzęcego. W naturze żywią się niewielkimi bezkręgowcami, najczęściej małymi owadami. Przy hodowli domowej karmimy je niedużymi świerszczami (św. bananowe), mącznikami (białe zaraz po wylince), karaczanami, muchami, gąsienicami, dżdżownicami czy ćmami. Należy im podawać jak najbardziej urozmaicony pokarm, bogaty w witaminy i wapń. Trzeba pamiętać, że owady z odłowu mogą przenosić pasożyty, grzyby czy roztocza. Młode, szybko rosnące gady należy karmić codziennie. Starszym osobnikom można wydłużyć ten czas do 2–3 dni.

Terrarium

Terrarium najlepiej typu wertykalnego (wysokie) ze względu na wspinaczkę. Wentylowane. Optymalne wymiary 50x40x60. Należy zadbać o ścianę z korka, matę grzewczą, trochę kamieni, dużo kryjówek, sztuczne lub żywe rośliny (tam spędza noc), korzenie czy gałęzie.

Oświetlenie: Anolis jest gadem typowo dziennym przez co należy mu zapewnić oświetlenie UVB na dzień. Jeśli nie zapewnimy mu lampy UVB, to szybko zacznie chorować. Dodatkowo promiennik podczerwieni (50 W)
Temperatura: 24–29 °C, punktowo nawet do 33 °C (noc 22–25 °C) Cykl naświetlenia: 12 – 14 godzin
Wilgotność powietrza: Na poziomie 75–80% (często zraszać terrarium)

Przypisy

↑ Anolis carolinensis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b D.R.D.R. Frost D.R.D.R., G.A.G.A. Hammerson G.A.G.A., Anolis carolinensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2015-03-26] (ang.).
↑ Polychrotidae. Mikko’s Phylogeny Archive.
↑ James A. Schulte, John Pablo Valladares, Allan Larson. Phylogenetic relationships within Iguanidae inferred using molecular and morphological data and a phylogenetic taxonomy of iguanian lizards. „Herpetologica”. 59 (3), s. 399–419, 2003. DOI: 10.1655/02-48. (ang.).
↑ Ted M. Townsend, Daniel G. Mulcahy, Brice P. Noonan, Jack W. Sites Jr, Caitlin A. Kuczynski, John J. Wiens, Tod W. Reeder. Phylogeny of iguanian lizards inferred from 29 nuclear loci, and a comparison of concatenated and species-tree approaches for an ancient, rapid radiation. „Molecular Phylogenetics and Evolution”. 61 (2), s. 363–380, 2011. DOI: 10.1016/j.ympev.2011.07.008. (ang.).
↑ Jessica Alföldi i inni. The genome of the green anole lizard and a comparative analysis with birds and mammals. „Nature”. 477, s. 587–591, 2011. DOI: 10.1038/nature10390. (ang.).

Linki zewnętrzne

Anolis zielony (Anolis carolinensis Voigt, 1832) – opis hodowli anolisa zielonego

[itis-1] Anolis carolinensis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[iucn-2] D.R.D.R. Frost D.R.D.R., G.A.G.A. Hammerson G.A.G.A., Anolis carolinensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2015-03-26] (ang.).

[3] Polychrotidae. Mikko’s Phylogeny Archive.

[4] James A. Schulte, John Pablo Valladares, Allan Larson. Phylogenetic relationships within Iguanidae inferred using molecular and morphological data and a phylogenetic taxonomy of iguanian lizards. „Herpetologica”. 59 (3), s. 399–419, 2003. DOI: 10.1655/02-48. (ang.).

[ympev11-5] Ted M. Townsend, Daniel G. Mulcahy, Brice P. Noonan, Jack W. Sites Jr, Caitlin A. Kuczynski, John J. Wiens, Tod W. Reeder. Phylogeny of iguanian lizards inferred from 29 nuclear loci, and a comparison of concatenated and species-tree approaches for an ancient, rapid radiation. „Molecular Phylogenetics and Evolution”. 61 (2), s. 363–380, 2011. DOI: 10.1016/j.ympev.2011.07.008. (ang.).

[genom-6] Jessica Alföldi i inni. The genome of the green anole lizard and a comparative analysis with birds and mammals. „Nature”. 477, s. 587–591, 2011. DOI: 10.1038/nature10390. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]