Przejdź do zawartości

Anna-Lena Grönefeld

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Anna-Lena Grönefeld
Ilustracja
Państwo

 Niemcy

Data i miejsce urodzenia

4 czerwca 1985
Nordhorn

Wzrost

180 cm

Gra

praworęczna, oburęczny backhand

Status profesjonalny

kwiecień 2003

Zakończenie kariery

grudzień 2019

Trener

Dirk Dier

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

1 WTA, 12 ITF

Najwyżej w rankingu

14 (17 kwietnia 2006)

Australian Open

3R (2005)

Roland Garros

QF (2006)

Wimbledon

1R (2004–2007, 2009, 2010)

US Open

4R (2008)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

17 WTA, 1 WTA 125K, 6 ITF

Najwyżej w rankingu

7 (6 marca 2006)

Australian Open

SF (2006, 2015)

Roland Garros

3R (2005)

Wimbledon

SF (2005, 2013, 2017)

US Open

SF (2005, 2015)

Strona internetowa

Anna-Lena Grönefeld (ur. 4 czerwca 1985 w Nordhorn) – niemiecka tenisistka, mistrzyni Wimbledonu 2009 i French Open 2014 w grze mieszanej, klasyfikowana w rankingu WTA na 14. miejscu w grze pojedynczej (2006) i 7. w grze podwójnej (2006), reprezentantka Niemiec w Pucharze Federacji i Pucharze Hopmana.

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

Anna-Lena Grönefeld rozpoczęła treningi tenisowe w wieku pięciu lat. W czerwcu 2002 zdobyła juniorskie deblowe mistrzostwo wielkoszlemowe French Open w parze z Barborą Záhlavovą-Strýcovą. Miesiąc później razem z Allison Baker doszły do finału Wimbledonu, pokonane przez Záhlavovą-Strýcovą i Kim Clijsters. Wiosną 2003 została indywidualną triumfatorką French Open, pokonując w finale Wierę Duszewinę 6:4, 6:4. W klasyfikacjach juniorskich Międzynarodowej Federacji Tenisowej notowana na pierwszym miejscu wśród singlistek (lipiec 2003) i drugim wśród deblistek (czerwiec 2002).

Gra pojedyncza

[edytuj | edytuj kod]

Status profesjonalnej tenisistki otrzymała w kwietniu 2003 roku. Wygrała jeden turniej WTA w grze pojedynczej – w Acapulco w 2006, a 17 kwietnia tego samego roku notowana była na najwyższym – czternastym miejscu w światowym rankingu WTA.

W kwietniu 2003 odnotowała debiut w drabince singlowej WTA Tour. W chorwackim Bol po przejściu eliminacji awansowała do drugiej rundy. W pierwszym profesjonalnym meczu pokonała Evę Birnerovą 6:2, 6:1, by następnie ulec Wierze Zwonariowej. Dzięki regularnym próbom kwalifikacji do imprez WTA awansowała do drugiej setki rankingu światowego.

W kwietniu 2004 doszła do finału zawodów ITF w Cagnes-sur-Mer i to pozwoliło jej zostać jedną ze stu najlepszych tenisistek globu. W swoim pierwszym meczu wielkoszlemowym w pierwszej rundzie French Open pokonała Samanthę Stosur 6:2, 6:0, a następnie skreczowała po pięciu gemach pojedynku z Jeleną Bowiną. W Palermo osiągnęła pierwszy zawodowy ćwierćfinał. Zimą 2005 odnotowała najlepszy wynik wielkoszlemowy, awansując do trzeciej rundy Australian Open. W drugim etapie turnieju wygrała z Fabiolą Zuluagą. Dwa tygodnie później po raz pierwszy zagrała w finale profesjonalnej imprezy w Pattayi. W finale uległa Conchicie Martínez, eliminując wcześniej Virginię Ruano Pascual. Awansowała na 45. miejsce w rankingu WTA, ale w następnym występie w Hajdarabadzie poddała półfinałowy mecz przeciwko Alonie Bondarenko. W trzeciej rundzie French Open została pokonana przez Francescę Schiavone.

W lipcu 2005 w drugiej rundzie w Stanford ograła liderkę światowych klasyfikacji, Lindsay Davenport, następnie Nathalie Dechy, ale w półfinale lepsza okazała się Kim Clijsters. Drugi w karierze finał osiągnęła w Pekinie, przegrywając walkę o puchar z Mariją Kirilenko. Tydzień później w Luksemburgu ponownie została finalistką, tym razem ulegając Clijsters. Do swojej kolekcji dorzuciła zwycięstwa nad Martą Domachowską, Dinarą Safiną i Nadieżdą Pietrową.

W lutym 2006 Grönefeld wygrała swój pierwszy singlowy tytuł WTA. Wywalczyła go w Acapulco, triumfując w finale nad najwyżej rozstawioną Flavią Pennettą i dostała się do grona dwudziestu najlepszych tenisistek świata. W Indian Wells przedostała się do ćwierćfinału, gdzie została odprawiona przez Mariję Szarapową. Wiosną zagrała też w półfinale w Charleston, gdzie pokonała Swietłanę Kuzniecową i Anabel Medinę Garrigues. Swój najlepszy indywidualny rezultat wielkoszlemowy odnotowała podczas French Open. Po kolejnych zwycięstwach nad Camille Pin, Jameą Jackson, Mariją Kirilenko i Giselą Dulko, musiała w ćwierćfinale uznać wyższość późniejszej mistrzyni, Justine Henin-Hardenne.

Walka z kontuzjami spowodowała, że w 2007 roku ani razu nie przeszła drugiej rundy turnieju i wypadła do trzeciej setki rankingu. Powróciła na korty wiosną 2008, wygrywając zawody ITF w Zlinie, Alkmaar i Periguex; pierwszy występ po przerwie w WTA Tour, w Budapeszcie, zakończyła na ćwierćfinale. Latem wygrała zmagania ITF w Rimini i była w finale w Bronx, przez co podniosła swój ranking i wystartowała w kwalifikacjach do US Open. Przeszła je i bez straty seta doszła do czwartej rundy, przegrywając tam z Dinarą Safiną.

W maju 2009 wystąpiła w półfinale w Estoril, gdzie w dwóch setach przegrała z Jekatieriną Makarową. Podobny rezultat osiągnęła w Palermo, tym razem trafiając na Sarę Errani. Ostatni z trzech półfinałów w tym roku uzyskała jesienią w Seulu, wyeliminowana przez Anabel Medinę Garrigues. Po słabych występach w 2010 i 2011 roku, w sezonie 2012 nie brała udziału w zmaganiach w grze pojedynczej.

Gra podwójna

[edytuj | edytuj kod]

Anna-Lena Grönefeld według stanu na 8 kwietnia 2019 roku wygrała osiemnaście deblowych turniejów WTA. 6 marca 2006 notowana była na siódmym miejscu w światowej klasyfikacji gry podwójnej.

W cyklu rozgrywkowym WTA w tej konkurencji zadebiutowała w maju 2003 w Berlinie. W parze z Meghann Shaughnessy w pierwszej rundzie przegrały z Caroline Dhenin i Rossaną de los Ríos. We wrześniu z Evie Dominikovic osiągnęła na Bali pierwszy deblowy ćwierćfinał. W lipcu 2004 z Barbarą Rittner w Palermo po raz pierwszy doszła do półfinału. Miesiąc później Grönefeld została finalistką trzech z rzędu turniejów: w Sztokholmie i Cincinnati z Emmanuelle Gagliardi oraz w Vancouver z Els Callens. Z rodaczką Julią Schruff przegrały finał w Filderstadt z Carą Black i Rennae Stubbs.

Pierwszy turniej WTA wygrała w lutym 2005 w Pattayi, partnerując Marion Bartoli. W finale Niemka i Francuzka ograły Martę Domachowską i Silviję Talaję. W maju z Meghann Shaughnessy zagrała w finale prestiżowych zawodów w Rzymie. Na Wimbledonie partnerowała jej Martina Navrátilová. Doszły one do półfinału, pokonane przez Amélie Mauresmo i Swietłanę Kuzniecową. Z utytułowaną Amerykanką wygrała też zmagania w Toronto po finale z Conchitą Martínez i Virginią Ruano Pascual oraz osiągnęła drugi wielkoszlemowy półfinał – w Nowym Jorku. Jesienią wygrała imprezę na Bali z Meghann Shaughnessy. Trzeci półfinał Wielkiego Szlema odnotowała w Australii w 2006 roku.

W lutym triumfowała w Acapulco, zarówno w singlu, jak i w deblu. Wiosną zagrała w ćwierćfinale Wimbledonu z Shaughnessy, a następnie wygrała imprezę w Stanford z Szachar Pe’er. Będąca w swojej najlepszej formie Grönefeld została finalistką w San Diego, Montrealu i Luksemburgu. W styczniu 2007, zwyciężyła w Sydney, by następnie awansować do ćwierćfinału Australian Open. Do końca roku jedynym znaczącym jej osiągnięciem był półfinał w Ad-Dausze, przegrany z Martiną Hingis i Mariją Kirilenko. Jesienią 2008 okazała się najlepsza w Stuttgarcie (z Patty Schnyder) i Quebecu (z Vanią King), ze Szwajcarką zagrała też w finale w Zurychu.

Finał w Brisbane w styczniu 2009 przegrała z Klaudią Jans i Alicją Rosolską. Ze Schnyder awansowała do ćwierćfinału Australian Open po raz trzeci z rzędu. Odnotowała półfinał w Miami oraz ćwierćfinał French Open i Wimbledonu. Na koniec sezonu zrewanżowała się wymienionym dwóm polskim tenisistkom, kiedy razem z Katariną Srebotnik pokonała je w finale w Linz. W marcu 2010 zakończyła na finale zmagania w Monterrey, a u boku Julii Görges triumfowała w Kopenhadze.

W 2011 była w finałach w Monterrey z King oraz w Linz z Görges. W drodze do finału w Paryżu w lutym 2012 towarzyszyła jej Petra Martić, ale w decydującym starciu lepsze okazały się Liezel Huber i Lisa Raymond. W kwietniu z Görges doszła do finału w Stuttgarcie, ale przegrały w nim z Ivetą Benesovą i Barborą Záhlavovą-Strýcovą.

W 2012 roku razem z Petrą Martić awansowały do finału turnieju w Badgastein, w którym przegrały z Jill Craybas i Julią Görges 7:6(4), 4:6, 9–11. We wrześniu tego roku osiągnęła także finał turnieju rangi Premier 5 w Tokio, gdzie występowała razem z Květą Peschke. W meczu o trofeum przegrały z Raquel Kops-Jones i Abigail Spears 6:1, 6:4. W październiku razem z Peschke zwyciężyła w turnieju w Linzu, gdzie w finale pokonały 6:3, 6:4 Julię Görges i Barborę Záhlavovą-Strýcovą.

W 2013 roku razem z Peschke osiągnęła finał rozgrywek w Brisbane, gdzie uległa 6:4, 4:6, 7–10 parze Sania MirzaBethanie Mattek-Sands.

Łącznie wygrała 18 turniejów w grze podwójnej (cztery z Květą Peschke, trzy z Meghann Shaughnessy, dwa z Vanią King oraz po jednym z Marion Bartoli, Martiną Navrátilovą, Szachar Pe’er, Patty Schnyder, Katariną Srebotnik, Julią Görges, Nicole Melichar, Raquel Atawo i Alicją Rosolską), a także wystąpiła 27 razy w przegranych finałach.

Gra mieszana

[edytuj | edytuj kod]

Od 2005 roku Grönefeld występuje w turniejach wielkoszlemowych w grze mieszanej. W lipcu 2009 zdobyła mistrzostwo Wimbledonu w parze z Markiem Knowlesem. W Nowym Jorku 2010 doszła do półfinału, podobnie we French Open 2010, w obydwu przypadkach partnerował jej Knowles. W Melbourne osiągnęła ćwierćfinał w roku 2006 w parze z Františkiem Čermákiem.

W 2014 roku razem z Jeanem-Julienem Rojerem awansowała do finału French Open, w którym wygrali 4:6, 6:2, 10–7 z Julią Görges i Nenadem Zimonjiciem. W sezonie 2016 razem z Robertem Farahem przegrała w finale Wimbledonu wynikiem 6:7(5), 4:6 z parą Heather WatsonHenri Kontinen.

Występy reprezentacyjne

[edytuj | edytuj kod]

Anna-Lena Grönefeld od 2004 roku regularnie reprezentuje Niemcy w rozgrywkach Pucharu Federacji. Swoje występy rozpoczęła od pierwszej rundy Grupy Światowej, w której Niemki straciły wszystkie pięć punktów w konfrontacji z Francuzkami, a Grönefeld przegrała wszystkie swoje mecze, w tym singlowe z Nathalie Dechy i Amélie Mauresmo. W lipcu 2005 została jednak główną autorką sukcesu swojej drużyny, która w barażach Grupy Światowej pokonała Chorwatki i awansowała do najważniejszej drabinki zmagań. Do cenniejszych wygranych tenisistki w Pucharze Federacji należy pokonanie Lucie Šafářovej i Petry Kvitovej w 2010 oraz Liezel Huber i Vanii King w 2011.

Historia występów wielkoszlemowych

[edytuj | edytuj kod]
Legenda

     W, wygrany turniej

      F, przegrana w finale

      SF, przegrana w półfinale

      QF, przegrana w ćwierćfinale

     xR, przegrana w x rundzie

     A, brak startu

Występy w grze pojedynczej

[edytuj | edytuj kod]
Turniej 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 Tytuły Z–P
Australian Open A A A 3R 2R 2R A 1R 1R A 0 / 5 4 – 5
French Open A A 2R 3R QF 1R A 2R A A 0 / 5 8 – 5
Wimbledon A A 1R 1R 1R 1R A 1R 1R A 0 / 6 0 – 6
US Open A A 1R 3R 1R A 4R 1R A A 0 / 5 5 – 5
Ranking na koniec roku 561 120 75 21 19 205 77 67 169 263 0 / 21 17 – 21

Występy w grze podwójnej

[edytuj | edytuj kod]
Turniej 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 Tytuły Z–P
Australian Open A A A 3R SF QF A QF 2R 3R 1R 2R 2R SF QF 3R 3R 1R 0 / 14 27 – 13
French Open A A A 3R 2R 1R A QF A 2R 2R 2R 1R 2R 1R 1R 2R 2R 0 / 13 12 – 13
Wimbledon A A A SF QF 2R A QF A 2R 3R SF QF 3R QF SF 2R QF 0 / 13 34 – 13
US Open A A 2R SF 2R A 3R 3R 3R 2R 1R 3R 1R SF 1R 1R 3R 2R 0 / 15 22 – 15
Ranking na koniec roku 931 264 47 11 11 52 56 25 56 53 18 15 35 22 28 21 26 11 0 / 55 95 – 54

Występy w grze mieszanej

[edytuj | edytuj kod]
Turniej 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 Tytuły Z–P
Australian Open A A A A QF 1R A 1R 2R A A A 2R 1R 2R 1R 1R QF 0 / 10 8 – 10
French Open A A A 1R A A A SF A A 2R 2R W 2R 1R F SF 2R 1 / 10 21 – 9
Wimbledon A A A 3R QF 1R A W A A 3R 3R A 2R F 2R 2R A 1 / 10 21 – 9
US Open A A A 2R QF A A 2R SF A A 1R 1R A SF 1R 2R 1R 0 / 10 14 – 10
2 / 40 64 – 38

Finały turniejów WTA

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
WTA Tour Championships
1988

2008
Kategoria I
Kategoria II
Kategoria III
Kategoria IV
Kategoria V
2009

2020
WTA Premier Mandatory
WTA Premier 5
WTA Premier
WTA International Series
WTA 125K series (2012–2020)

Gra pojedyncza 4 (1–3)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwniczka Wynik finału
Finalistka 1. 31 stycznia 2005 Pattaya Twarda Hiszpania Conchita Martínez 3:6, 6:3, 3:6
Finalistka 2. 5 września 2005 Pekin Twarda Rosja Marija Kirilenko 3:6, 4:6
Finalistka 3. 2 października 2005 Luksemburg Twarda (hala) Belgia Kim Clijsters 2:6, 4:6
Zwyciężczyni 1. 27 lutego 2006 Acapulco Ceglana Włochy Flavia Pennetta 6:1, 4:6, 6:2

Gra podwójna 44 (17–27)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partnerka Przeciwniczki Wynik finału
Finalistka 1. 8 sierpnia 2004 Sztokholm Twarda Szwajcaria Emmanuelle Gagliardi Australia Alicia Molik
Austria Barbara Schett
3:6, 3:6
Finalistka 2. 15 sierpnia 2004 Vancouver Twarda Belgia Els Callens Stany Zjednoczone Bethanie Mattek
Stany Zjednoczone Abigail Spears
3:6, 3:6
Finalistka 3. 22 sierpnia 2004 Cincinnati Twarda Szwajcaria Emmanuelle Gagliardi Stany Zjednoczone Jill Craybas
Niemcy Marlene Weingärtner
5:7, 6:7(2)
Finalistka 4. 10 października 2004 Filderstadt Twarda Niemcy Julia Schruff Zimbabwe Cara Black
Australia Rennae Stubbs
3:6, 2:6
Zwyciężczyni 1. 6 lutego 2005 Pattaya Twarda Francja Marion Bartoli Polska Marta Domachowska
Chorwacja Silvija Talaja
6:3, 6:2
Zwyciężczyni 2. 15 sierpnia 2005 Toronto Twarda Stany Zjednoczone Martina Navrátilová Hiszpania Conchita Martínez
Hiszpania Virginia Ruano Pascual
5:7, 6:3, 6:4
Zwyciężczyni 3. 18 września 2005 Bali Twarda Stany Zjednoczone Meghann Shaughnessy Yan Zi
Zheng Jie
6:3, 6:3
Zwyciężczyni 4. 5 marca 2006 Acapulco Twarda Stany Zjednoczone Meghann Shaughnessy Japonia Shinobu Asagoe
Francja Émilie Loit
6:1, 6:3
Zwyciężczyni 5. 25 lipca 2006 Stanford Twarda Izrael Szachar Pe’er Włochy Maria Elena Camerin
Argentyna Gisela Dulko
6:1, 6:4
Finalistka 5. 6 sierpnia 2006 San Diego Twarda Stany Zjednoczone Meghann Shaughnessy Zimbabwe Cara Black
Australia Rennae Stubbs
2:6, 2:6
Finalistka 6. 15 sierpnia 2006 Montreal Twarda Zimbabwe Cara Black Stany Zjednoczone Martina Navrátilová
Rosja Nadieżda Pietrowa
1:6, 2:6
Finalistka 7. 1 października 2006 Luksemburg Twarda (hala) Południowa Afryka Liezel Huber Włochy Francesca Schiavone
Czechy Květa Peschke
6:2, 4:6, 1:6
Zwyciężczyni 6. 13 stycznia 2007 Sydney Twarda Stany Zjednoczone Meghann Shaughnessy Francja Marion Bartoli
Stany Zjednoczone Meilen Tu
6:3, 3:6, 7:6(2)
Zwyciężczyni 7. 5 października 2008 Stuttgart Ceglana (hala) Szwajcaria Patty Schnyder Czechy Květa Peschke
Australia Rennae Stubbs
6:2, 6:4
Finalistka 8. 19 października 2008 Zurych Twarda (hala) Szwajcaria Patty Schnyder Zimbabwe Cara Black
Stany Zjednoczone Liezel Huber
1:6, 6:7(3)
Zwyciężczyni 8. 2 listopada 2008 Québec Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Vania King Stany Zjednoczone Jill Craybas
Tajlandia Tamarine Tanasugarn
7:6(3), 6:4
Zwyciężczyni 9. 11 stycznia 2009 Brisbane Twarda Stany Zjednoczone Vania King Polska Klaudia Jans
Polska Alicja Rosolska
3:6, 7:5, 10–5
Zwyciężczyni 10. 18 października 2009 Linz Twarda (hala) Słowenia Katarina Srebotnik Polska Klaudia Jans
Polska Alicja Rosolska
6:1, 6:4
Finalistka 9. 7 marca 2010 Monterrey Twarda Stany Zjednoczone Vania King Czechy Iveta Benešová
Czechy Barbora Záhlavová-Strýcová
6:3, 4:6, 8–10
Zwyciężczyni 11. 2 sierpnia 2010 Kopenhaga Twarda Niemcy Julia Görges Rosja Witalija Djaczenko
Białoruś Tacciana Puczak
6:4, 6:4
Finalistka 10. 6 marca 2011 Monterrey Twarda Stany Zjednoczone Vania King Czechy Iveta Benešová
Czechy Barbora Záhlavová-Strýcová
7:6(8), 2:6, 6–10
Finalistka 11. 16 października 2011 Linz Twarda (hala) Niemcy Julia Görges Nowa Zelandia Marina Erakovic
Rosja Jelena Wiesnina
5:7, 1:6
Finalistka 12. 12 lutego 2012 Paryż Twarda (hala) Chorwacja Petra Martić Stany Zjednoczone Liezel Huber
Stany Zjednoczone Lisa Raymond
6:7(3), 1:6
Finalistka 13. 29 kwietnia 2012 Stuttgart Ceglana (hala) Niemcy Julia Görges Czechy Iveta Benešová
Czechy Barbora Záhlavová-Strýcová
4:6, 5:7
Finalistka 14. 17 czerwca 2012 Bad Gastein Ceglana Chorwacja Petra Martić Stany Zjednoczone Jill Craybas
Niemcy Julia Görges
7:6(4), 4:6, 9–11
Finalistka 15. 30 września 2012 Tokio Twarda Czechy Květa Peschke Stany Zjednoczone Raquel Kops-Jones
Stany Zjednoczone Abigail Spears
1:6, 4:6
Zwyciężczyni 12. 14 października 2012 Linz Twarda (hala) Czechy Květa Peschke Niemcy Julia Görges
Czechy Barbora Záhlavová-Strýcová
6:4, 7:5
Finalistka 16. 5 stycznia 2013 Brisbane Twarda Czechy Květa Peschke Stany Zjednoczone Bethanie Mattek-Sands
Indie Sania Mirza
6:4, 4:6, 7–10
Zwyciężczyni 13. 25 maja 2013 Bruksela Ceglana Czechy Květa Peschke Kanada Gabriela Dabrowski
Izrael Szachar Pe’er
6:0, 6:3
Finalistka 17. 15 czerwca 2013 Norymberga Ceglana Czechy Květa Peschke Rumunia Raluca Olaru
Czechy Walerija Sołowjowa
6:2, 6:7(3), 9–11
Finalistka 18. 11 sierpnia 2013 Toronto Twarda Czechy Květa Peschke Serbia Jelena Janković
Słowenia Katarina Srebotnik
7:5, 2:6, 6–10
Finalistka 19. 18 sierpnia 2013 Cincinnati Twarda Czechy Květa Peschke Hsieh Su-wei
Peng Shuai
6:2, 3:6, 10–12
Zwyciężczyni 14. 2 lutego 2014 Paryż Twarda (hala) Czechy Květa Peschke Węgry Tímea Babos
Francja Kristina Mladenovic
6:7(7), 6:4, 10–5
Finalistka 20. 16 października 2016 Linz Twarda (hala) Czechy Květa Peschke Holandia Kiki Bertens
Szwecja Johanna Larsson
6:4, 2:6, 7–10
Zwyciężczyni 15. 5 maja 2017 Praga Ceglana Czechy Květa Peschke Czechy Lucie Hradecká
Czechy Kateřina Siniaková
6:4, 7:6(3)
Finalistka 21. 13 sierpnia 2017 Toronto Twarda Czechy Květa Peschke Rosja Jekatierina Makarowa
Rosja Jelena Wiesnina
0:6, 4:6
Zwyciężczyni 16. 29 kwietnia 2018 Stuttgart Ceglana (hala) Stany Zjednoczone Raquel Atawo Stany Zjednoczone Nicole Melichar
Czechy Květa Peschke
6:4, 6:7(5), 10–5
Finalistka 22. 14 października 2018 Linz Twarda (hala) Stany Zjednoczone Raquel Atawo Belgia Kirsten Flipkens
Szwecja Johanna Larsson
6:4, 4:6, 5–10
Finalistka 23. 16 lutego 2019 Doha Twarda Holandia Demi Schuurs Chan Hao-ching
Latisha Chan
1:6, 6:3, 6–10
Zwyciężczyni 17. 7 kwietnia 2019 Charleston Ceglana Polska Alicja Rosolska Rosja Irina Chromaczowa
Rosja Wieronika Kudiermietowa
7:6(7), 6:2
Finalistka 24. 19 maja 2019 Rzym Ceglana Holandia Demi Schuurs Białoruś Wiktoryja Azaranka
Australia Ashleigh Barty
6:4, 0:6, 3–10
Finalistka 25. 23 czerwca 2019 Birmingham Trawiasta Holandia Demi Schuurs Hsieh Su-wei
Czechy Barbora Strýcová
4:6, 7:6(4), 8–10
Finalistka 26. 11 sierpnia 2019 Toronto Twarda Holandia Demi Schuurs Czechy Barbora Krejčíková
Czechy Kateřina Siniaková
5:7, 0:6
Finalistka 27. 19 sierpnia 2019 Cincinnati Twarda Holandia Demi Schuurs Słowenia Andreja Klepač
Czechy Lucie Hradecká
4:6, 1:6

Gra mieszana 4 (2–2)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Zwyciężczyni 1. 3 lipca 2009 Wimbledon Trawiasta Bahamy Mark Knowles Zimbabwe Cara Black
Indie Leander Paes
7:5, 6:3
Zwyciężczyni 2. 5 czerwca 2014 French Open Ceglana Holandia Jean-Julien Rojer Niemcy Julia Görges
Serbia Nenad Zimonjić
4:6, 6:2, 10–7
Finalistka 1. 10 lipca 2016 Wimbledon Trawiasta Kolumbia Robert Farah Wielka Brytania Heather Watson
Finlandia Henri Kontinen
6:7(5), 4:6
Finalistka 2. 8 czerwca 2017 French Open Ceglana Kolumbia Robert Farah Kanada Gabriela Dabrowski
Indie Rohan Bopanna
6:2, 2:6, 10–12

Finały turniejów WTA 125K series

[edytuj | edytuj kod]

Gra podwójna 1 (1–0)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partnerka Przeciwniczki Wynik finału
Zwyciężczyni 1. 19 marca 2016 San Antonio Twarda Stany Zjednoczone Nicole Melichar Polska Klaudia Jans-Ignacik
Australia Anastasija Rodionowa
6:1, 6:3

Występy w Turnieju Mistrzyń

[edytuj | edytuj kod]

W grze podwójnej

[edytuj | edytuj kod]
Rok Rezultat Partnerka Przeciwniczki Wynik
2017 Ćwierćfinał Czechy Květa Peschke Chan Yung-jan
Szwajcaria Martina Hingis
3:6, 2:6
2018 zawodniczki rezerwowe Stany Zjednoczone Raquel Atawo nie wystąpiła
2019 Półfinał Holandia Demi Schuurs Hsieh Su-wei
Czechy Barbora Strýcová
1:6, 2:6

Finały juniorskich turniejów wielkoszlemowych

[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza (1)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Rok Turniej Nawierzchnia Przeciwniczka Wynik finału
Zwyciężczyni 2003 Francja French Open Ceglana Rosja Wiera Duszewina 6:4, 6:4

Gra podwójna (2)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Rok Turniej Nawierzchnia Partnerka Przeciwniczki Wynik finału
Zwyciężczyni 2002 Francja French Open Ceglana Czechy Barbora Strýcová Hsieh Su-wei
Rosja Swietłana Kuzniecowa
7:5, 7:5
Finalistka 2002 Wielka Brytania Wimbledon Trawiasta Stany Zjednoczone Allison Baker Belgia Elke Clijsters
Czechy Barbora Strýcová
4:6, 7:5, 6:8

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]