Andrij Parubij
.jpg) Andrij Parubij (2016) | |
| Data i miejsce urodzenia |
31 stycznia 1971 |
|---|---|
| Przewodniczący Rady Najwyższej Ukrainy | |
| Okres |
od 14 kwietnia 2016 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Sekretarz Rady Bezpieczeństwa Narodowego i Obrony Ukrainy | |
| Okres |
od 27 lutego 2014 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Andrij Wołodymyrowycz Parubij, ukr. Андрій Володимирович Парубій (ur. 31 stycznia 1971 w Czerwonogrodzie[1]) – ukraiński działacz polityczny i samorządowy, deputowany do Rady Najwyższej Ukrainy, a w latach 2016–2019 jej przewodniczący, komendant Euromajdanu i koordynator Samoobrony Majdanu.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Od 1988 zaangażowany w działalność antysowiecką, w 1989 został aresztowany za organizację nielegalnego wiecu[1]. W 1991 wszedł w skład rady regionalnej obwodu lwowskiego[1]. W tym samym roku wraz z Ołehem Tiahnybokiem współtworzył Socjal-Narodową Partię Ukrainy (później przemianowaną na Ogólnoukraińskie Zjednoczenie „Swoboda”)[2][3].
W 1994 ukończył historię na Lwowskim Uniwersytecie Narodowym im. Iwana Franki, odbył aspiranturę w katedrze nauk politycznych i socjologicznych na Politechnice Lwowskiej. Od 1994 do 1998 był radnym miejskim we Lwowie. Od 1996 kierował paramilitarną grupą Patriot Ukrajiny powiązaną z SNPU[1], w 2004 wystąpił z tych organizacji[3]. W 1999 został redaktorem naczelnym politycznego czasopisma „Orijentyry”[1].
W 2004 brał udział w pomarańczowej rewolucji jako komendant Ukraińskiego Domu[4]. W 2005 stanął na czele ugrupowania Związek Ludowy „Ukraińcy!”, przekształconego w organizację społeczną. W 2006 z ramienia Naszej Ukrainy został radnym rady obwodowej. W wyborach w 2007 uzyskał mandat posła do Rady Najwyższej Ukrainy z listy Naszej Ukrainy-Ludowej Samoobrony[1]. W 2012 ponownie wybrany do parlamentu, tym razem z listy jednoczącej środowiska opozycyjne Batkiwszczyny[5].
Od listopada 2013 do lutego 2014 należał do przywódców antyrządowych protestów – był tzw. komendantem Euromajdanu i koordynatorem Samoobrony Majdanu[1], zapewniającej ochronę demonstrantów i bezpieczeństwo w mieście. Po ucieczce prezydenta Wiktora Janukowycza został mianowany sekretarzem Rady Bezpieczeństwa Narodowego i Obrony Ukrainy[6], pełnił tę funkcję do 7 sierpnia 2014. W tym samym miesiącu później wystąpił z Batkiwszczyny razem z m.in. stojącym na czele rządu Arsenijem Jaceniukiem[7]. Znalazł się następnie w gronie założycieli Frontu Ludowego, na czele którego stanął urzędujący premier. W wyborach z października tegoż roku uzyskał mandat posła VIII kadencji[8].
14 kwietnia 2016 zastąpił Wołodymyra Hrojsmana na funkcji przewodniczącego ukraińskiego parlamentu[9]. W 2019 wybrany do parlamentu na kolejną kadencję z listy ugrupowania Europejska Solidarność[10]. 29 sierpnia zakończył pełnienie funkcji przewodniczącego parlamentu.
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Order Księcia Jarosława Mądrego V klasy (2009)[11]
- Order Za Zasługi III klasy (2006)[12]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g Парубий Андрей Владимирович. liga.net. [dostęp 2014-09-14]. (ros.).
- ↑ Keith Darden, Lucan Way: Who are the protesters in Ukraine?. „The Washington Post”, 2014-02-12. [dostęp 2014-09-14]. (ang.).
- ↑ a b Ivan Katchanovski: Interview with Reuters Concerning Svoboda, the OUN-B, and other Far Right Organizations in Ukraine. academia.edu, 2014-03-04. [dostęp 2014-09-14]. (ang.).
- ↑ Kiev Protesters Look Beyond Vote. „The Washington Post”, 2004-12-05. [dostęp 2014-09-14]. (ang.).
- ↑ Список депутатів нової Верховної Ради. pravda.com.ua, 2012-11-11. [dostęp 2014-09-14]. (ukr.).
- ↑ Tomasz Bielecki: Nowy rząd Ukrainy – sylwetki kandydatów. wyborcza.pl, 2014-02-27. [dostęp 2014-02-28].
- ↑ Arsenij Jaceniuk, Ołeksandr Turczynow, Andrij Parubij i Arsen Awakow odchodzą z partii Tymoszenko. wp.pl, 2014-08-27. [dostęp 2014-08-28].
- ↑ Serwis CVK – Wybory 2014. [dostęp 2014-11-05]. (ukr.).
- ↑ Андрія Парубія обрано Головою Верховної Ради України. rada.gov.ua, 2016-04-14. [dostęp 2016-04-14]. (ukr.).
- ↑ Serwis CVK – Wybory 2019. [dostęp 2019-07-24]. (ukr.).
- ↑ Указ Президента України № 475/2009 від 23 червня 2009 року «Про відзначення державними нагородами України з нагоди Дня Конституції України». rada.gov.ua, 2009-07-03. [dostęp 2016-04-28]. (ukr.).
- ↑ Указ Президента України № 1040/2006 від 6 грудня 2006 року «Про відзначення державними нагородами України». rada.gov.ua, 2006-12-20. [dostęp 2016-04-28]. (ukr.).