Anamastigona cypria
| Anamastigona cypria | |
| Vaglinsky et Golovatch, 2016 | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Anamastigona cypria |
Anamastigona cypria – gatunek dwuparca z rzędu Chordeumatida i rodziny Anthroleucosomatidae. Endemit Cypru.
Taksonomia
[edytuj | edytuj kod]Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 2016 roku przez Bojana Waglińskiego i Siergieja Gołowacza na łamach „European Journal of Taxonomy”. Jako lokalizację typową wskazano Pediaios w cypryjskim dystrykcie Nikozja. Epitet gatunkowy oznacza „cypryjska”[1].
W obrębie rodzaju Anamastigona takson ten tworzy grupę gatunków z podobnymi A. strasseri i A. terraesanctae[1].
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]Samce osiągają od 7,2 do 9,2 mm długości, od 0,75 do 0,8 mm szerokości i od 0,6 do 0,65 mm wysokości, a ich ciało zbudowane jest z 30 segmentów. Jedyna zmierzona samica była okazem niekompletnym, o ciele złożonym z 25 lub 26 segmentów, szerokim na 0,95 mm i wysokim na 0,75 mm. Ubarwienie ciała jest brązowe do czarnego, marmurkowane, z jaśniejszymi sternitami i odnóżami. Oskórek jest gładki, tylko po grzbietowej stronie pleurotergitów bardzo delikatnie rowkowany[1].
Głowa jest szersza od drugiego segmentu tułowia i ma porośnięte krótkimi, grubymi szczecinkami ciemię, czoło, wargę górną i kotwiczki żuwaczkowe. Czułki są dwukrotnie dłuższe od głowy. Pola oczne mają od 20 do 24 omatidiów rozmieszczonych w ośmiu szeregach. Na brzegu wargi górnej leżą trzy małe, zaokrąblone ząbki. Gnatochilarium cechuje się dużym, szerokim, niemal w połowie tak długim jak pieńki, w zarysie niemal trójkątnym przedbródkiem. Segment szyjny pozbawiony jest rowka środkowego. Krótki, szeroki, z tyłu ścięty z prostą do słabo zaokrąglonej krawędzią doogonową epiprokt ma parę długich szczecinek pośrodku i szereg siedmiu krótkich szczecinek w części dystalnej. Na każdym paraprokcie rosną trzy długie szczecinki krawędziowe. Półeliptyczny hipoprokt również ma trzy długie szczecinki krawędziowe[1].
Odnóża siódmej pary mają stopę w przybliżeniu dwukrotnie dłuższą niż postfemur i goleń razem wzięte, a odnóża dziesiątej pary mają na biodrze niewielki guzek wystający z otworu gruczołowego[1].
Samiec ma dwie pary nóżek kopulacyjnych (gonopodów). Przednie gonopody zrośnięte są częściami dosiebnymi. Ich gałęzie boczne podzielone są w odsiebnych częściach na dwa zwężające się i zakrzywione doogonowo wyrostki każda. Przedni z nich jest mniejszy niż tylny. Pośrodkowa część blaszkowata gonopodów przednich jest gęsto pokryta długimi, szczecinkopodobymi filamentami. Kolpokoksyty przednich gonopodów w częściach nasadowych otoczone są prawie trójkątnymi zagłębieniami, a w częściach wierzchołkowych zakończone są blaszkowatymi wyrostkami. Tylne gonopody są zredukowane. Ich smukłe i miękkie kolpokoksyty są umieszczone blisko siebie, a wyraźnie dłuższe angiokoksyty są pociągłe, dość grube, nieco zwężające się i przedwierzchołkowo zaopatrzone w cienki, doogonowo zakrzywiony wyrostek hakowaty z powierzchnią doogonową porośniętą mikroskopowymi łuskami i kilkoma szczecinkami. Pozostałości telopoditów są dość wydatne, płatowate, umieszczone doogonowo-bocznonasadowo[1].
Samica ma zbiornik nasienny podzielony na mniejszą i w miarę prostą rurkę środkową oraz większą i nieco zakrzywioną rurkę tylną. Jej zwarta, pudełkowata wulwa ma wieczko z płytko rozdwojonym szczytem oraz równą mu rozmiarami torebkę kopulacyjną z wąskim otworem umieszczonym głównie wierzchołkowo[1].
Ekologia i występowanie
[edytuj | edytuj kod]Wij palearktyczny, endemiczny dla Cypru, znany tylko z dystryktu Nikozja. Podawany jest m.in. z pasma Troodos. Bytuje w ściółce mieszanych lasów sosnowych oraz zagajników eukaliptusów[1].