Przejdź do zawartości

Alfredo Piatti

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Alfredo Piatti
Ilustracja
Alfredo Piatti, 1890
Imię i nazwisko

Alfredo Carlo Piatti

Data i miejsce urodzenia

8 stycznia 1822
Bergamo

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

18 lipca 1901
Crocette di Mozzo

Instrumenty

wiolonczela

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

wiolonczelista, kompozytor

Instrument
Wiolonczela
  • „The Piatti” Stradivarius (1720)

Alfredo Carlo Piatti (ur. 8 stycznia 1822 w Bergamo, zm. 18 lipca 1901 w Crocette di Mozzo[1][2]) – włoski wiolonczelista i kompozytor.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Początkowo uczył się u ojca, skrzypka Antonio Piattiego, oraz wuja, wiolonczelisty Gaetano Zenettiego[1][2]. Po raz pierwszy wystąpił publicznie jako wiolonczelista w wieku 8 lat[2]. Od 1832 do 1837 roku studiował w konserwatorium w Mediolanie u Vincenzo Merighiego[1][2]. Po 1838 roku odbył tournée koncertowe po Europie, występując m.in. we Francji i Niemczech[1]. W 1843 roku w Monachium wystąpił w duecie z Franzem Lisztem[1][2]. Od 1844 do 1845 roku występował w Londynie, gdzie w 1846 roku osiadł na stałe, działając jako wiolonczelista-wirtuoz i udzielając lekcji prywatnie oraz w Royal Academy of Music[1]. W latach 1846–1849 był koncertmistrzem opery włoskiej w Londynie[1]. Między 1859 a 1898 rokiem występował w ramach Popular Concerts, grając w kwartecie z takimi artystami jak Henryk Wieniawski, Joseph Joachim i Louis Ries[1]. Był pierwszym wykonawcą Koncertu wiolonczelowego Arthura Sullivana (1866)[1]. W 1898 roku wrócił do Włoch[1].

W jego posiadaniu znajdowała się wiolonczela Antonio Stradivariego „The Piatti” z 1720 roku[2]. Pozostawił po sobie kolekcję zbiorów muzycznych, przechowywaną w Istituto Musicale w Bergamo[1]. Napisał podręcznik do gry na wiolonczeli (Londyn 1878)[2].

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]

Należał do największych wirtuozów wiolonczeli w XIX wieku, Liszt nazywał go „Paganinim wiolonczeli”[1]. Był jednym z ostatnich artystów grających na wiolonczeli bez nóżki[1]. Jego gra charakteryzowała się perfekcyjną intonacją, śpiewnym dźwiękiem i techniką łączącą w sobie dorobek włoskich mistrzów barokowych z dokonaniami szkoły niemieckiej[1].

Skomponował m.in. 2 koncerty wiolonczelowe (1874, 1877), Concertino na wiolonczelę i orkiestrę (1863), 6 sonat na wiolonczelę i fortepian, 12 kaprysów na wiolonczelę[2]. Opracował także aranżacje mniej znanych utworów twórców XVIII-wiecznych[1][2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l m n o Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 96–97. ISBN 978-83-224-0837-7.
  2. a b c d e f g h i Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2792. ISBN 0-02-865529-X.