Aleksander Dziurowicz
Pełne imię i nazwisko |
Aleksander Bolesław Dziurowicz | ||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
24 września 1930 | ||||||||||||||||||||||||
Data i miejsce śmierci |
25 listopada 1992 | ||||||||||||||||||||||||
Wzrost |
176 cm | ||||||||||||||||||||||||
Pozycja | |||||||||||||||||||||||||
Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
|
Aleksander Bolesław Dziurowicz (ur. 24 września 1930 w Sosnowcu, zm. 25 listopada 1992 tamże) – polski piłkarz (bramkarz Zagłębia Sosnowiec), trener. Wicemistrz Polski 1955, zdobywca Pucharu Polski 1962.
Kariera piłkarska
[edytuj | edytuj kod]Początki kariery rozpoczynał w zespole Czarnych. Już jako 15-latek bronił bramki w drużynie seniorów. Po połączeniu w 1948 drużyn Czarnych i RKU Sosnowiec bronił bramki Metalu Sosnowiec, a po zmianie nazwy – Stali (wymiennie z Janem Powązką). W 1949 r. wywalczył awans do II ligi. W latach 1951–1952 odbywał służbę wojskową jako zawodnik wojskowego klubu OWKS Kraków. Tam awansował w 1951 r. awansował do I ligi. W I lidze zadebiutował 28 września 1952 w meczu ŁKS Łódź – Wawel Kraków (1:0), zmieniając w 75 minucie Leona Hajduka[2]. Po odbyciu służby wojskowej powrócił do rodzinnego Sosnowca i w 1954 awansował z zespołem do I ligi. W barwach Zagłębia Dziurowicz rozegrał 118 spotkań. Karierę sportową zakończył w 1963.
Jego rekord 627 minut bez utraty bramki poprawił dopiero po 15 latach bramkarz Legii Warszawa Władysław Grotyński, który w latach 70. był bramkarzem Zagłębia Sosnowiec. Do historii przeszedł też niecodzienny występ Dziurowicza w meczu przeciwko Gwardii (Polonii) Bydgoszcz. W starciu z Norkowskim doznał na tyle poważnej kontuzji, że został przetransportowany do szpitala. W związku z tym od 36 minuty meczu bramki bronił pomocnik Pocwa I, jednak w 64 min do bramki ponownie wrócił Dziurowicz, przywieziony ze szpitala karetką na sygnale. W sezonie 1957, 30 marca w meczu Stal Sosnowiec – Budowlani Opole zdobył bramkę z rzutu karnego[3]. Tym samym jest jedynym bramkarzem w historii sosnowieckiego klubu, który zdobył gola na szczeblu I ligi.
Przez kibiców był nazywany „Lolek”, przez kolegów z boiska – „Paj”.
Pochowany został na sosnowieckim cmentarzu przy Alei Mireckiego.
Europejskie puchary
[edytuj | edytuj kod]Dzięki zdobyciu przez Zagłębie Dziurowicz miał możliwość występów w rozgrywkach Pucharu Zdobywców Pucharów. Debiut (i zarazem jedyny występ) przypadł na mecz z węgierskim Ujpestem Dozsa Budapeszt. Zakończył się wysoką porażką sosnowiczan.
lp. | Data | Miejsce | Gospodarz | Przeciwnik | Rezultat | Rozgrywki | Grał | Uwagi |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1. | 12 września 1962 | Budapeszt | Újpest FC | Zagłębie Sosnowiec | 5:0 | PZP | 90' |
Statystyki piłkarskie
[edytuj | edytuj kod]W I lidze rozegrał 119 meczów i zdobył 1 bramkę jako zawodnik dwóch klubów:
- OWKS Kraków – 4 mecze,
- Stal, późniejsze Zagłębie Sosnowiec – 115 meczów i 1 bramka
Sezon | Klub | Liga | Mecze | Gole | Uwagi |
---|---|---|---|---|---|
1950 | Stal Sosnowiec | II liga | 2 | 0 | |
1951 | OWKS Kraków | II liga | ? | ? | |
1952 | OWKS Kraków | I liga | 4 | 0 | |
1953 | Stal Sosnowiec | II liga | ? | 0 | |
1953/1954 | Stal Sosnowiec | Puchar Polski | ? | 0 | półfinał |
1954 | Stal Sosnowiec | II liga | 20 | 0 | awans do I ligi |
1954/1955 | Stal Sosnowiec | Puchar Polski | 1 | 0 | |
1955 | Stal Sosnowiec | I liga | 16 | 0 | wicemistrz Polski |
1956 | Stal Sosnowiec | I liga | 22 | 0 | |
1956/1957 | Stal Sosnowiec | Puchar Polski | 2 | 0 | |
1957 | Stal Sosnowiec | I liga | 22 | 1 | |
1958 | Stal Sosnowiec | I liga | 11 | 0 | spadek do II ligi |
1959 | Stal Sosnowiec | II liga | 7 | 0 | awans do I ligi |
1960 | Stal Sosnowiec | I liga | 15 | 0 | |
1961 | Stal Sosnowiec | I liga | 14 | 0 | |
1962 | Zagłębie Sosnowiec | I liga | 8 | 0 | |
1962 | Zagłębie Sosnowiec | Puchar Polski | 4 | 0 | zdobycie pucharu |
1962/1963 | Zagłębie Sosnowiec | I liga | 7 | 0 | brązowy medal MP |
1962/1963 | Zagłębie Sosnowiec | PZP | 1 | 0 | |
suma | II liga | ? | 0 | ||
suma | I liga | 119 | 1 | ||
suma | Puchar Polski | ? | 0 | ||
suma | PZP | 1 | 0 |
Kariera reprezentacyjna
[edytuj | edytuj kod]Mimo wielu sukcesów sportowych Aleksander Dziurowicz nigdy nie wystąpił w reprezentacji Polski A. Zaliczył jedynie jeden oficjalny mecz w reprezentacji Polski B[4].
lp. | Data | Miejsce | Gospodarz | Przeciwnik | Rezultat | Rozgrywki | Grał | Uwagi | Zawodnik klubu |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1. | 26 czerwca 1955 | Rzeszów | Polska B | Bułgaria B | 1:1 | towarzyski | 90' |
Kariera trenerska
[edytuj | edytuj kod]W 1959, jeszcze jako czynny zawodnik, został trenerem Górnika Sosnowiec (klub posiadał boisko przy Alei Mireckiego) i był nim aż do lat 70., kiedy to Górnik został przyłączony do Zagłębia. W związku z tym Dziurowicz został trenerem młodzieży w Zagłębiu, a następnie kierownikiem Stadionu Ludowego. Na początku lat 80. przeszedł na emeryturę i został trenerem KKS Czarni (sekcji męskiej i kobiecej) oraz Warty Zawiercie
Sukcesy
[edytuj | edytuj kod]- wicemistrzostwo Polski 1955 ze Stalą Sosnowiec
- brązowy medal mistrzostw Polski 1963 z Zagłębiem Sosnowiec
- Puchar Polski 1962 z Zagłębiem Sosnowiec
- awans do I liga 1951 z OWKS Kraków oraz 1954, 1959 ze Stalą Sosnowiec
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Jego żoną była Mirosława Dziurowicz, siostra Romy Krajewskiej – żony Ryszarda Krajewskiego[5].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Bez danych z sezonów 1953–1954 i 1959.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dobromir Kotnis , Warta Zawiercie: Historia w statystyce [online], KP Warta Zawiercie [dostęp 2021-03-13] .
- ↑ Oferta sprzedaży domeny: wikiliga.pl [online], pl/liga/index.php?title=1952-09-28_Łódzki_KS_-_Wawel_Kraków_1-0 [dostęp 2024-04-22] (pol.).
- ↑ Oferta sprzedaży domeny: wikiliga.pl [online], pl/liga/index.php?title=1957-03-31_Stal_Sosnowiec_-_Odra_Opole_3-2 [dostęp 2024-04-22] (pol.).
- ↑ 1955-6-26 Polska B – Bułgaria B 1-1 - Polska Piłka Nożna [online], polska-pilka.pl [dostęp 2024-04-22] (pol.).
- ↑ Jacek Skuta – Zagłębie Sosnowiec. Historia piłki nożnej. Wiara, która przetrwała – Zagłębie SA, Sosnowiec 2018, str 318.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Andrzej Gowarzewski: Mistrzostwa Polski. Ludzie (1945–1962). 100 lat prawdziwej historii (3), Wydawnictwo GiA, Katowice 2017
- Jacek Skuta – Zagłębie Sosnowiec. Historia piłki nożnej. Wiara, która przetrwała – Zagłębie SA, Sosnowiec 2018