Airwolf

Airwolf
	; Replika Airwolfa w Muzeum Lotnictwa Tennessee
Gatunek	akcja; przygodowy
Kraj produkcji	USA
Oryginalny język	angielski
Twórcy	Donald P. Bellisario
Główne role	Jan-Michael Vincent; Ernest Borgnine; Alex Cord
	Produkcja
Reżyseria	Virgil W. Vogel; Donald A. Baer
Scenariusz	Burton Armus; Donald P. Bellisario
Muzyka	Sylvester Levay
Zdjęcia	Howard Schwartz
Scenografia	Stephen Geaghan
Czas trwania odcinka	45 minut
	Pierwsza emisja
Data premiery	22 stycznia 1984
Stacja telewizyjna	CBS; USA Network
Lata emisji	1984–1987
Status	zakończony

Airwolf – amerykański serial telewizyjny emitowany w latach 1984–1987. Opowiada o wysoce specjalistycznym, naddźwiękowym wojskowym śmigłowcu o nazwie kodowej "Airwolf". Jego załoga uczestniczy w wielu niebezpiecznych misjach, których tło stanowi okres zimnej wojny.

Twórcą serialu był Donald Bellisario. W pierwszych trzech seriach nadawania serialu występowali: Jan-Michael Vincent, Ernest Borgnine, Alex Cord oraz Jean Bruce Scott. W finałowym sezonie obsada aktorska uległa zmianie.

Motyw muzyczny, który słyszymy w czołówce, skomponował na potrzeby serialu Sylvester Levay.

Historia produkcji.

Seria 1-3 składa się z 56 odcinków, które zostały wyemitowane przez stację CBS w Stanach Zjednoczonych od roku 1984 przez 1986, a dodatkowe 24 odcinki (seria 4) z nową produkcją na antenie USA Network w 1987 roku, w sumie powstało 80 odcinków. Udoskonalona wersja pierwszego odcinka została wydana również w cyfrowej wersji w kilku krajach, jak również w formacie DVD. Pokaz był transmitowany w kilku rynkach międzynarodowych. W Polsce serial ukazał się na DVD dzięki wydawnictwu Amercom S.A. W latach 90. wyemitowała stacja RTL 7

Obsada

Sezon 1 (CBS, wiosna 1984) – dwugodzinny odcinek pilotażowy, dodatkowo 10 kolejnych

Jan-Michael Vincent – Stringfellow Hawke (kapitan rezerwy, Armia Stanów Zjednoczonych) (34 lata)
Ernest Borgnine – Dominic Santini (właściciel firmy lotniczej Santini Air)
Alex Cord – Michael Coldsmith-Briggs III (wysoko postawiony człowiek w organizacji nazwanej "firmą" (The Firm); pseudonim operacyjny: Archanioł)
Deborah Pratt – Marella, prawa ręka Archanioła

Sezony 2–3 (CBS, 1984–1986) – dwa sezony po 22 odcinki każdy

Vincent, Borgnine, Cord, Pratt, oraz
Jean Bruce Scott – Caitlin O’Shannessy (początkowo kobieta pilot teksańskiej policji, następnie zatrudniona w Santini Air)

Sezon 4 (USA Network, wiosna-lato 1987) – 24 odcinki

Barry Van Dyke – Saint John Hawke (major rezerwy, armia Stanów Zjednoczonych)
Michele Scarabelli – Jo Santini (spadkobierczyni firmy Santini Air od jej wujka Dominica Santini po jego śmierci)
Geraint Wyn Davies – Mike Rivers (major, siły powietrzne Stanów Zjednoczonych)
Anthony Sherwood – Jason Locke
William B. Davis – Newman

W mniejszych rolach i epizodach wystąpili m.in.: David Hemmings, David Carradine, Shannen Doherty, Larry Linville, Ray Wise, William Smith, Tia Carrere^[1].

Śmigłowiec Airwolf

Śmigłowiec Airwolf był w rzeczywistości przerobionym modelem Bell 222, numer seryjny 47085, czasami nazywany nieoficjalnie Bell 222A. Podczas filmowania serialu helikopter był własnością firmy JetCopters, Inc z Van Nuys, w Kalifornii. Po zakończeniu serialu został sprzedany i służył jako śmigłowiec sanitarny w Niemczech, gdzie rozbił się podczas burzy 6 czerwca 1992 zabijając 3 osoby^[2].

Specyfikacja śmigłowca Airwolf

Zasięg

950 mil (3-osobowa załoga z ekwipunkiem)
1450 mil (2-osobowa załoga)
Możliwość tankowania w locie

Pułap

11000 stóp (3 400 m)
89500 stóp (kabina ciśnieniowa)

Trzeci sezon:

100000 stóp (kabina ciśnieniowa)

Prędkość

300 kn (560 km/h; 350 mph) (konwekcjonalny lot)
Mach 1 (dopalacze)
Mach 2 (prędkość maksymalna)

Działka

40 mm Cannon (×2)
30 mm Chain guns (×4)

szybkostrzelność działka – 4000 strz. na minutę.

Rakiety

Pierwszy sezon:

Drugi-czwarty sezon:

M712 Copperhead (×6)
FIM-43 Redeye (×12)
AGM-114 Hellfire (×6)
AIM-4 Falcon (×4)

Czwarty sezon:

laser czerwony

Systemy obronne

Flary na pociski namierzane ciepłem
Dipole odbijające na pociski namierzane radarem
Pancerz chroniący kadłub przed pociskami małego kalibru
Pokładowy system radarowy umożliwiający śledzenie rzeźby terenu i pozwalający na wykonywanie lotu z omijaniem przeszkód terenowych.
zakłócanie radaru-radia
powłoka absorbująca w 90% promieniowanie radaru (właściwości stealth)

Porównanie Airwolfa ze zwykłym Bell 222

*Airwolf* vs. Bell 222
	Bell 222	Airwolf
Załoga	2 pilotów	2-3 (piloci i technik uzbrojenia)
Pasażerowie	5-6	co najmniej 1^[3]
Długość	15,10 m (49,54 ft)
Wysokość	3,56 m (11,68 ft)
Masa	2 066 kg (4 555 lb)	brak danych
Prędkość	240 km/h (149 mph)	555 km/h (345 mph) konwencjonalny lot, Mach 2 z dopalaczami
Zasięg	600 km (373 mi)	1 530–2 330 km (950–1 450 mi)
Pułap	3 900 m (12 800 ft)	30 480 m (100 000 ft)
Silniki (×2)	618 KM (461 kW)	brak danych

Przypisy

↑ Airwolf (1984–1986) Full cast and crew. imdb.com. [dostęp 2022-05-24].
↑ Rund um Ramsbeck Archiv – Juni 1992. [dostęp 2010-11-27]. (niem.).
↑ W 7. odcinku II serii Airwolfem lecą 4 osoby – S. Hawke, D. Santini, C. O’Shannessy, M. Coldsmith-Briggs, a wsiąść miała jeszcze jedna pasażerka (nie wsiadła bo zginęła).

Linki zewnętrzne

Airwolf (sezony 1-3) w bazie Filmweb
Airwolf (sezony 1-3) w bazie IMDb (ang.)
Airwolf (sezon 4) w bazie Filmweb
Airwolf (sezon 4) w bazie IMDb (ang.)

[1] Airwolf (1984–1986) Full cast and crew. imdb.com. [dostęp 2022-05-24].

[2] Rund um Ramsbeck Archiv – Juni 1992. [dostęp 2010-11-27]. (niem.).

[3] W 7. odcinku II serii Airwolfem lecą 4 osoby – S. Hawke, D. Santini, C. O’Shannessy, M. Coldsmith-Briggs, a wsiąść miała jeszcze jedna pasażerka (nie wsiadła bo zginęła).

[1]

[2]

[3]