Adolf Suligowski

Adolf Suligowski
	; Adolf Suligowski (1927)
Pełne imię i nazwisko	Adolf Mścisław Suligowski h. Sulima
Data i miejsce urodzenia	3 marca 1849 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	16 lutego 1932 ; Warszawa
Zawód, zajęcie	prawnik
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Teksty w Wikiźródłach

Adolf Suligowski (ur. 3 marca 1849 w Warszawie, zm. 16 lutego 1932 tamże) – polski prawnik, adwokat, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, poseł na Sejm Ustawodawczy, autor Bibljografji prawniczej polskiej XIX i XX wieku.

Życiorys

Ukończył gimnazjum w Lublinie. Od 1868 studiował na Wydziale Prawa i Administracji Szkoły Głównej Warszawskiej, a po jej zamknięciu dokończył studia w 1872 na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim.

Po odbyciu aplikacji i zdaniu egzaminu sędziowskiego w 1875 został mianowany patronem przy Trybunale Warszawskim. W 1877 został adwokatem. Specjalizował się w sprawach z zakresu prawa cywilnego. W latach późniejszych także ekspert z zakresu prawa samorządu terytorialnego. W 1893 za odczytanie przysięgi sądowej po polsku, a nie po rosyjsku, został ukarany skreśleniem z listy adwokatów (po odwołaniu karę zamieniono na karę surowej nagany). Po podobnej sprawie w 1914 został w trybie dyscyplinarnym definitywnie wykreślony z listy adwokatów i do zawodu powrócił dopiero w wolnej Polsce.

Współpracował z Gazetą Sądową Warszawską, w swoich publikacjach skupiając się na kwestiach etyki adwokackiej, samorządu zawodowego adwokatów oraz zasad kształcenia adwokatów.

W roku 1905 zainicjował utworzenie „Stowarzyszenia właścicieli nieruchomości m. Warszawy” i przez kilkanaście lat był jego prezesem.

W 1911 ukazała się w Warszawie jego Bibljografja prawnicza polska XIX i XX wieku: poprzedzona słowem wstępnym i rzutem oka na twórczość piśmienniczą prawników polskich w ciągu XIX wieku i pierwszego dziesięciolecia XX wieku, która do dzisiaj pozostaje podstawowym źródłem informacji bibliograficznej o polskim piśmiennictwie prawniczym z tamtego okresu.

Wybrany w 1916 do pierwszej Rady Miejskiej w Warszawie, po śmierci rektora Józefa Brudzińskiego został jej prezesem. W 1917 był organizatorem zjazdu miast polskich w Warszawie, podczas którego powołano Związek Miast Polskich z nim, jako prezesem, na czele. Był pracownikiem Komitetu Ofiary Narodowej Tymczasowej Rady Stanu^[1]. Postanowieniem Rady Regencyjnej z dnia 26 kwietnia 1918 został mianowany członkiem Rady Stanu^[2].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został uroczyście wpisany na listę adwokatów. Został też profesorem Uniwersytetu Warszawskiego, prowadząc wykłady z prawa samorządowego i administracji sądownictwa. Opublikował w tym czasie wiele artykułów i rozpraw naukowych.

W 1919 wybrany posłem do Sejmu Ustawodawczego. W Sejmie wchodził w skład Komisji Prawniczej oraz Komisji Konstytucyjnej. Był przewodniczącym, powołanej z jego inicjatywy, Komisji do spraw Miejskich. Był członkiem Klubu Zjednoczenia Mieszczańskiego na Sejmie Ustawodawczym^[3]. Będąc posłem opracował projekt jednolitej dla całego państwa ustawy o ustroju adwokatury.

W 1920 założył „Związek Stowarzyszeń nieruchomości miejskiej w Polsce”, któremu przewodniczył do 1925 roku.

Od 1882 był mężem Wandy (1861–1932), z którą miał trzy córki: Marię (1884–1971), żonę inż. Feliksa Bańkowskiego, ? (1888–1950), Jadwigę (1897–1980), żonę ppłk. Stanisława Trzebuni, oraz syna Bohdana (1901–1984) – adwokata i dziekana warszawskiej Tajnej Rady Adwokackiej w czasie okupacji niemieckiej.

Zmarł w Warszawie. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim (kwatera D-2-22,23).

Upamiętnienie

Jego imieniem została nazwana jedna z ulic w Warszawie.

Przypisy

↑ Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 221.
↑ M.P. z 1918 r. nr 57, s. 1 Dział Urzędowy.
↑ Tadeusz Rzepecki, Sejm Rzeczypospolitej Polskiej 1919 roku, Poznań 1920, s. 289.

Bibliografia (wybór)

Z dziedziny praw kobiety: o prawie assystencyi męża, Warszawa 1881
O konwersji listów zastawnych ziemskich i jej znaczeniu, Warszawa 1893
O samorządzie ziemskim, Warszawa 1898
Instytucye ziemskie w państwie rosyjskiem, Kraków 1905
O instytucyach ziemskich i ich potrzebie u nas, Warszawa 1905 (wyd. 2)
Z ciężkich lat (Mowy), Kraków 1905
Bibljografja prawnicza polska XIX i XX wieku: poprzedzona słowem wstępnym i rzutem oka na twórczość piśmienniczą prawników polskich w ciągu XIX wieku i pierwszego dziesięciolecia XX wieku, Warszawa 1911
Projekt przyszłego Samorządu Miejskiego, Warszawa 1911
Słowa przestrogi dla Polski czyli Konieczna naprawa konstytucji, Warszawa 1927
Bezprawia i konfiskaty pod rządami rosyjskimi, Warszawa 1928

Noty biograficzne

Zdzisław Krzemiński, Sławni warszawscy adwokaci, Kraków 1999.
Krzysztof Pol, Adw. Adolf Suligowski (1849–1932), Palestra 2001, z. 11–12.
Zdzisław Krzemiński, Historia warszawskiej adwokatury, Warszawa 2005.
Adam Bosiacki, Adolf Suligowski, [w]: Profesorowie Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego 1808–2008. Praca zbiorowa pod red. Grażyny Bałtruszajtys, Warszawa 2008, s. 117–120.
Krzysztof Pol, Adolf Suligowski, Polski Słownik Biograficzny 2008, tom XLV, z. 3.

Linki zewnętrzne

Dzieła Adolfa Suligowskiego w bibliotece Polona

[1] Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 221.

[2] M.P. z 1918 r. nr 57, s. 1 Dział Urzędowy.

[3] Tadeusz Rzepecki, Sejm Rzeczypospolitej Polskiej 1919 roku, Poznań 1920, s. 289.

[1]

[2]

[3]