81 Samodzielna Kompania Czołgów Rozpoznawczych
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1939 |
| Tradycje | |
| Rodowód |
Sformowana przez 8 Batalion Pancerny |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
kpt. Feliks Polkowski |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa bitwa o Pomorze (1–3 IX 1939) | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
81 Samodzielna Kompania Czołgów Rozpoznawczych – pancerny pododdział rozpoznawczy Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej.
Kompania nie występowała w pokojowej organizacji wojska. Została sformowana 25 sierpnia 1939 roku w Bydgoszczy w grupie jednostek oznaczonych kolorem niebieskim[1] z przeznaczeniem dla 15 Dywizji Piechoty[2]. Jednostką mobilizującą był 8 batalion pancerny[3].
Na wyposażeniu posiadała 13 czołgów rozpoznawczych TK-3.
81 skczr w kampanii wrześniowej
[edytuj | edytuj kod]
Kompania, początkowo przydzielona do 15 Dywizji Piechoty, rozkazem dowódcy Armii „Pomorze” podporządkowana została Grupie Operacyjnej „Wschód”. Wieczorem 1 września wykonała marsz z Bydgoszczy do Wąbrzeźna i zajęła rejon wyjściowy do działań w lesie Jarantowice. Tam pozostawała do 3 września w gotowości do wykonywania kontrataków na korzyść 16 Dywizji Piechoty lub Oddziału Wydzielonego „Jabłonowo”[4]. 3 września rano tankietki kompanii prowadziły rozpoznanie na rzecz OW „Jabłonowo”, a później wzięły udział w kontrataku batalionu II/67 pułku piechoty na oddziały niemieckiej 228 DP. W ataku tym kompania poniosła ciężkie straty, na 12 tankietek biorących udział w ataku 2 TK-3 zostało zniszczonych, 6 uszkodzonych, w tym 2 uszkodzone na tyle ciężko, że pozostały na polu walki. Jednak kontratak uzyskał częściowe powodzenie bowiem w okolicach wsi Zakrzewo kompania odcięła drogę odwrotu Niemcom, przypierając ich do jeziora Mełno. 4 września, w ramach odwrotu Armii Pomorze, kompania przejechała do lasu Wronie i tam stacjonowała przez cały dzień. 6 września kompania, wyprzedzając jednostki 4 Dywizji Piechoty wycofywanej przez Toruń na lewy brzeg Wisły, stanęła w lesie na północ od Solca Kujawskiego. 7 września kompania podporządkowana 4 Dywizji Piechoty, prowadziła rozpoznanie kierunku na Koło, a następnego dnia rano wraz z kawalerią dywizyjną ubezpieczała pod Kowalem przemarsz oddziałów, patrolując kierunki na miejscowości Lubień i Chodcza. W nocy z 9 na 10 września kompania weszła w bezpośrednie podporządkowanie dowódcy Grupy Operacyjnej „Wschód”, a w następnym dniu dowódcy Armii „Pomorze”. Kompania przegrupowała się do m.p. dowództwa armii, do dworu Czerniew. 16 września kompania w ramach zgrupowania pancernego kpt. Szczepankowskiego (wozy kompanii czołgów rozpoznawczych nr 71, 81 i 82) wspierała bój 18 pułku piechoty 26 DP o las majątku Braki w rejonie Sochaczewa. Tankietki obeszły lewe skrzydło niemieckiego 74 pułku piechoty i przeniknęły na jego tyły. Pozbawione wsparcia piechoty i artylerii, poniosły jednak znaczne straty i wycofały się do wsi Karnków. Nocnym marszem 16/17 września wraz z 26 DP osiągnęła Osiek pod Kiernozią. 17 września resztki zgrupowania pancernego wspierały obronę 26 DP zaatakowanej przez wozy bojowe 1 pcz 1 DPanc, ponosząc przy tym dalsze straty w ludziach i sprzęcie. 18 września, nie mogąc pokonać dojazdów do przepraw na Bzurze, zatarasowanych wozami konnymi kolumn taborowych, kompania straciła resztę swojego sprzętu, a jej żołnierze dołączyli do batalionu II/18 pułku piechoty 26 DP i wraz z nim dostali się do niewoli[5].
Obsada personalna
[edytuj | edytuj kod]Obsada w dniu 1 września 1939 roku:[6]
- dowódca kompanii – kpt. Feliks Polkowski
- dowódca 1 plutonu – por. Tadeusz Klar
- dowódca 2 plutonu - ppor. Wacław Sławiński
- dowódca plutonu techniczno-gospodarczego – ppor. rez. Eugeniusz Widuchowski
Skład kompanii
[edytuj | edytuj kod]Poczet dowódcy
- gońcy motocyklowi
- drużyna łączności
- patrole:
- radiotelegraficzny
- łączności z lotnictwem
- sekcja pionierów
Razem w dowództwie
- 1 oficer, 7 podoficerów, 21 szeregowców;
- 1 czołg, 1 samochód osobowo-terenowy, 2 samochody z radiostacjami N.2, furgonetka, 4 motocykle.
2 x pluton czołgów
- 1 oficer, 7 podoficerów, 7 szeregowców
- 6 czołgów, 1 motocykl, przyczepa towarzysząca
pluton techniczno-gospodarczy
- drużyna techniczna
- drużyna gospodarcza
- załogi zapasowe
- tabor
Razem w plutonie
- 1 oficer, 13 podoficerów, 18 szeregowców
- 5 samochodów ciężarowych, samochód-warsztat, cysterna, 1 motocykl, transporter czołgów, 2 przyczepy na paliwo, kuchnia polowa
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ 1 - czołg dowódcy kompanii; 2 - czołg dowódcy 1 plutonu; 3 - czołg dowódcy 2 plutonu; 4 - czołg dowódcy 3 plutonu; 5 - czołgi z 1 plutonu; 6 - czołgi z 2 plutonu; 7 - czołgi z 3 plutonu
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Żebrowski 1971 ↓, s. 273 i 340.
- ↑ Gaj 2014 ↓, s. 218.
- ↑ Żebrowski 1971 ↓, s. 334.
- ↑ Szubański 2011 ↓, s. 97.
- ↑ Tarczyński 1996 ↓, s. 52-54.
- ↑ Szubański 2011 ↓, s. 301.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Krzysztof M. Gaj: Polska broń pancerna w 1939 roku - organizacja wojenna i pokojowa jednostek. Oświęcim: NapoleonV, 2014. ISBN 978-83-7889-122-2.
- Adam Jońca: Wrzesień 1939: pojazdy Wojska Polskiego: barwa i broń. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1990.
- Rajmund Szubański: Polska broń pancerna 1939. Warszawa: Bellona, 2011. ISBN 978-83-11-12106-5.
- Jan Tarczyński, Krzysztof Barbarski, Adam Jońca: Pojazdy w Wojsku Polskim = Polish Army vehicles: 1918-1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks"; Londyn: Komisja Historyczna b. Sztabu Głównego PSZ, 1995. ISBN 83-85621-57-1.
- Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918 - 1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernych, 1971.
- Jan Tarczyński: 8 Batalion Pancerny. Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej, zeszyt nr 74. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1996. ISBN 83-87103-03-9.