3 Pomorska Dywizja Zmechanizowana

3 Dywizja Zmechanizowana
	Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1962
Rozformowanie	1988
Nazwa wyróżniająca	Pomorska
Patron	Romuald Traugutt
	Tradycje
Rodowód	3 Pomorska DP
Kontynuacja	3 BZ
	Dowódcy
Pierwszy	płk Janusz Sieczkowski
Ostatni	płk Jan Wójtowicz
	Organizacja
Numer	JW 2034
Dyslokacja	Lublin
Rodzaj sił zbrojnych	Wojska lądowe
Rodzaj wojsk	Wojska zmechanizowane
Podległość	Warszawski OW
Skład	Etat Nr 5/323-5/337

3 Pomorska Dywizja Zmechanizowana im. Romualda Traugutta (3 DZ) – związek taktyczny wojsk zmechanizowanych ludowego Wojska Polskiego.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Na podstawie zarządzenia nr 023/Org. szefa Sztabu Generalnego WP z 7 marca 1962 3 Pomorska Dywizja Piechoty została przeformowana w 3 Pomorską Dywizję Zmechanizowaną^[3] według etatów nr 5/323-5/337 skadrowanej dywizji zmechanizowanej o stanie osobowym 2237 żołnierzy i 68 pracowników cywilnych^[4].

W 1988 roku 3 DZ została przeformowana w 3 Bazę Materiałowo-Techniczną. W 1991, w ramach planu odbudowy jednostek na „ścianie wschodniej”, rozpoczęto odtwarzanie 3 Dywizji Zmechanizowanej. Sformowano dowództwo dywizji oraz 7 pułk zmechanizowany. W 1993 ze względu na braki kadrowe i sprzętowe formowanie kolejnych jednostek zostało wstrzymane. W 1994 została sformowana 3 Brygada Zmechanizowana, która gotowość bojową osiągnęła w następnym roku.

Struktura organizacyjna

Dowództwo 3 Dywizji Zmechanizowanej w Lublinie
7 Kołobrzeski pułk zmechanizowany w Lublinie
8 Bydgoski pułk zmechanizowany w Hrubieszowie
45 pułk zmechanizowany w Siedlcach
5 pułk czołgów średnich we Włodawie
3 Kołobrzeski pułk artylerii w Chełmie
18 dywizjon artylerii przeciwlotniczej w Siedlcach
42 dywizjon rakiet taktycznych w Choszcznie (eksterytorialnie w POW)
4 batalion saperów w Sandomierzu
53 batalion łączności w Lublinie
3 batalion remontowy w Lublinie

Dowódcy dywizji

płk Janusz Sieczkowski (1962–1966)
płk Edward Mogielnicki (1966–1967)
płk Henryk Wysocki (1967–1968)
płk Filip Majewski (1968–1971)
płk Franciszek Fiutek (1971–1974)
płk Mieczysław Kędzia (1974–1977)
płk / gen. bryg. Kazimierz Bogdanowicz (1978–1983)
płk Jan Wójtowicz (1983–1988)

Przypisy

↑ Leszkowicz 2022 ↓, s. 748.
↑ Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Oleśnicy
↑ Puchała 2013 ↓, s. 276.
↑ Jerzy Kajetanowicz, Polska piechota w latach 1955–1963, Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Lądowych Nr 2 (128), Wrocław 2003, ISSN 1230-5243, s. 177.

Bibliografia

Jerzy Kajetanowicz, Polskie wojska pancerne i zmechanizowane w latach 1955–1990, Poligon 2010, nr 3
Tomasz Leszkowicz: Spadkobiercy Mieszka, Kościuszki i Świerczewskiego. Ludowe Wojsko Polskie jako instytucja polityki pamięci historycznej. Warszawa: Wydawnictwo Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-588-7.
BenonB. Miśkiewicz BenonB., Wojsko polskie w XX wieku, Poznań: wydawnictwo Kurpisz, 2006, ISBN 83-89738-76-7, OCLC 69270962 .
Franciszek Puchała: Budowa potencjału bojowego Wojska polskiego 1945-1990. Obszary szpiegowskich działań. Warszawa: Fundacja „Historia i Kultura”, 2013. ISBN 978-83-11-12800-2.

[CITEREFLeszkowicz2022748-1] Leszkowicz 2022 ↓, s. 748.

[2] Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Oleśnicy

[CITEREFPuchała2013276-3] Puchała 2013 ↓, s. 276.

[4] Jerzy Kajetanowicz, Polska piechota w latach 1955–1963, Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Lądowych Nr 2 (128), Wrocław 2003, ISSN 1230-5243, s. 177.

[1]

[2]

[3]

[4]