10 Dywizja Piechoty (PSZ)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
| Skład | |
10 Dywizja Piechoty (10 DP) – wielka jednostka piechoty Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.
Formowanie i dyslokacje
[edytuj | edytuj kod]8 grudnia 1941 roku dowódca Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, generał dywizji Władysław Anders wydał wytyczne do organizacji między innymi 10 Dywizji Piechoty według etatów brytyjskich. W początkowym okresie zamiast trzech pułków piechoty dywizja miała mieć tylko dwa. Uzbrojenie, wyposażenie i umundurowanie dostarczyć mieli Brytyjczycy.
9 stycznia 1942 roku w Tockoje zorganizowane zostały zawiązki oddziałów dywizji. 13 stycznia do miejscowości Ługowaja, w obwodzie dżambulskim (Kazachska Socjalistyczna Republika Radziecka), gdzie miała być formowana 10 DP wyjechał zawiązek 10 pułku artylerii lekkiej liczący 12 oficerów i 35 podoficerów. 19 stycznia przystąpiono do formowania dywizji. W ocenie Oddziału III Sztabu PSZ w ZSRR dywizja miała zakończyć szkolenie przygotowawcze bez broni do 1 czerwca 1942 roku i być gotowa do przyjęcia broni angielskiej.
W dniach 24 marca – 4 kwietnia 1942 roku 10 DP ewakuowana została do Iraku w ramach pierwszej ewakuacji[2], a 27 kwietnia do Palestyny, gdzie wcielona została do 3 Dywizji Strzelców Karpackich. 6 maja 1942 roku 10 pułk artylerii lekkiej przemianowany został na 3 Karpacki pułk artylerii lekkiej.
Organizacja i obsada personalna
[edytuj | edytuj kod]- dowództwo 10 Dywizji Piechoty
- dowódca – płk Alfred Jan Schmidt[3].
- dowódca artylerii dywizyjnej – mjr Stefan Świnarski, a później ppłk Leon Bukojemski
- szef sztabu – ppłk dypl. Wilhelm Wilk-Leśniak
- 27 pułk piechoty
- 28 pułk piechoty
- 10 pułk artylerii lekkiej
- 10 pułk artylerii ciężkiej
- 10 dywizjon rozpoznawczy
- 10 dywizjon artylerii przeciwlotniczej
- 10 batalion saperów
- 10 kompania przeciwpancerna
- 10 kompania łączności
- 10 kompania żandarmerii – por. żand. Tadeusz Birn
- 10 kompania sanitarna
- 10 kompania warsztatowa
- 10 kompania Pomocniczej Służby Kobiet
- 10 pluton samochodowy
- 10 pluton transportowo-kolejowy
- ośrodek oddziałów specjalnych
- szpital polowy
- 10 kolumna samochodowa
- 10 park intendentury
- sąd polowy 10 DP
- komenda uzupełnień nr 6
- stacja zborna
- referat Opieki Społecznej
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Sobczak (red.) 1975 ↓, s. 30.
- ↑ Biegański 1967 ↓, s. 236.
- ↑ Biegański 1990 ↓, s. 56.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Witold Biegański: Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1990. ISBN 83-03-02923-1.
- Witold Biegański: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 5, Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie: formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.
- Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
- Maciej Szczurowski, Artyleria Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w II wojnie światowej, Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001, s. 206, 219, 220, 224, 279, ISBN 83-7174-918-X, OCLC 830299476.
- Władysław Wierzbicki, Przyczynki do historii Żandarmerii odrodzonego Wojska Polskiego, Koło Oddziałowe Stowarzyszenia Polskich Kombatantów nr 106 „Żandarm”, Londyn 1990, s. 95, 96.