Przejdź do zawartości

Łukowce

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Łukowce
wieś
Ilustracja
Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego
Państwo

 Polska

Województwo

 lubelskie

Powiat

bialski

Gmina

Biała Podlaska

Liczba ludności (2021)

182[2][3]

Strefa numeracyjna

83

Kod pocztowy

21-500[4]

Tablice rejestracyjne

LBI

SIMC

0010760[5]

Położenie na mapie gminy wiejskiej Biała Podlaska
Mapa konturowa gminy wiejskiej Biała Podlaska, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Łukowce”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej znajduje się punkt z opisem „Łukowce”
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Łukowce”
Położenie na mapie powiatu bialskiego
Mapa konturowa powiatu bialskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Łukowce”
Ziemia52°04′44″N 23°01′06″E/52,078889 23,018333[1]

Łukowcewieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie bialskim, w gminie Biała Podlaska[5][6].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bialskopodlaskiego.

Wieś jest sołectwem w gminie Biała Podlaska[7]. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 188 mieszkańców[8].

Wieś powstała prawdopodobnie w wieku XVI. W 1864 r., gdy właścicielem był Władysław Gruszecki (z rodu Gruszeckich, herbu Lubicz), dokonane zostało uwłaszczenie chłopów. W Łukowcach zamieszkiwało wówczas 13 rodzin włościan (posiadających 1 morgę ziemi, dom, budynek gospodarczy i zobowiązanych do pracy we dworze) i 5 rodzin ukazowych (pracujących we dworze i mieszkających w czworakach).

W latach 1865–1910 właścicielem majątku w Łukowcach był Michał Wołosowicz. W roku 1906. w wyniku pożaru zniszczone zostały dworskie budynki gospodarcze i szkoła. Kolejnymi właścicielami byli: Antoni Zaremba i synowie (w latach 1910–1919), Alojzy Baraniecki z żoną (1919–1920), Władysław Pieńkowski (1920–1938) i Tadeusz Stanisław Wołosowicz (od 1938). W roku 1939 wieś liczyła sobie 190 mieszkańców.

W roku 1944 podczas działań frontowych wieś została spalona. W roku 1945 we wsi i w kolonii było 26 gospodarstw[9] .

We wsi znajduje się rzymskokatolicki kościół parafii Podwyższenia Krzyża Świętego, wzniesiony w latach 1985-87; murowany, bezstylowy. Wcześniej w tym miejscu istniała drewniana cerkiew unicka, wzniesiona w roku 1695 z inicjatywy Karola Stanisława Radziwiłła, która miała obsługiwać także sprowadzonych do Sitnika i Worguli rusińskich robotników dworskich. Po 1879 roku jako cerkiew prawosławna, od 1919 roku kaplica rzymskokatolicka, od 1921 kościół parafialny. W latach 1987–88 przeniesiona do Zakępia, pow. łukowski.

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]

Według rejestru zabytków NID[10] na listę zabytków wpisane są obiekty:

  • cmentarz unicki, 2 poł. XVIII, nr rej.: A-234 z 20.10.1993.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 74089
  2. Wieś Łukowce w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-11-27], liczba ludności na podstawie danych GUS.
  3. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2023-11-27].
  4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 753 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  5. a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
  6. Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  7. Strona gminy. → Gmina → sołectwa [dostęp 2023-11-27]
  8. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
  9. Czesław Maziejuk. Z dziejów rzymskokatolickiej parafii pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Łukowcach (1) – Początki miejscowości. „Słowo Podlasia”. Nr 43 (2009), s. 16, 2009-10-27. Biała Podlaska: Grupa Wydawnicza Słowo sp. z o.o.. ISSN 0208-4163. [dostęp 2009-11-02]. (pol.). 
  10. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo lubelskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024, s. 2.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]