Hulski
Kontynent | |
---|---|
Państwo | |
Lokalizacja | |
Potok | |
Długość | 8,3 km |
Źródło | |
Miejsce | stok Smereka |
Wysokość |
ok. 1000 m n.p.m. |
Ujście | |
Recypient | San |
Miejsce | |
Wysokość |
ok. 470 m n.p.m.[1] |
Współrzędne | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego | |
Położenie na mapie Polski |
Hulski – potok, lewy dopływ Sanu[2] o długości 8,3 km[3].
Potok płynie w Bieszczadach Zachodnich. Jego źródło znajduje się na północno-wschodnim stoku Smereka, na wysokości ok. 1000 m n.p.m. Stąd potok płynie w kierunku NNE zalesioną doliną usytuowaną pomiędzy grzbietem Stołów na zachodzie oraz Magurki na wschodzie. W połowie swojej długości spływa z progu skalnego, tworząc wodospad. W dolnym odcinku wypływa z lasu na teren dawnej miejscowości Hulskie. Obok ruin dawnego młyna, na granicy rezerwatu przyrody Krywe, na wysokości ok. 470 m n.p.m., uchodzi do Sanu.
W górnej części wsi Hulskie na odcinku ok. 1 km wzdłuż potoku wiedzie czerwona ścieżka historyczno-przyrodnicza Przysłup Caryński – Krywe nad Sanem. W pobliżu pozostałości cerkwi krzyżuje się z nią zielona ścieżka dydaktyczna „Szkółki”, która prowadzi aż do ujścia.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Hulski na mapie Geoportalu Polskiej Infrastruktury Informacji Przestrzennej. Główny Geodeta Kraju. [dostęp 2017-04-24].
- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 86, ISBN 83-239-9607-5 .
- ↑ Hulski na mapie Geoportalu Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej >> Moduł: Obszary Dorzeczy (wynik wyszukiwania). Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej. [dostęp 2017-04-24].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Bieszczady. Mapa turystyczna. Skala 1:75 000. Warszawa: Wyd. Demart, 2007. ISBN 978-83-7440-081-7.
- Wojciech Krukar: Mapa Bieszczadów wyd. Ruthenus. [dostęp 2009-01-17].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Hulski, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 208 .