Andrzej Sztolf

Andrzej Sztolf

Andrzej Sztolf
Data i miejsce urodzenia	9 czerwca 1941 Przeworsk
Data i miejsce śmierci	1 lutego 2012 Kraków
Klub	SN PTT Zakopane
Dorobek medalowy
Reprezentacja Polska Uniwersjada srebro Sestriere 1966 indywidualnie brąz Szpindlerowy Młyn 1964 indywidualnie

Andrzej Maria Sztolf (ur. 9 czerwca 1941 w Przeworsku, zm. 1 lutego 2012 w Krakowie) – polski skoczek narciarski i tyczkarz, olimpijczyk, dwukrotny medalista uniwersjady i dwukrotny mistrz kraju w skokach narciarskich.

Przebieg kariery

Był synem nauczycieli wychowania fizycznego, Łucji i Tadeusza. Od dzieciństwa interesował się skokami narciarskimi i lekkoatletyką. W 1949 wraz z rodziną przeprowadził się do Szklarskiej Poręby. Rozpoczął tam treningi skoków, na niewielkiej drewnianej skoczni skakał na odległość 27 metrów. Zwyciężył w zawodach mistrzowskich pionu sportowego Kolejarz. W 1956 trafił do narodowej reprezentacji juniorskiej. Pięć lat później został powołany do kadry seniorów. Był przedskoczkiem podczas Mistrzostw Świata w 1962 w Zakopanem.

28 grudnia 1962 w Oberstdorfie zadebiutował w Turnieju Czterech Skoczni, biorąc udział w jego 11. edycji. W tym konkursie zajął 42. miejsce, natomiast najlepszą jego pozycją była 24. w Bischofshofen. W klasyfikacji generalnej był 33. W następnym roku zanotował lepszy występ, w którym był 13. w Garmisch-Partenkirchen i zamknął pierwszą dziesiątkę w Bischofshofen. W późniejszych latach jeszcze czterokrotnie występował w turnieju, jednak nigdy już nie powtórzył sukcesu z 12. edycji, tylko dwukrotnie wchodząc do czołowej trzydziestki.

Wziął udział w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1964 w Innsbrucku w konkursie na dużej skoczni, w którym zajął 26. miejsce, po skokach na 85 m, 82 m i 79,5 m. W tym samym roku wystąpił na zimowej uniwersjadzie w Szpindlerowym Młynie, gdzie zdobył brązowy medal w skokach.

W 1965 zdobył tytuły mistrza kraju na skoczni średniej i dużej. Był także dwukrotnym wicemistrzem na skoczni dużej w 1967 i 1968.

Wystąpił na Zimowej Uniwersjadzie w 1966 w Sestriere, gdzie zdobył srebrny medal w skokach, mimo kontuzji (skręcenia nogi). Zdobył też tytuł "Mistera Uniwersjady". Przed uniwersjadą wdał się w bójkę i zaatakował milicjanta, za co był sądzony.

Uprawiał również lekkoatletykę, głównie skok o tyczce. Natomiast jego najlepszy wynik w skoku wzwyż wynosił 180 cm.

Po zakończeniu kariery

W 1971 zakończył karierę i ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej.

Po zakończeniu kariery zamieszkał w Zakopanem,

w latach 1974 - 1978 pracował w wytwórni nart w Szaflarach na stanowisku kierownika produkcji

w latach 1979 - 1986 pracował w Miejskim Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej (MPGK) na stanowisku kierownika bazy transportowej

w latach 1998 – 2000 zajmował się prowadzeniem wyciągu w Szczyrku, a następnie prowadził firmę montującą żaluzje i rolety okienne i został instruktorem narciarstwa.

Działał w klubie Stronnictwa Demokratycznego w powiecie tatrzańskim.

Zmarł 1 lutego 2012 w krakowskim szpitalu.

Osiągnięcia

Igrzyska olimpijskie

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Nota	Strata	Zwycięzca
26.	9 lutego	1964	Innsbruck	Bergisel	K-90	indywid.	85,0 m	82,0 m	79,5 m	196,2 pkt	34,5 pkt	Toralf Engan

Turniej Czterech Skoczni

11. Turniej Czterech Skoczni
				klas.
42	53	46	24	33
12. Turniej Czterech Skoczni
				klas.
23	13	68	10	22
14. Turniej Czterech Skoczni
				klas.
21	73	30	46	42
16. Turniej Czterech Skoczni
				klas.
40	50	72	28	?
17. Turniej Czterech Skoczni
				klas.
56	55	59	35	52
18. Turniej Czterech Skoczni
				klas.
91	71	68	52	65

Sukcesy krajowe

• Mistrz Polski na normalnej skoczni – 1965
• Mistrz Polski na dużej skoczni – 1965
• Wicemistrz Polski na dużej skoczni – 1967
• Wicemistrz Polski na dużej skoczni – 1968
• Zwycięstwo w zawodach pionu sportowego Kolejarz

Bibliografia

• Bogdan Tuszyński: Polscy olimpijczycy XX wieku. T. 2: N–Ż. Wrocław: Wydawnictwo Europa, 2004, s. 267. ISBN 83-7407-050-1.
• Bogdan Tuszyński, Henryk Kurzyński: Leksykon olimpijczyków polskich 1924–2006. Warszawa: Fundacja Dobrej Książki, 2007, s. 627. ISBN 978-83-86320-10-3.