Przejdź do zawartości

Emmanuel Macron: Różnice pomiędzy wersjami

Edytuj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Sech1p (dyskusja | edycje)
146 edycji
→Życiorys: Dodano sekcję Poparcie
Znacznik: Link do ujednoznacznienia
Sech1p (dyskusja | edycje)
146 edycji
→Życiorys: Dodano sekcję Poglądy
Linia 69: Linia 69:


We wrześniu 2024 roku, po siedmiu latach od objęcia urzędu prezydenta, miał najniższy odsetek poparcia, wynoszący zaledwie 25%<ref>{{Cytuj stronę | url = https://tvn24.pl/swiat/francja-absolutny-rekord-niepopularnosci-emmanuela-macrona-a-nowego-premiera-st8105170 | tytuł = Francja. "Absolutny rekord niepopularności" Emmanuela Macrona. A nowego premiera? - TVN24 | data = 2024-09-24 | data dostępu = 2024-09-25 | język = pl}}</ref>.
We wrześniu 2024 roku, po siedmiu latach od objęcia urzędu prezydenta, miał najniższy odsetek poparcia, wynoszący zaledwie 25%<ref>{{Cytuj stronę | url = https://tvn24.pl/swiat/francja-absolutny-rekord-niepopularnosci-emmanuela-macrona-a-nowego-premiera-st8105170 | tytuł = Francja. "Absolutny rekord niepopularności" Emmanuela Macrona. A nowego premiera? - TVN24 | data = 2024-09-24 | data dostępu = 2024-09-25 | język = pl}}</ref>.

=== Poglądy ===
Emmanuel Macron, deklaruje się jako [[Liberalizm|liberał]] i [[Centryzm|centrysta]]<ref>{{Cytuj stronę | url = https://www.lemonde.fr/festival/article/2015/09/27/emmanuel-macron-le-liberalisme-est-une-valeur-de-la-gauche_4774133_4415198.html | tytuł = Emmanuel Macron : « Le libéralisme est une valeur de la gauche » | data = 2015-09-27 | data dostępu = 2024-09-25 | język = fr}}</ref>. Macron, kiedy zakładał partię [[Renaissance (Francja)|Renaissance]] (wówczas pod nazwą ''En Marche!'') w kwietniu 2016 roku, powiedział, że on i jego partia nie są ani "zarówno lewicowi, jak i prawicowi"<ref>{{Cytuj stronę | url = https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/09639489.2022.2134327 | tytuł = Full Article: Between neo-liberalism and the nation: France’s political landscape in 2022 | data = 2022-11-09 | data dostępu = 2024-09-25 | język = en}}</ref>.

Przed powstaniem ''En Marche!'', niektórzy obserwatorzy opisywali go jako [[Socjalliberalizm|socjalliberała]]<ref>{{Cytuj stronę | url = https://www.lejdd.fr/Politique/Remaniement-Emmanuel-Macron-nouveau-ministre-de-l-Economie-est-l-anti-Montebourg-682762 | tytuł = Macron, l'anti-Montebourg | data = 2014-08-26 | data dostępu = 2024-09-25 | język = fr}}</ref>, podczas gdy inni nazywali go [[Socjaldemokracja|socjaldemokratą]], ze względu na członkostwo w [[Partia Socjalistyczna (Francja)|Partii Socjalistycznej]]<ref>{{Cytuj stronę | url = https://www.nouvelobs.com/culture/portrait/20121224.OBS3481/ils-ont-marque-2012-emmanuel-macron-l-enfant-prodige-de-l-elysee.html | tytuł = Ils ont marqué 2012 : Emmanuel Macron, l'enfant prodige de l'Elysée | data = 2012-12-28 | data dostępu = 2024-09-25 | język = fr}}</ref> (będącą socjaldemokratyczną partią polityczną). Podczas swojego członkostwa w Partii Socjalistycznej, Macron wspierał centrowe skrzydło partii<ref>{{Cytuj stronę | url = https://www.bfmtv.com/politique/gauche-droite-centre-qui-peut-s-allier-a-macron_AN-201608310091.html | tytuł = Gauche, droite, centre... qui peut s'allier à Macron? | data dostępu = 2024-09-25 | język = fr}}</ref>.


== Życie prywatne ==
== Życie prywatne ==

Wersja z 11:10, 25 wrz 2024

Emmanuel Macron
Ilustracja
Emmanuel Macron (2024)
Pełne imię i nazwisko

Emmanuel Jean-Michel Frédéric Macron

Data i miejsce urodzenia

21 grudnia 1977
Amiens

Prezydent Republiki Francuskiej
Okres

od 14 maja 2017

Przynależność polityczna

Renaissance

Pierwsza dama

Brigitte Macron

Poprzednik

François Hollande

Współksiążę Andory
Okres

od 14 maja 2017

Poprzednik

François Hollande

Minister gospodarki, przemysłu i cyfryzacji Francji
Okres

od 25 sierpnia 2014
do 30 sierpnia 2016

Poprzednik

Arnaud Montebourg

Następca

Michel Sapin

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wielki Orderu Narodowego Zasługi (Francja) Wielki Oficer Orderu Krzyża Południa (Brazylia) Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego od 1936 (cywilny) Krzyż Wielki Orderu Łaźni (Wielka Brytania) Wstęga Orderu Orła Azteckiego (Meksyk) Krzyż Wielki Orderu Zbawiciela (Grecja) Order Republiki (Tunezja) Order Słonia (Dania) Krzyż Wielki Orderu Białej Róży Finlandii Krzyż Wielki Orderu Narodowego Lwa (Senegal) Wielka Wstęga Orderu Leopolda (Belgia) Wielki Oficer Orderu Narodowego Order Zasługi Republiki Włoskiej I Klasy z Wielkim Łańcuchem Order Zajeda Order Królewski Serafinów (Szwecja) Order Republiki (Mołdawia)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Wiadomości w Wikinews
Od lewej: Bernard Attali, Jean-Yves Le Drian, Emmanuel Macron i Denis Ranque (2015)

ⓘEmmanuel Jean-Michel Frédéric Macron (wym. [emanɥɛl makʁɔ̃]]; ur. 21 grudnia 1977 w Amiens[1]) – francuski polityk, urzędnik państwowy i bankowiec. Minister gospodarki, przemysłu i cyfryzacji w latach 2014–2016, od 2017 prezydent Republiki Francuskiej i z urzędu współksiążę Andory.

Życiorys

Wykształcenie

Kształcił się w jezuickim liceum w Amiens, następnie w paryskiej szkole średniej Lycée Henri-IV[2]. Uzyskał dyplom DEA z zakresu filozofii na Université de Paris X, został także absolwentem Instytutu Nauk Politycznych w Paryżu oraz École nationale d’administration[1]. W latach 1999–2001 był asystentem filozofa Paula Ricœura[2] i współpracował przy wydaniu jego książki La Mémoire, l’histoire, l’oubli. Przez dziesięć lat uczył się gry na fortepianie[3].

Działalność zawodowa i polityczna do 2017

Po ukończeniu studiów został członkiem korpusu inspektorów finansowych w ramach Inspection générale des finances, państwowej służby zajmującej się audytem i kontrolą[1]. Od 2006 do 2009 był członkiem Partii Socjalistycznej[4]. W 2007 został zastępcą referenta komisji kierowanej przez Jacques’a Attali i zajmującej się kwestią wzrostu gospodarczego Francji[2]. W 2008 przeszedł do pracy w bankowości inwestycyjnej w (kontrolowanym przez rodzinę Rothschildów) Rothschild & Cie Banque, gdzie był zatrudniony do 2012[1]. Zajmował się w szczególności zakupem przez szwajcarskie przedsiębiorstwo Nestlé filii koncernu Pfizer o wartości ponad 9 miliardów euro[5].

W latach 2012–2014 pełnił funkcję zastępcy sekretarza generalnego Pałacu Elizejskiego w administracji prezydenta François Hollande’a[5]. 26 sierpnia 2014 objął stanowisko ministra gospodarki, przemysłu i cyfryzacji w rządzie Manuela Vallsa, zastępując Arnauda Montebourga[6]. W trakcie urzędowania popadł w spory z działaczami związków zawodowych[7]. Jednocześnie zyskał osobistą popularność, zaczął być uwzględniany w sondażach przeprowadzanych na potrzeby wyborów prezydenckich w 2017. 6 kwietnia 2016 założył własny ruch polityczny pod nazwą En Marche!, a jego polityczne zaangażowanie zostało w lipcu tegoż roku publicznie skrytykowane przez prezydenta[8]. 30 sierpnia Emmanuel Macron odszedł z urzędu ministra[7].

Wybory i prezydentura

Wraz z odejściem z rządu zadeklarował start w wyborach prezydenckich w 2017 jako kandydat niezależny, odmawiając udziału w prawyborach zorganizowanych przez socjalistów, w których ostatecznie zwyciężył Benoît Hamon[9]. Poparcie dla jego kandydatury wyrazili politycy z różnych stron sceny politycznej, między innymi François Bayrou, Daniel Cohn-Bendit, Bertrand Delanoë, Bernard Kouchner, Dominique Perben[10] i Manuel Valls[11].

W pierwszej turze wyborów 23 kwietnia 2017 otrzymał 8,7 miliona głosów (24,01%), zajmując 1. miejsce spośród 11 pretendentów[12]. Przeszedł do drugiej tury razem z eurosceptyczną kandydatką Marine Le Pen z Frontu Narodowego, która uzyskała poparcie na poziomie 21,30%[12]. Bezpośrednio po ogłoszeniu sondażowych wyników głosowania poparcie dla niego zadeklarowali François Fillon (zajął 3. miejsce) oraz Benoît Hamon (zajął 5. miejsce)[13]. W drugiej turze wyborów 7 maja 2017 otrzymał 20,7 miliona głosów (66,10%), wygrywając tym samym wybory[14] i stając się najmłodszą osobą wybraną na ten urząd[15]. Dzień po wyborach ustąpił z funkcji przewodniczącego swojego ugrupowania[16].

14 maja 2017 Emmanuel Macron został zaprzysiężony na prezydenta Republiki Francuskiej[17]. Następnego dnia powołał na urząd premiera Édouarda Philippe’a z partii Republikanie[18], a także udał się z pierwszą wizytą zagraniczną do Berlina, gdzie spotkał się z kanclerz Niemiec Angelą Merkel[19][20].

W marcu 2022 Emmanuel Macron oficjalnie ogłosił, że będzie ubiegał się o reelekcję w kwietniowych wyborach prezydenckich[21]. W pierwszej turze wyborów z 10 kwietnia 2022 otrzymał 9,8 miliona głosów (27,85%), zajmując 1. miejsce spośród 12 kandydatów[22]. Przeszedł do drugiej tury, w której jego konkurentką została ponownie Marine Le Pen (która uzyskała poparcie na poziomie 23,15%)[22]. Spośród innych kandydatów poparcie dla niego zadeklarowali Valérie Pécresse, Yannick Jadot i Anne Hidalgo[23]. W drugiej turze wyborów z 24 kwietnia 2022 Emmanuel Macron został większością głosów wybrany na drugą kadencję, otrzymując 18,8 miliona głosów (58,54%)[24]. 7 maja 2022 został zaprzysiężony na drugą kadencję[25].

We wrześniu 2022 prezydenckie ugrupowanie LREM zmieniło nazwę na Renaissance, a Emmanuel Macron został jego honorowym przewodniczącym[26]. 9 czerwca 2024, po podaniu sondażowych wyników wyborów europejskich wskazujących na słaby wynik jego formacji, ogłosił rozwiązanie Zgromadzenia Narodowego i zarządzenie przedterminowych wyborów parlamentarnych[27].

5 września 2024 roku, po niemal dwóch miesiącach od wyborów parlamentarnych (głównie przez problemy z dogadaniem się z przedstawicielami Nowego Frontu Ludowego, który zdobył najwięcej miejsc), powołał Michela Barniera z Partii Republikańskiej na urząd premiera Francji.

Poparcie

Odnosząc się do sondażu IFOP dla Le Journal du Dimanche, Macron zaczynał swoją pierwszą pięcioletnią kadencję z poparciem 62%[28]. Wówczas, był on postrzegany jako kandydat "z poza polityki", a także był najmłodszym prezydentem w historii Francji[29]. Miesiąc później, zaliczył on 10 procentowy spadek poparcia, spowodowany dymisją ministra sprawiedliwości Francoisa Bayrou[30], natomiast do sierpnia, ten spadek wzrósł do 24 procent[31].

Podczas prezydentury, badania nt. poparcia Macrona były regularnie przeprowadzane. Podczas różnych wydarzeń we Francji, poparcie dla prezydenta cały czas ulegało zmianie. Począwszy od 2018 roku, poparcie dla urzędującego prezydenta pozostaje w większości negatywne (zob. Badania opinii publicznej nt. prezydentury Emmanuela Macrona(inne języki))

Najprawdopodobniej, jako jedną z pierwszych przyczyn, które przyczyniły się do gwałtownego spadku poparcia dla prezydenta, był wybuch protestów żółtych kamizelek w 2018 roku. Wówczas, wg. badań, niezadowolonych z jego rządów było 73% francuzów[32].

Podczas pandemii COVID-19, jego poparcie wzrosło, osiągając najwyżej 50% w lipcu 2020 roku[33].

We wrześniu 2024 roku, po siedmiu latach od objęcia urzędu prezydenta, miał najniższy odsetek poparcia, wynoszący zaledwie 25%[34].

Poglądy

Emmanuel Macron, deklaruje się jako liberał i centrysta[35]. Macron, kiedy zakładał partię Renaissance (wówczas pod nazwą En Marche!) w kwietniu 2016 roku, powiedział, że on i jego partia nie są ani "zarówno lewicowi, jak i prawicowi"[36].

Przed powstaniem En Marche!, niektórzy obserwatorzy opisywali go jako socjalliberała[37], podczas gdy inni nazywali go socjaldemokratą, ze względu na członkostwo w Partii Socjalistycznej[38] (będącą socjaldemokratyczną partią polityczną). Podczas swojego członkostwa w Partii Socjalistycznej, Macron wspierał centrowe skrzydło partii[39].

Życie prywatne

Brigitte Macron i Emmanuel Macron (2018)

Jest synem profesora neurologii Jeana-Michela Macrona (ur. 1950)[40][41] i lekarki Françoise Noguès (ur. 1950). 20 października 2007 ożenił się z Brigitte Trogneux, która była jego nauczycielką w liceum jezuickim[42][43]. Emmanuel Macron poznał ją w wieku 15 lat, gdy ona miała 39 lat. Rok później zaczął się ich romans. Brigitte Trogneux była w tym czasie zamężna (rozwiodła się w 2006) i wychowywała trójkę dzieci[44].

Publikacje

Odznaczenia i wyróżnienia

Ordery i odznaczenia
Nagrody i wyróżnienia

Przypisy

  1. ↑ a b c d Emmanuel Macron. gouvernement.fr. [dostęp 2016-09-16]. (fr.).
  2. ↑ a b c Emmanuel Macron, un ex-banquier touche-à-tout à Bercy. france24.com, 27 sierpnia 2014. [dostęp 2016-09-16]. (fr.).
  3. ↑ Laura Boudoux: 5 choses à savoir sur Emmanuel Macron, le benjamin du gouvernement. elle.fr, 27 sierpnia 2014. [dostęp 2016-09-16]. (fr.).
  4. ↑ Emmanuel Macron n’est plus encarté au Parti socialiste. lefigaro.fr, 18 lutego 2015. [dostęp 2016-09-16]. (fr.).
  5. ↑ a b Renée Kaplan: Who is the hot new Economy Minister who may mark a turning point in Hollande’s presidency?. liberation.fr, 2 września 2014. [dostęp 2016-09-16]. (ang.).
  6. ↑ Sylvie Corbet, Elaine Ganley: French gov’t reshuffle expels dissident ministers. yahoo.com, 26 sierpnia 2014. [dostęp 2016-09-16]. (ang.).
  7. ↑ a b Macron quits to clear way for French presidential bid. bbc.com, 30 sierpnia 2016. [dostęp 2016-09-16]. (ang.).
  8. ↑ France elections: Hollande slaps down ambitious minister Macron. bbc.com, 14 lipca 2016. [dostęp 2016-09-16]. (ang.).
  9. ↑ Piotr Moszyński: Benoit Hamon oficjalnym kandydatem francuskich socjalistów na prezydenta, ale czy ma jakiekolwiek szanse w pierwszej turze?. wyborcza.pl, 30 stycznia 2017. [dostęp 2021-04-24].
  10. ↑ Qui sont les soutiens du candidat Macron?. lemonde.fr, 28 lutego 2017. [dostęp 2017-04-19]. (fr.).
  11. ↑ Manuel Valls: „Je voterai Emmanuel Macron”. lepoint.fr, 29 marca 2017. [dostęp 2017-04-19]. (fr.).
  12. ↑ a b Election présidentielle 2017: Résultats au 1er tour. interieur.gouv.fr. [dostęp 2017-04-24]. (fr.).
  13. ↑ Macron zyskuje kolejne głosy poparcia. „Wybór jest oczywisty”. wprost.pl, 24 kwietnia 2017. [dostęp 2017-04-24].
  14. ↑ Election présidentielle 2017: Résultats au 2d tour. interieur.gouv.fr. [dostęp 2022-04-25]. (fr.).
  15. ↑ Emmanuel Macron wygrywa wybory we Francji. Będzie najmłodszym prezydentem. gazeta.pl, 7 maja 2017. [dostęp 2017-05-08].
  16. ↑ En Marche! devient La République en Marche: Catherine Barbaroux nommée présidente par intérim. huffingtonpost.fr, 8 maja 2017. [dostęp 2017-05-15]. (fr.).
  17. ↑ Emmanuel Macron przejmuje władzę. rp.pl, 14 maja 2017. [dostęp 2017-05-14].
  18. ↑ Édouard Philippe, le député-maire Les Républicains du Havre, est nommé Premier ministre. francetvinfo.fr, 15 maja 2017. [dostęp 2022-04-11]. (fr.).
  19. ↑ Edouard Philippe, le député-maire Les Républicains du Havre, est nommé Premier ministre. francetvinfo.fr, 15 maja 2017. [dostęp 2017-05-15]. (fr.).
  20. ↑ Macron u Merkel, rozmowy o Unii. „Najpierw musimy ustalić, co chcemy reformować”. tvn24.pl, 15 maja 2017. [dostęp 2017-05-15].
  21. ↑ Emmanuel Macron ogłosił swój start w wyborach prezydenckich i walkę o drugą kadencję. pap.pl, 3 marca 2022. [dostęp 2022-03-12].
  22. ↑ a b Annonce par Laurent Fabius, Président du Conseil constitutionnel, des résultats officiels du premier tour de l’élection présidentielle. conseil-constitutionnel.fr, 13 kwietnia 2022. [dostęp 2022-04-25]. (fr.).
  23. ↑ Pécresse, Jadot, Roussel et Hidalgo appellent à voter Macron pour faire barrage à Le Pen. nouvelobs.com, 10 kwietnia 2022. [dostęp 2022-04-25]. (fr.).
  24. ↑ Résultats de la présidentielle 2022: Emmanuel Macron est réélu. vie-publique.fr, 25 kwietnia 2022. [dostęp 2022-04-25]. (fr.).
  25. ↑ Emmanuel Macron zaprzysiężony na drugą kadencję. tvn24.pl, 7 maja 2022. [dostęp 2022-05-07].
  26. ↑ LREM devient officiellement le parti Renaissance. tf1info.fr, 17 września 2022. [dostęp 2022-09-18]. (fr.).
  27. ↑ Prezydent Francji rozwiązuje parlament i ogłasza nowe wybory. pap.pl, 9 czerwca 2024. [dostęp 2024-06-09].
  28. ↑ Popularité : Macron fait un peu mieux que Hollande, un peu moins bien que Sarkozy, deux semaines après l'élection. 2017-05-21. [dostęp 2024-09-25]. (fr.).
  29. ↑ Wybory prezydenckie we Francji 2017 - Emmanuel Macron pokonał Le Pen. 2017-05-07. [dostęp 2024-09-25]. (pol.).
  30. ↑ Emmanuel Macron i "żółte kamizelki". Dlaczego Francuzi mają dość prezydenta? - Wiadomości. 2018-11-28. [dostęp 2024-09-25]. (pol.).
  31. ↑ Nouvelle forte baisse de la popularité d'Emmanuel Macron. 2017-08-27. [dostęp 2024-09-25]. (fr.).
  32. ↑ Emmanuel Macron i "żółte kamizelki". Dlaczego Francuzi mają dość prezydenta? - Wiadomości. 2018-11-28. [dostęp 2024-09-25]. (pol.).
  33. ↑ Juillet 2020 : la cote de confiance d’E. Macron atteint un niveau plus élevé qu’avant la crise. 2020-07-02. [dostęp 2024-09-25]. (fr.).
  34. ↑ Francja. "Absolutny rekord niepopularności" Emmanuela Macrona. A nowego premiera? - TVN24. 2024-09-24. [dostęp 2024-09-25]. (pol.).
  35. ↑ Emmanuel Macron : « Le libéralisme est une valeur de la gauche ». 2015-09-27. [dostęp 2024-09-25]. (fr.).
  36. ↑ Full Article: Between neo-liberalism and the nation: France’s political landscape in 2022. 2022-11-09. [dostęp 2024-09-25]. (ang.).
  37. ↑ Macron, l'anti-Montebourg. 2014-08-26. [dostęp 2024-09-25]. (fr.).
  38. ↑ Ils ont marqué 2012 : Emmanuel Macron, l'enfant prodige de l'Elysée. 2012-12-28. [dostęp 2024-09-25]. (fr.).
  39. ↑ Gauche, droite, centre... qui peut s'allier à Macron?. [dostęp 2024-09-25]. (fr.).
  40. ↑ Cédric Rémia: Qui est Jean-Michel, le père (très discret) d’Emmanuel Macron?. programme-tv.net, 28 kwietnia 2017. [dostęp 2019-06-16]. (fr.).
  41. ↑ Emmanuel Macron, un Amiénois à l’Élysée – Le Courrier Picard. courrier-picard.fr, 16 maja 2012. [dostęp 2016-09-16]. (fr.).
  42. ↑ On ma lat 39, ona 64. Poznaj Brigitte Trogneux, kandydatkę na pierwszą damę Francji. dziennik.pl, 24 kwietnia 2017. [dostęp 2017-05-05].
  43. ↑ Emmanuel Macron: The new French minister of the economy. cosmopolis.ch, 27 sierpnia 2014. [dostęp 2016-09-16]. (ang.).
  44. ↑ Emmanuel Macron’s relationship with Brigitte Trogneux began with ‘kiss on cheek’ when he was 16. independent.co.uk, 1 maja 2017. [dostęp 2017-05-03]. (ang.).
  45. ↑ DECRETO S/Nº, DE 09/12/2012. sintese.com, 19 grudnia 2012. [dostęp 2019-06-16]. (port.).
  46. ↑ Honorary awards. service.gov.uk. [dostęp 2019-06-16]. (ang.).
  47. ↑ ACUERDO por el que se otorga la Condecoración de la Orden Mexicana del Águila Azteca a treinta y un ciudadanos de la República Francesaf. dof.gob.mx, 26 września 2016. [dostęp 2024-03-20]. (hiszp.).
  48. ↑ En photos, les moments forts de la visite de Macron à Tunis. leaders.com.tn, 1 lutego 2018. [dostęp 2019-06-16]. (fr.).
  49. ↑ Modtagere af danske dekorationer. kongehuset.dk. [dostęp 2019-06-16]. (duń.).
  50. ↑ Suomen Valkoisen Ruusun ritarikunnan suurristin ketjuineen ulkomaalaiset saajat. ritarikunnat.fi. [dostęp 2019-06-16]. (fiń.).
  51. ↑ Le président Emmanuel Macron élevé dans la dignité de grand croix de l’ordre national. faapa.info, 23 grudnia 2019. [dostęp 2024-03-20]. (fr.).
  52. ↑ Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana decorato di Gran Cordone. quirinale.it, 1 lipca 2021. [dostęp 2024-03-20]. (wł.).
  53. ↑ UAE President Meets Macron in Paris. aawsat.com, 18 lipca 2022. [dostęp 2024-03-20]. (ang.).
  54. ↑ Sonia Ouadhi: Charles III à Paris: cette grande décision prise pour protéger Brigitte Macron (ZAPTV). voici.fr, 20 września 2023. [dostęp 2024-03-20]. (fr.).
  55. ↑ Statsbesök från Frankrike. kungahuset.se, 31 stycznia 2024. [dostęp 2024-03-20]. (szw.).
  56. ↑ Diana Latiș: Emmanuel Macron, decorat cu „Ordinul Republicii” de către Maia Sandu. agora.md, 7 marca 2024. [dostęp 2024-03-20]. (rum.).
  57. ↑ Emmanuel Macron laureatem Nagrody Karola Wielkiego. wiez.pl, 10 maja 2018. [dostęp 2018-05-11].
Prezydenci Francji
II Republika
(1848−1852)
III Republika
(1871−1940)
IV Republika
(1940−1959)
V Republika
(od 1959)
Pełniący obowiązki
Współksiążęta Andory
Współksiążęta episkopalni
Współksiążęta episkopalni
(1278–1556)
Współksiążęta episkopalni
(1556–1771)
Współksiążęta episkopalni
(od 1772)
Współksiążęta francuscy
Hrabiowie Foix
Królowie Nawarry
Królowie, cesarze i
republikańscy przywódcy Francji
Przywódcy państw i premierzy rządów państw Europy
Przywódcy państw
Przywódcy państw
nieuznawanych
Premierzy rządów
Premierzy rządów
państw nieuznawanych

Mapa Europy (polityczna)

  1. ↑ a b Prezydent pełni równocześnie funkcję szefa rządu.
  2. ↑ Republika Kosowa jest uznawana przez 97 ze 193 państw członkowskich ONZ, 22 z 27 państw członkowskich UE oraz 26 z 30 państw członkowskich NATO (stan na 4 września 2020).
  3. ↑ Kolegialny organ pełniący funkcję głowy państwa i szefa rządu.
Władcy państw o ustroju monarchicznym
Afryka
Azja
Europa
Ameryka
Australia i Oceania

Laureaci nagrody Karola Wielkiego

Członkowie Rady Europejskiej
Przewodniczący Rady Europejskiej
Członkowie Rady Europejskiej (27)
Przewodniczący Komisji Europejskiej
Przedstawiciele organów Unii Europejskiej

Rada Europejska

Drugi rząd Manuela Vallsa (2014–2016)
W dniu powstania
Późniejsi członkowie rządu

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Emmanuel_Macron&oldid=74829368”