Witold Dębicki

polski aktor

Witold Jerzy Dębicki (ur. 3 maja 1943 w Dubnie) – polski aktor.

Witold Dębicki
Ilustracja
Witold Dębicki (2018)
Data i miejsce urodzenia

3 maja 1943
Dubno, Polska

Zawód

aktor

Współmałżonek

Maria Rybarczyk (rozwód)

Lata aktywności

od 1964

Odtwórca roli Władysława Frankowskiego w serialu Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy (1981), Witolda Tarkowskiego, ojca Darka (Daniel Kozakiewicz) w serialu Siedem życzeń (1984) i Stefana Sawkę, przełożonego Halskiego (Marek Kondrat) w serialu Ekstradycja (1995–1996, 1998)[1].

Życiorys

edytuj

Urodził się w Dubnie jako syn Zenobii Dębickiej[2], aktorki–lalkarki, i Aleksandra Dębickiego, inżyniera instalacji sanitarnych, wykładowcy Politechniki Warszawskiej, kawalera Orderu Virtuti Militari[3]. Początkowo myślał o architekturze[4]. W 1962 ukończył XLV Liceum Ogólnokształcące im. Romualda Traugutta w Warszawie[5]. Pracował w firmie zajmującej się handlem przetworami naftowymi przy ul. Jasnej 10, zanim w 1963 za drugim razem dostał się na Wydział Aktorski do warszawskiej PWST, którą ukończył w 1967[6]. Jego wykładowcami byli: Jan Świderski, Zofia Mrozowska, Ryszarda Hanin, Aleksander Bardini i Zbigniew Zapasiewicz[4]. Był „na roku” m.in. z Markiem Bargiełowskiem, Piotrem Brzezińskim, Jackiem Domańskim, Ireneuszem Kocyłakiem, Mariuszem Leszczyńskim, Włodzimierzem Nowakowskim, Henrykiem Rozenem, Andrzejem Siedleckim, Ewą Skarżanką, Karolem Stępkowskim[4]. W spektaklu dyplomowym Fantazy, czyli Nowa Dejanira Juliusza Słowackiego w reżyserii Jana Kreczmara zagrał marszałka powiatowego Rzecznickiego.

Zaraz po studiach wraz z Markiem Bargiełowskiem otrzymał angaż od Hugona Morycińskiego, ówczesnego dyrektora teatru i jego współpracownika, reżysera Romana Kordzińskiego, do Teatru im. Horzycy w Toruniu, gdzie w 1967 zadebiutował w roli drugiego chłopaka w Irkuckiej historii Aleksieja Arbuzowa, a także zagrał tytułowego bohatera w Kordianie Juliusza Słowackiego (1969) w reż. Marka Okopińskiego. W 1969 powrócił do Warszawy, gdzie występował w teatrach: nieistniejącym Ziemi Mazowieckiej (1969–1973) pod dyrekcję Aleksandra Sewruka, Rozmaitości (1973–1983) za dyrekcji Andrzeja Jareckiego i za czasów, gdy w Radzie Artystycznej teatru byli Agnieszka Osiecka i Wojciech Młynarski, Komedia (1982–1983) za dyrekcji Olgi Lipińskiej i Powszechnym (1987–1989).

W latach 1989–2010 związał się z poznańskim Teatrem Nowym. W 1999 na piątej edycji Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej w Warszawie otrzymał nagrodę za rolę Ojca w Pułapce Tadeusza Różewicza w reż. Krzysztofa Babickiego. W 2002 odebrał nagrodę marszałka województwa wielkopolskiego z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru. Z dużym sukcesem zagrał też Senatora w mickiewiczowskich Dziadach drezdeńskich (2000) w reż. Macieja Prusa. Za kreację króla Ryszarda III w spektaklu Ryszard III Williama Shakespeare’a (2003) w reż. Janusza Wiśniewskiego i rolę Johanna Sebastiana Bacha w przedstawieniu Kolacja na cztery ręce Paula Barza (2004) w reż. Olafa Lubaszenki zdobył Srebrną Maskę, nagrodę dla najlepszego aktora Teatru Nowego w Poznaniu przyznawaną dorocznie przez Lożę Patronów Teatru Nowego. Rola tytułowa w Ryszardzie III przyniosła mu także Grand Prix festiwalu i statuetkę Wojciecha Bogusławskiego na XLIV Kaliskich Spotkaniach Teatralnych. W 2005 znalazł się w XIII Subiektywnym Spisie Aktorów Teatralnych Jacka Sieradzkiego[7] za rolę matki Saida w przeróbce Parawanów Jeana Geneta pt. Wybrani (2004) w reż. Agaty Dudy-Gracz, gościnnie w kaliskim Teatrze im. Bogusławskiego i za postać szlachetnego skrzypka Millera w Intrydze i miłości Friedricha Schillera (2004) w reż. Macieja Prusa w Teatrze Telewizji.

Brał udział w słuchowiskach i audycjach poetyckich Teatru Polskiego Radia.

Filmografia

edytuj
 
Witold Dębicki, Międzyzdroje 2007

Teledyski

edytuj
Rok Tytuł Wykonawca
2013 „Nie słyszysz”[8] Gruby Mielzky / Pezet
„Piosenka, jak pocałunek”[9] Michał Wiśniewski
„Filiżanka”[10],
2015 „Megiera”[11] Sławomir
2016 „Wab milion bab” Michał Wiśniewski
2018 „Czerń i biel” Ich Troje
2019 „Z nikim nie jest tak” Michał Wiśniewski

Przypisy

edytuj
  1. Witold Dębicki Biografia. TerazTeatr.pl. [dostęp 2024-08-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-08-24)]. (pol.).
  2. Wspomnienia: Zenobia Dębicka. Związek Artystów Scen Polskich, 8 listopada 2019. [dostęp 2024-08-24]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (pol.).
  3. Elżbieta Bylczyńska, Maryleczka, mosinianka jedna, „Gazeta Mosińsko-Puszczykowska”, 14 marca 2009 [dostęp 2017-03-26] [zarchiwizowane z adresu] (pol.).
  4. a b c Krzysztof Lubczyński, Na plan wprost z mieszkania, „Trybuna”, 3 czerwca 2018 [dostęp 2024-08-24] [zarchiwizowane z adresu 2024-08-24] (pol.).
  5. Znani Absolwenci. traugutt.edupage.org. [dostęp 2024-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-08-23)]. (pol.).
  6. Marek Zaradniak, Witold Dębicki: Przyjechałem do Poznania na chwilę, zostałem 21 lat, „Głos Wielkopolski”, 27 stycznia 2017 [dostęp 2024-08-24] [zarchiwizowane z adresu 2024-08-24] (pol.).
  7. Polityka”, Jacek Sieradzki, Subiektywny spis aktorów teatralnych, Nr 33/20 sierpnia 2005
  8. Gruby Mielzky – Nie słyszysz feat. Pezet (prod. i cuty The Returners)
  9. Piosenka, jak pocałunek. youtube.com. [dostęp 2013-10-29]. (pol.).
  10. Filiżanka. youtube.com. [dostęp 2013-12-11]. (pol.).
  11. „Gwiazda rocko polo” Sławomir „Megiera”: W roli głównej Ewa Kasprzyk. muzyka.interia.pl. [dostęp 2015-03-06]. (pol.).

Linki zewnętrzne

edytuj