Włodzimierz Dziakiewicz
Włodzimierz Dołęga-Dziakiewicz (ur. 20 lutego 1883 w Olszanicy, zm. ?) – pułkownik inżynier saperów Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
 pułkownik saperów
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 lutego 1883 |
|---|---|
| Data śmierci |
? |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
1 Dywizja Litewsko-Białoruska |
| Stanowiska |
dowódca batalionu pociągów pancernych |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Późniejsza praca | |
| Odznaczenia | |
  
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujWłodzimierz Dołęga-Dziakiewicz urodził się 20 lutego 1883[1] w Olszanicy koło Jasła. Był synem Bronisława. W 1903 ukończył z odznaczeniem C. K. Wyższą Szkołę Realną w Stanisławowie[2][3]. Studiował w Szkole Politechnicznej we Lwowie, którą ukończył w 1903 roku. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach w cesarskiej i królewskiej armii, na froncie w Galicji Wschodniej[3].
16 stycznia 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1916 roku i otrzymał przydział służbowy do Litewsko-Białoruskiej Dywizji Strzeleckiej z dniem 31 grudnia 1918 roku[4].
Wziął czynny udział w powstaniu wielkopolskim. 5 maja 1919 roku Komisariat Naczelnej Rady Ludowej na wniosek głównodowodzącego Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim mianował go kapitanem, a następnie majorem w wojskach technicznych ze starszeństwem z dniem 1 września 1917 roku[5].
Był dowódcą baonu pociągów pancernych. Podczas walk nad Berezyną, podjął się transportu amunicji nieopancerzonym statkiem na odległość ok. 50 km. Mimo silnego ostrzeliwania i trzykrotnego bezpośredniego ataku bolszewików na przepływający statek, transport dotarł do celu. Dowodząc tym dywizjonem, osłaniał odwrót 14 Dywizji Piechoty znad Berezyny. 11 czerwca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu podpułkownika, w Inżynierii i Saperach, w grupie oficerów z byłej armii austro-węgierskiej[6]. W 1921 roku ukończył kurs oficerów sztabowych saperów. 1 czerwca 1921 roku był dowódcą XX batalionu saperów, a jego oddziałem macierzystym był 3 pułk saperów[7]. 6 czerwca 1921 roku został dowódcą 3 pułku saperów w Grudziądzu, a od 27 czerwca 1921 roku w Wilnie[8]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 24. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[9][10][11][12]. W styczniu 1923 roku jako oficer nadetatowy 3 pułku saperów został przeniesiony z rezerwy oficerów sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV do Wyższej Szkoły Artylerii i Inżynierii w Warszawie na stanowisko wykładowcy[13], a w lipcu tego samego roku został przeniesiony Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu na stanowisko szefa inżynierii i saperów[14]. W 1923 był szefem Kierownictwa Rejonu Inżynierii i Saperów w Tarnopolu[15]. W marcu 1924 został przeniesiony z dyspozycji szefa Inżynierii i Saperów DOK IX do Wydziału Fortyfikacji Departamentu V Inżynierii i Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[16]. W 1924 został dowódcą 5 pułku saperów w Krakowie[17][18]. Sprawując to stanowisko wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie został uwolniony od postawionych mu 14 zarzutów o różnych charakterze, co zostało podtrzymane przez wyrok Najwyższego Sądu Wojskowego 23 lutego 1926, z wyjątkiem trzech punktów, w tym spoliczkowania redaktora Józefa Rychtera[19]. W 1928 roku jako oficer nadetatowy 5 pułku saperów pozostawał w dyspozycji szefa Departamentu Inżynierii[20], a następnie zajmował stanowisko kierownika referatu technicznego Departamentu V Inżynierii i Saperów MSWojsk. Pracował nad nowym sprzętem i środkami minerskimi. Osobiście opracował wiele projektów nowego sprzętu technicznego dla wojsk saperskich. Ze względu na orzeczenie komisji lekarskiej o niezdolności do służby wojskowej, w październiku 1928 został zwolniony z wojska. Pracując na niwie cywilnej uzyskał tytuł naukowy profesora i wydał szereg publikacji między innymi: „Mosty wojenne. Obliczenia statyczne”[21]. W 1934 jako pułkownik w stanie spoczynku był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr I jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[22].
W latach 30. zamieszkiwał w Rzeszowie, gdzie pracował jako autoryzowany inżynier[23]. Był autorem projektu wodociągowego w Rzeszowie z 1930, poprawionego w 1931[24][25][26][27][28][29].
Publikacje
edytuj- Opis szczegółowego projektu budowy wodociągu dla król. woln. Miasta Sanoka (1911)[30]
- Profesor zamordował eksperta na stacji pomp i filtrów w Rzeszowie (1937)
- Stosunki i wydarzenia na tle budowy wodociągu i kanalizacji w król. woln. Mieście Rzeszowie w latach 1933-1937 (1937)
- Wielka klapa pod "Lisią Górą" w Rzeszowie czyli przykra przygoda profesora (1937)
- Kolaudacja robót w Rzeszowie dnia 15.IV.1935 r. i Superkolaudacja dnia 30 kwietnia 1938 r. dokonane przez „Najwybitniejszych Fachowców” i „Czołowych Specjalistów” czyli Rzeszowskie złoto w „Pomarańczowej Księdze” Prezydenta miasta Rzeszowa (1938)
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Niepodległości
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz 1 w 1921, po raz 1 i 2 w 1922)[31][32]
Przypisy
edytuj- ↑ Rocznik Oficerski 1928 oraz Rocznik Oficerski Rezerw 1934 wskazały datę urodzenia 28 listopada 1882.
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Wyższej Szkoły Realnej w Stanisławowie za rok szkolny 1893. Stanisławów: 1893, s. 59.
- ↑ a b Zdzisław Barszczewski: Sylwetki saperów. s. 73-74.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 7 z 23 stycznia 1919 roku, poz. 274. Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 9 z 28 stycznia 1919 roku, poz. 351.
- ↑ Tygodnik Urzędowy Naczelnej Rady Ludowej Nr 10 z 10 maja 1919 roku, dekret nr 49 i 50.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 26 z 14 lipca 1920 roku, poz. 656.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 338, 608.
- ↑ Tadeusz Wejtko, Zarys Historii Wojennej 3-go Pułku Saperów Wileńskich, Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, Warszawa 1932, s. 3-4.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 25.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 905.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 827.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 590.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw wojskowych z 17 stycznia 1923 r., Nr 5, s. 52.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw wojskowych z 31 lipca 1923 r., Nr 53, s. 498.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 878, 902.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw wojskowych z 22 marca 1924 r., Nr 28.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw wojskowych Nr 70 z 25 lipca 1924 roku.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 806.
- ↑ Sprawa pułkownika Dziakiewicza przed Najwyższym Sądem w Warszawie. „Goniec Krakowski”, s. 6, Nr 44 z 24 lutego 1926.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 581.
- ↑ ”Bibliografia Polska” 1901–1939, tom 6, s. 469.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 349, 852.
- ↑ „Wodociągi i kanały”. „Zew Rzeszowa”, s. 11, Nr 2 z 10 stycznia 1937.
- ↑ Z posiedzenia rzeszowskiej Rady miejskiej z dnia 26 sierpnia 1931 roku. „Gazeta Rzeszowska”, s. 1-2, Nr 37 z 13 września 1931.
- ↑ Nowe projekty w sprawie finansowania budowy wodociągów w Rzeszowie. „Gazeta Rzeszowska”, s. 1, Nr 38 z 20 września 1931.
- ↑ Nowe projekty w sprawie finansowania budowy wodociągów w Rzeszowie. „Gazeta Rzeszowska”, s. 1, Nr 41 z 11 października 1931.
- ↑ Nowe projekty w sprawie finansowania budowy wodociągów w Rzeszowie. „Gazeta Rzeszowska”, s. 1, Nr 43 z 25 października 1931.
- ↑ Z posiedzenia rzeszowskiej Rady miejskiej z dnia 24 kwietnia 1933 roku. „Gazeta Rzeszowska”, s. 2, Nr 22 z 28 maja 1933.
- ↑ Z rzesz. Rady miejskiej. Sprawa wodociągów. „Gazeta Rzeszowska”, s. 1, Nr 28 z 9 lipca 1933.
- ↑ Kronika. Wodociągi w Sanoku. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, Nr 27 z 26 czerwca 1911.
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 59)
- ↑ Rozporządzenie Kierownika M.S.Wojsk. L. 8449 G. M. I. z 1922 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 8, s. 251)
Bibliografia
edytuj- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
- Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09287-7.
- ”Bibliografia Polska” 1901–1939, tom VI.
Linki zewnętrzne
edytuj- Publikacje Włodzimierza Dziakiewicza w bibliotece Polona