Władimir Kryłow
Władimir Walentinowicz Kryłow, ros. Владимир Валентинович Крылов (ur. 26 lutego 1964 w Sengileju w obwodzie uljanowskim[1]) – rosyjski lekkoatleta startujący w barwach Związku Radzieckiego, sprinter, mistrz olimpijski i mistrz Europy.
| Data i miejsce urodzenia |
26 lutego 1964 | ||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost |
184 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
| Odznaczenia | |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
W pierwszych latach swojej kariery lekkoatletycznej występował głównie w biegu na 400 metrów, a później przestawił się na biegi na krótszych dystansach.
Rozpoczął międzynarodową karierę zajmując 2. miejsce w biegu na 400 metrów w finale pucharu Europy w 1985 w Moskwie[2] oraz 5. miejsce w tej konkurencji w pucharze świata w Canberze[3]. Na halowych mistrzostwach Europy w 1986 w Madrycie odpadł w eliminacjach biegu na 400 metrów[4]. Odniósł za to wielki sukces na mistrzostwach Europy w 1986 w Stuttgarcie, gdzie niespodziewanie zwyciężył w biegu na 200 metrów, wyprzedzając Jürgena Eversa z Republiki Federalnej Niemiec i swego kolegę z reprezentacji ZSRR Andrieja Fiedoriwa. Biegł również w składzie sztafety 4 × 400 metrów, która zdobyła na tych mistrzostwach brązowy medal (w składzie Władimir Prosin, Kryłow, Arkadij Korniłow i Aleksandr Kuroczkin)[5].
Na halowych mistrzostwach Europy w 1987 w Liévin Kryłow zdobył srebrny medal w biegu na 200 metrów, ulegając jedynie Francuzowi Bruno Marie-Rose (który ustanowił w tym biegu halowy rekord świata czasem 20,36 s), a wyprzedzając Johna Regisa z Wielkiej Brytanii[6]. Nie wystąpił w półfinale biegu na 200 metrów na halowych mistrzostwach świata w 1987 w Indianapolis[7]. Podczas mistrzostw świata w 1987 w Rzymie zajął 5. miejsce w finale biegu na 200 metrów, a także zdobył srebrny medal w sztafecie 4 × 100 metrów (biegli w niej Aleksandr Jewgienjew, Wiktor Bryzhin, Władimir Murawjow i Kryłow na ostatniej zmianie). Jej wynik (38,02 s) był nowym rekordem Europy[8]. Wystąpił również w finałowym biegu sztafetowym 4 × 400 metrów, którego sztafeta radziecka nie ukończyła[9].
Na igrzyskach olimpijskich w 1988 w Seulu wystąpił w sztafecie 4 × 100 metrów, która po zgubieniu pałeczki przez sztafetę USA zdobyła w finale złoty medal (w składzie Bryzhin, Kryłow, Murawjow i Witalij Sawin). W biegu na 100 metrów odpadł w ćwierćfinale[1]. Po raz ostatni wziął udział w wielkich zawodach w 1990, kiedy to na mistrzostwach Europy w Splicie zajął 7. miejsce w biegu na 100 metrów, a w 4 × 100 metrów był czwarty (biegła w składzie Innokientij Żarow, Kryłow, Oleg Fatun i Aleksandr Sokołow)[10].
Kryłow był mistrzem ZSRR w biegu na 400 metrów w 1984 i 1985, w biegu na 200 metrów w 1988 oraz w biegu na 100 metrów w 1990, a także mistrzem spartakiady ZSRR w biegach na 200 metrów i na 400 metrów w 1986[11], a także halowym mistrzem w biegu na 200 metrów w 1985[12].
Ustanawiał rekordy Rosji w biegu na 200 metrów wynikiem 20,23 s, uzyskanym 3 września 1987 w Rzymie oraz w sztafecie 4 × 100 metrów czasem 38,46 s, osiągniętym 1 września 1990 w Splicie[13].
Rekordy życiowe
edytujRekordy życiowe Kryłowa[14]:
- bieg na 100 metrów – 10,13 s (31 maja 1988, Soczi)
- bieg na 200 metrów – 20,23 s (3 września 1987, Rzym)
- bieg na 400 metrów – 45,20 s (18 września 1986, Taszkent)
Przypisy
edytuj- ↑ a b Vladimir Krylov [online], olympedia.org [dostęp 2021-05-15] (ang.).
- ↑ European Cup A Final and Super League (Men) [online], GBRAthletics [dostęp 2021-05-15] (ang.).
- ↑ 1st IAAF/VTB Bank Continental Cup IAAF Statistics Handbook Split 2010 [online], IAAF, s. 27 [dostęp 2021-05-15] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-26] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 487–488 [dostęp 2021-05-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 569, 573–574 [dostęp 2021-05-05] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 492 [dostęp 2021-05-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ IAAF World Indoor Championships – Birmingham 2018, Statistics Handbook [online], IAAF, s. 61–62 [dostęp 2021-05-15] (ang.).
- ↑ José María García, Progresión de los Récords de Europa al Aire Libre Progression of the European Outdoor Records (cerrado a / as at 31.10.2016) [online], rfea.es, s. 36 [dostęp 2021-05-15] (hiszp. • ang.).
- ↑ IAAF World Athletics Championships Doha 2019 Statistics Handbook [online], World Athletics, s. 97, 226, 236 [dostęp 2021-05-15] (ang.).
- ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 577, 582 [dostęp 2021-05-05] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
- ↑ Soviet Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2021-05-15] (ang.).
- ↑ Soviet Indoor Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2021-05-15] (ang.).
- ↑ Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 25 i 194. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).
- ↑ Vladimir Krylov w bazie World Athletics (ang.) [dostęp 2021-05-15].
Linki zewnętrzne
edytuj- Vladimir Krylov w bazie World Athletics (ang.) [dostęp 2021-05-15].