Urs Kälin

Urs Kälin
Data i miejsce urodzenia	26 lutego 1966 ; Bennau
Klub	SC Einsiedeln
Pierwsze punkty w PŚ	17.01 1989, Adelboden; (11. miejsce – gigant)
Pierwsze podium w PŚ	30.11 1989, Waterville Valley (1. miejsce – gigant)
Dorobek medalowy
	Reprezentacja Szwajcaria
	Igrzyska olimpijskie
	Mistrzostwa świata
	Puchar Świata (Gigant)
2. miejsce ;	1995/1996

Urs Kälin (ur. 26 lutego 1966 w Bennau) – szwajcarski narciarz alpejski, wicemistrz olimpijski i dwukrotny medalista mistrzostw świata.

Kariera

W zawodach Pucharu Świata Urs Kälin zadebiutował w drugiej połowie lat 80. Pierwsze punkty wywalczył 17 stycznia 1989 roku w Adelboden, zajmując jedenaste miejsce w gigancie. W sezonie 1988/1989 punktował jeszcze pięciokrotnie, zajmując między innymi dziesiąte miejsce w supergigancie 26 lutego 1989 roku w Whistler. W klasyfikacji generalnej zajął ostatecznie 46. miejsce, a w klasyfikacji giganta był czternasty. Wystąpił wtedy też na mistrzostwach świata w Vail, gdzie zajął 27. miejsce w supergigancie i czternaste w gigancie, a rywalizacji w slalomie nie ukończył.

Pierwszy raz na podium zawodów tego cyklu stanął 30 listopada 1989 roku w Waterville Valley, zwyciężając w gigancie. W zawodach tych wyprzedził bezpośrednio Szweda Larsa-Börje Erikssona i Austriaka Günthera Madera. Było to jednak jego jedyne podium w sezonie 1989/1990, który zakończył na 36. pozycji. W kolejnym sezonie na podium stawał dwukrotnie, w obu przypadkach zajmując drugie miejsce w gigancie: 16 grudnia 1990 roku w Alta Badia oraz pięć dni później w Kranjskiej Gorze. W klasyfikacji generalnej był tym razem piętnasty, a w klasyfikacji giganta zajął czwarte miejsce. W lutym 1991 roku zdobył swój pierwszy medal na międzynarodowej arenie, zajmując drugie miejsce w gigancie podczas mistrzostw świata w Saalbach-Hinterglemm. Rozdzielił tam na podium Austriaka Rudolfa Nierlicha oraz Johana Wallnera ze Szwecji. Na tej samej imprezie zajął także ósme miejsce w supergigancie.

Na podium Pucharu Świata stawał ponownie w sezonie 1991/1992. Najpierw był trzeci w supergigancie 8 grudnia 1991 roku w Val d’Isère, a następnie zajął drugie miejsce w tej samej konkurencji 1 marca 1992 roku w Morioce. W klasyfikacji generalnej zajął 32. miejsce, jednak w klasyfikacji supergiganta uplasował się na szóstej pozycji. Z igrzysk olimpijskich w Albertville wrócił bez medalu. Wystąpił tylko w supergigancie, kończąc rywalizację na czternastym miejscu. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata w Morioce również wystąpił tylko jednej konkurencji. Tym razem był czwarty w gigancie, walkę o podium przegrywając z Johanem Wallnerem o 0,36 sekundy.

Kolejny medal wywalczył na igrzyskach olimpijskich w Lillehammer w 1994 roku, gdzie był drugi w gigancie. Już po pierwszym przejeździe Szwajcar zajmował drugie miejsce, tracąc do prowadzącego Austriaka Rainera Salzgebera 0,37 sekundy. W drugim przejeździe uzyskał czwarty czas, jednak łączny czas dał mu srebrny medal. Do zwycięzcy, Niemca Markusa Wasmeiera, stracił zaledwie 0,02 sekundy, a trzecie miejsce ze stratą 0,10 sekundy do Kälina zajął Christian Mayer z Austrii. W zawodach pucharowych nie stawał na podium, jego najlepszym wynikiem było piąte miejsce w gigancie w Aspen. Sezon 1993/1994 zakończył na 57. pozycji w klasyfikacji generalnej. Na podium zawodów tego cyklu wrócił 21 grudnia 1994 roku w Alta Badia, gdzie był drugi w gigancie. Kilkukrotnie plasował się w najlepszej dziesiątce, jednak nie stawał już na podium. W klasyfikacji generalnej sezonu 1994/1995 zajął 26. miejsce, a w gigancie był szósty.

Najlepsze wyniki w Pucharze Świata osiągnął w sezonie 1995/1996, kiedy to zajął dziewiąte miejsce w klasyfikacji generalnej, a w klasyfikacji giganta był drugi za swym rodakiem, Michaelem von Grünigenem. Na podium plasował się sześć razy, w tym dwukrotnie zwyciężał: 6 stycznia we Flachau i 9 marca 1996 roku w Kvitfjell był najlepszy w gigancie. Triumf w Kvitfjell był jego ostatnim pucharowym zwycięstwem. W lutym 1996 roku wystartował na mistrzostwach świata w Sierra Nevada, gdzie zdobył kolejny srebrny medal w swej koronnej konkurencji. W zawodach tych najlepszy był Włoch Alberto Tomba, a trzecie miejsce zajął Michael von Grünigen.

Ostatnie podium w karierze wywalczył 30 listopada 1996 roku w Breckenridge, zajmując drugie miejsce w gigancie. Kälin startował jeszcze przez cztery kolejne lata, jednak bez większych sukcesów. Jego najlepszym wynikiem w zawodach Pucharu Świata w tym czasie był czwarte miejsce w gigancie wywalczone 14 grudnia 1997 roku w Val d’Isère. Był też między innymi dwunasty w gigancie na igrzyskach w Nagano w 1998 roku i czternasty podczas rozgrywanych trzy lata później mistrzostw świata w St. Anton. Trzykrotnie zdobywał mistrzostwo Szwajcarii, zwyciężając w gigancie w latach 1991, 1995 i 1996. W grudniu 2001 roku zakończył karierę.

Osiągnięcia

Igrzyska olimpijskie

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
14.	16 lutego	1992	Albertville	Supergigant	1:13,04	2,18	Kjetil André Aamodt
2.	23 lutego	1994	Lillehammer	Gigant	2:52,46	0,02	Markus Wasmeier
12.	19 lutego	1998	Nagano	Gigant	2:38,51	2,66	Hermann Maier

Mistrzostwa świata

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
27.^[1]	8 lutego	1989	Vail	Supergigant	1:38,81	2,45	Martin Hangl
14.	9 lutego	1989	Vail	Gigant	2:37,66	3,71	Rudolf Nierlich
DNF1^[2]	12 lutego	1989	Vail	Slalom	2:02,85	-	Rudolf Nierlich
2.	23 stycznia	1991	Saalbach	Supergigant	1:26,73	2,59	Stephan Eberharter
2.	3 lutego	1991	Saalbach	Gigant	2:29,94	0,35	Rudolf Nierlich
4.	10 lutego	1993	Morioka	Gigant	2:15,36	2,27	Kjetil André Aamodt
2.	23 lutego	1996	Sierra Nevada	Gigant	1:58,63	0,44	Alberto Tomba
12.	25 lutego	1996	Sierra Nevada	Slalom	1:42,26	3,52	Alberto Tomba
DNF1	12 lutego	1997	Sestriere	Gigant	2:48,23	-	Michael von Grünigen
14.	8 lutego	2001	Sankt Anton	Gigant	2:23,80	2,62	Michael von Grünigen