Stowarzyszenie Wspierania Władzy Cesarskiej

Stowarzyszenie Wspierania Władzy Cesarskiej (jap. 大政翼賛会 Taisei-yokusankai) – japońskie stowarzyszenie wzorowane na partii nazistowskiej, ale pod względem składu i stylu działania typowo japońskie, różniące się zasadniczo od europejskiego wzoru, istniejące w Japonii od 12 października 1940 do 13 czerwca 1945 roku. Zajęło miejsce rozwiązanych partii politycznych. Zgodnie z zasadą monopartyjności miało koordynować na terenie całego kraju działalność administracyjną i polityczną zmierzającą do osiągnięcia „celów cesarstwa”. Wszelkie różnice zdań miały ulec zniwelowaniu dla „dobra jednej, wspólnej sprawy”. Na czele Stowarzyszenia stanął premier Fumimaro Konoe.

Stowarzyszenie
Wspierania Władzy Cesarskiej

大政翼贊會

Państwo	Japonia
Lider	Fumimaro Konoe
Data założenia	12 października 1940
Data rozwiązania	13 czerwca 1945
Adres siedziby	Chiyoda, Tokio, Cesarstwo Wielkiej Japonii
Ideologia polityczna	nacjonalizm, imperializm, militaryzm, faszyzm
Poglądy gospodarcze	kapitalizm państwowy
Młodzieżówka	Dai-Nippon Seinen-tō

Kadra Stowarzyszenia Wspierania Władzy Cesarskiej. Pierwszy od prawej – Yoriyasu Arima

Cele Stowarzyszenia

Przy pomocy Stowarzyszenia przywódcy usiłowali stworzyć pozory ogólnonarodowej zgody. Nie miało ono kadry aktywnych działaczy i jedynie w niewielkim stopniu odwoływało się do zgromadzeń i przemówień. Działało drogą nacisków społecznych, dławiąc niezadowolenie i formując jednomyślne poparcie dla rządu. Wbrew intencjom Konoe organizacja nie przerodziła się w silną partię polityczną, ale w rozbudowany, biurokratyczny instrument ścisłej kontroli i indoktrynacji społeczeństwa.

Wysiłki mobilizacyjne, którymi kierowało Stowarzyszenie Wspierania Władzy Cesarskiej, były podejmowane w trzech płaszczyznach:

• mobilizacja narodowa – dążenie do całkowitego ujednolicenia frontu wewnętrznego. W ramach tej mobilizacji cały kraj został objęty siecią małych związków sąsiedzkich (tonari-gumi);
• mobilizacja na rzecz celu państwowego – polegała na dążeniu do połączenia wszystkich ośrodków działalności politycznej, społecznej i kulturalnej w kraju. Zmuszano je do włączenia się do kampanii i przemawiania zgodnym chórem;
• mobilizacja duchowa – ujednolicenie poglądów i jednomyślne popieranie haseł szowinizmu i nacjonalizmu. W tym celu operowano hasłami „drogi cesarskiej”, „ducha Yamato”, „misji cesarskiej”, i sloganami „cały świat pod jednym dachem”, „jedność rządów i religii". Otwarcie występowano przeciwko światu zachodniemu i starano się wymazywać wpływy Zachodu z życia Japończyków (filmy zagraniczne znikały z repertuarów kin, usuwano napisy w języku angielskim z dworców kolejowych, zarzucano grę w golfa na rzecz rodzimego łucznictwa). Wykorzystano wydaną przez Ministerstwo Edukacji w 1937 roku broszurę zatytułowaną Podstawowe znaczenie charakteru narodowego (jap. 国体の本義 Kokutai no hongi), wyjaśniającą specyfikę japońskiego cesarstwa, dogmaty shintō o boskości cesarza i takie wartości, jak: lojalność wobec cesarza, miłość synowska, patriotyzm, wyjątkowość narodu japońskiego i posłannictwo Japonii do zjednoczenia świata i jej roli pomostu pomiędzy Wschodem i Zachodem.

Przewodniczącymi Stowarzyszenia byli: Fumimaro Konoe (w latach 1940–1941), Hideki Tōjō (1941–1944), Kuniaki Koiso (1944–1945), Kantarō Suzuki (1945).

Galeria

• 
  Ceremonia otwarcia pierwszego centralnego spotkania kooperacyjnego, 16 grudnia 1940 r.
• 
  Występy artystyczne z okazji utworzenia Stowarzyszenia, 16 grudnia 1940 r.
• 
  Spotkanie wyborcze Stowarzyszenia w 1942 r.

Zobacz też

• Tōhōkai

Bibliografia

• John Whitney Hall: Japonia od czasów najdawniejszych do dzisiaj. Warszawa: PIW, 1979. ISBN 83-06-00205-9. Brak numerów stron w książce