Stefan Górniak
Stefan Górniak (ur. 1 września 1900 w Brzozdowcach, zm. 10 kwietnia 1983 w Krakowie[1]) – polski ekonomista, rektor Wyższej Szkoły Ekonomicznej we Wrocławiu (1951–1952).
| Data i miejsce urodzenia |
1 września 1900 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
10 kwietnia 1983 |
| profesor nauk prawnych | |
| Specjalność: prawo handlowe i rachunkowość | |
| Alma Mater | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Uczelnia |
Akademia Handlu Zagranicznego we Lwowie |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie Piotra i Konstancji z domu Śliwak. Jego ojciec był robotnikiem murarskim[1]. W 1919 ukończył VI Gimnazjum we Lwowie, następnie wstąpił do służby wojskowej, walczył w stopniu starszego szeregowca w wojnie polsko-bolszewickiej. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W czasie studiów pracował w księgowości, w Polskiej Nafcie i w Towarzystwie Eksploatacji Soli Potasowych i jako urzędnik Państwowym Urzędzie Zbożowym. W 1924 ukończył studia uzyskując tytuł doktora praw[1].
Po ukończeniu studiów pracował początkowo w szkole, a od 1926 w Wyższej Szkole Handlu Zagranicznego we Lwowie (od 1937 Akademii Handlu Zagranicznego), gdzie wykładał rachunkowość i statystykę. Równocześnie od 1927 był nauczycielem w Państwowej Szkole Ekonomiczno-Handlowe we Lwowie, a w II połowie lat 30. także w Studium Ekonomicznym i Studium Skarbowym Uniwersytetu Jana Kazimierza.
Po wybuchu II wojny światowej pozostał we Lwowie, pracował jako kierownik zakładu rachunkowości i wykładowca księgowości w Technikum Handlu Radzieckiego (pod okupacją sowiecką) oraz w Szkole Handlowej (pod okupacją niemiecką)[1].
Po zakończeniu wojny zamieszkał w Krakowie, tam początkowo pracował jak wizytator w kuratorium oświaty, następnie wykładowca korespondencji handlowej i nauki o bilansach w Studium Spółdzielczym Uniwersytetu Jagiellońskiego (1950)[1][2]. Współpracował także z Państwowym Instytutem Administracji Gospodarczej w Gliwicach[3]. W 1946 został wykładowcą Centralnego Studium Kontroli Ekonomicznej działającego w ramach Wyższego Studium Nauk Społeczno-Gospodarczych w Katowicach, prowadził wykład "teoria księgowości podwójnej"[3]. Od 1948 kierował Katedrą Rachunkowości w WSNS-G[4]. W 1949 został wykładowcą Wyższej Szkoły Handlowej we Wrocławiu, gdzie utworzył i kierował jako zastępca profesora Katedrą Rachunkowości. Od 1950 pracował w przekształconej z WSH Wyższej Szkole Ekonomicznej we Wrocławiu, gdzie początkowo był kierownikiem Katedry Rachunkowości i dziekanem Wydziału Finansów, a od stycznia 1951 do września 1952 rektorem WSE, w miejsce usuniętego z uczelni Kamila Stefki[1].
Jesienią 1952 powrócił do Krakowa i rozpoczął pracę w tamtejszej Wyższej Szkole Ekonomicznej. Tam został kierownikiem Katedry Rachunkowości (od 1969 Zakładu Teorii Rachunkowości), w latach 1953–1956 był prorektorem WSE. W 1956 otrzymał stopień docenta, w 1962 tytuł profesora nadzwyczajnego, w 1968 tytuł profesora zwyczajnego. W 1970 przeszedł na emeryturę[1]. W 1972 otrzymał tytuł doktora honoris causa Wyższej Szkoły Ekonomicznej we Wrocławiu[5].
Zmarł w Krakowie, pochowany na cmentarzu Salwatorskim (sektor SC2-3-14)[6].
Publikacje
edytuj- Formularze do korespondencji handlowej (1934),
- Polski kodeks handlowy (1934),
- Pieniądz, czek i weksel (1936),
- Handel węglem w Polsce (1936 - z Jerzym Błeszyńskim),
- Kapitał, obroty i rentowność sklepu detalicznego jako środki zapłaty. Zasadnicze wiadomości (1937 - z Emilem Piotrem Ehrlichem),
- Obsługa klienta w sklepie detalicznym (1937 - z E.P. Ehrlichem),
- Jak sprzedawać towary (1938 - z E. P. Ehrlichem),
- Technika handlu hurtowego (1938 - z E.P. Ehrlichem),
- Zagadnienia prawne kupca detalicznego (1938 - z E.P. Ehrlichem),
- Zawody i instytucje pomocnicze handlu (1938 - z E.P. Ehrlichem),
- Księgowość w handlu hurtowym (1938 - z Leopoldem Paszkiem),
- Księgowość w handlu detalicznym (1938 - z L. Paszkiem),
- Zasady teorii księgowości oraz techniki księgowania i bilansowania (1947),
- Zasady nauki o bilansach oraz techniki inwentaryzowania i bilansowania w przedsiębiorstwach handlowych i przemysłowych (1948),
- Księgowość przedsiębiorstw (1957 - z Bolesławem Siwoniem),
- Rachunkowość przedsiębiorstw (1961),
- Bilansoznawstwo w zarysie (1962),
- Badania płynności środków obrotowych i zdolności płatniczej przedsiębiorstwa handlowego (1965),
- Zasady sporządzania bilansów przedsiębiorstwie spółdzielczym (1970 - z B. Siwoniem),
- Rachunkowość przedsiębiorstw handlowych (1973 - z Elżbietą Burzym, Ireneuszem Serwanem i Adamem Jarzembowskim).
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1971)[1]
- Złoty Krzyż Zasługi (22 lipca 1951)[7]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (15 stycznia 1955)[8]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h Poczet rektorów Wyższej Szkoły Handlowej, Wyższej Szkoły Ekonomicznej i Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu 1947–2007, wyd. AE im. Oskara Langego, Wrocław 2007, s. 29–46 (biogram autorstwa Mieczysława Sobczaka).
- ↑ Alojzy Czech Współpraca od samych początków - związki uczelni Katowic i Wrocławia, [w:] AE Forum. Biuletyn Akademii Ekonomicznej w Katowicach, nr 30 (grudzień 2009), s. 40–42.
- ↑ a b Alojzy Czech Nauczanie rachunkowości w latach 1947–1950, [w:] Forum. Biuletyn Uniwersytetu Ekonomicznego w Katowicach, nr 38 (styczeń 2014), s. 44–47.
- ↑ Historia Katedry Rachunkowości
- ↑ Doktorzy honoris causa Uczelni
- ↑ Cmentarz parafialny Kraków Salwator - wyszukiwarka osób pochowanych [online], krakowsalwator.artlookgallery.com [dostęp 2024-01-11].
- ↑ M.P. z 1951 r. nr 74, poz. 1007 „za wybitną działalność naukową”.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 15 stycznia 1955 r. Nr 0/165 - na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.