Salwatorianki
Salwatorianki, właśc. Zgromadzenie Sióstr Boskiego Zbawiciela – katolickie żeńskie zgromadzenie zakonne założone w 1888 przez bł. Franciszka Jordana i bł. Marię von Wüllenweber.
| Dewiza: Dopóki żyje na świecie chociaż jeden człowiek, który nie zna i nie kocha Chrystusa, nie wolno ci spocząć... (O. Jordan) | |
| Pełna nazwa |
Zgromadzenie Sióstr Boskiego Zbawiciela |
|---|---|
| Nazwa łacińska |
Sorores Divini Salvatoris |
| Skrót zakonny |
SDS |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Status kanoniczny |
zgromadzenie zakonne na prawie papieskim |
| Założyciel | |
| Data założenia |
8 grudnia 1888 |
| Data zatwierdzenia |
29 kwietnia 1926 |
| Przełożony |
s. Edith Bramberger |
| Liczba członków |
1286 (2005) |
| Strona internetowa | |
Historia
edytujZgromadzenie powstało 8 grudnia 1888 w Tivoli koło Rzymu. Zostało założone przez baronową Marię von Wüllenweber, pod duchowym przewodnictwem założyciela salwatorianów ks. Franciszka Jordana. Zyskało diecezjalną aprobatę biskupa Tivoli Celestino del Frate 20 marca 1889. Dekret pochwalny otrzymało 18 sierpnia 1911, zaś dekret aprobacyjny 29 kwietnia 1926. Dwa lata po założeniu zgromadzenia pierwsze salwatorianki wyjechały do pracy misyjnej w Asamie w Indiach. W 1893 pięć sióstr założyło placówkę misyjną w Ekwadorze. Do Polski pierwsze salwatorianki przybyły w 1929. Ich pierwszą placówką była Trzebinia, gdzie podjęły współpracę z księżmi salwatorianami w domu rekolekcyjnym. Zalążkiem nowej prowincji był dom kupiony przez siostry w Goczałkowicach, gdzie salwatorianki pracowały w sanatorium dziecięcym i szpitalu reumatologicznym[1].
Polska prowincja zakonna czyni starania o beatyfikację dwóch swoich sióstr, męczenniczek z okresu II wojny światowej. Służebnice Boże, siostry Stanisława Falkus i Leopolda Ludwig, zostały brutalnie zamordowane przez żołnierzy radzieckich w kaplicy domu zakonnego salwatorianów w Mikołowie[2].
Duchowość
edytujGłówną cechą charyzmatu salwatorianek jest głoszenie prawdy o Boskim Zbawicielu (łac. Salvator), by wszyscy ludzie mogli go poznać i uwielbić. Stąd centralne miejsce eucharystii w życiu sióstr, jako uobecnienie Zbawiciela. Siostry przez całe życie starają się o pogłębienie osobistej więzi ze Zbawicielem. Życie radami ewangelicznymi i realizowanie charyzmatu w sposób uniwersalny, gdzie tylko jest możliwe głoszenie Zbawiciela: nauczanie, wychowywanie, pielęgnacja chorych, praca dla ubogich, praca w parafii i na misjach[1].
Domy zakonne
edytujSalwatorianki posiadają domy zakonne w takich krajach jak: Albania, Austria, Belgia, Niemcy, Włochy, Polska, Wielka Brytania, Rumunia, Węgry, Demokratyczna Republika Konga, Mozambik, Tanzania, Filipiny, Indie, Malezja, Pakistan, Sri Lanka, Tajwan, Brazylia, Kolumbia, Ekwador, Stany Zjednoczone i Wenezuela. Dom generalny od roku 1903 znajduje się w Rzymie[3].
Domy zakonne polskiej prowincji znajdują się w takich miejscowościach jak: Goczałkowice-Zdrój, Bagno, Zielona Góra, Częstochowa, Gaszowice, Katowice Panewniki, Kraków, Międzywodzie, Olsztyn, Łódź, Warszawa, Zawoja i Żywiec oraz Medenice na Ukrainie[4].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Bogumił Łoziński: Leksykon zakonów w Polsce. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1998, s. 307-308.
- ↑ Siostry Męczenniczki. www.siostry.pl. [dostęp 2018-06-20].
- ↑ Sisters of the Divine Savior. Where we are. www.congsds.org. [dostęp 2018-06-20]. (ang.).
- ↑ Start » Salwatorianki - Siostry Boskiego Zbawienia [online], santes.com.pl [dostęp 2023-08-25].
Linki zewnętrzne
edytuj- Strona polskiej prowincji: Salwatorianki • Siostry Boskiego Zbawiciela. siostry.pl. [dostęp 2018-07-01].