Rudolf Tarnawski
Rudolf Tarnawski Edler von Sleme (ur. 10 kwietnia 1869 w Żywcu, zm. 1946 w Bielsku-Białej) – tytularny generał brygady Wojska Polskiego.
 tytularny generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
10 kwietnia 1869 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1946 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1891 – 1924 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
komendant PKU |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
       
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujRudolf Tarnawski urodził się 10 kwietnia 1869 roku w Żywcu, w rodzinie Piotra i Franciszki z domu Bem. W 1885 roku, po ukończeniu czterech klas gimnazjum w Bielsku, wstąpił do Szkoły Kadetów Piechoty w Łobzowie. W latach 1891–1892 był słuchaczem Oficerskiej Szkoły Jazdy w Mostarze, po ukończeniu której rozpoczął zawodową służbę w kawalerii cesarskiej i królewskiej Armii. Od 1909 roku był wykładowcą taktyki w macierzystej szkole kadetów, po czym powrócił do służby liniowej. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. Walczył na froncie włoskim. W 1917 roku był dowódcą pułku piechoty na froncie rosyjskim, w 1918 roku na froncie francuskim i w Belgii. 22 maja 1917 roku otrzymał nobilitację szlachecką z predykatem von Sleme. W czasie służby awansował na kolejne stopnie w korpusie oficerów piechoty: kadeta–zastępcy oficera (1 września 1889 roku), podporucznika (1892), kapitana I klasy (1 maja 1905 roku), majora (1 stycznia 1915 roku), podpułkownika (1 listopada 1916 roku).
Po zwolnieniu żołnierzy z przysięgi przez ostatniego cesarza Karola I (listopad 1918 roku) wstąpił do Wojska Polskiego. Wyznaczony do służby w Dowództwie Okręgu Generalnego w Krakowie. Był dowódcą i organizatorem 10 pułku piechoty w Cieszynie, później – komendantem wojskowym Cieszyna. 12 listopada 1918 roku został mianowany komendantem Będzińskiego Okręgu Wojskowego. Jego szefem sztabu był wówczas major Felicjan Sławoj Składkowski, który tak opisał pierwszy kontakt ze swym dowódcą: „wkrótce przybył pułkownik, średniego wzrostu, zażywny pan, mówiący po polsku z lekkim niemieckim akcentem, ale dobry Polak, grzeczny i uprzejmy. Oświadczył, że wojnę spędził na froncie (miał austriacką Eiserne Krone), ale w sprawach polityki w terenie liczy na moją pomoc i współpracę. Wobec tego paląca kwestia rozbrojenia oddziałów czerwonej gwardii spadła na moje barki”[1].
W czasie wojny polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej dowodził przez jakiś czas 11 pułkiem piechoty i 15 pułkiem piechoty. Później dowódca XV Brygady Piechoty, walczył na froncie litewsko-białoruskim. 22 maja 1920 roku został zatwierdzony w stopniu pułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920 roku. Po wojnie bolszewickiej inspektor piechoty w Dowództwie Okręgu Generalnego „Pomorze”.
W 1921 roku został mianowany dowódcą Obozu Warownego „Toruń”. Z dniem 10 września 1922 roku przeniesiony został z Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III do Powiatowej Komendy Uzupełnień Kamionka Strumiłowa na stanowisko komendanta[2].
1 czerwca 1922 roku został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu tytularnego generała brygady z równoczesnym zatrzymaniem czasowym w służbie czynnej[3]. Z dniem 1 czerwca 1923 roku został przeniesiony ze stanowiska komendanta PKU Kamionka Strumiłowa do Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V[4]. Z dniem 1 marca 1924 roku został mu udzielony urlop, a z dniem 31 maja tego roku został ostatecznie przeniesiony w stan spoczynku[5]. Osiadł w Bielsku-Białej[6].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Walecznych po raz pierwszy – 12 lipca 1921 „za męstwo i osobistą odwagę okazane w walce z nieprzyjacielem w obronie Ojczyzny”[7]
- Krzyż Walecznych po raz drugi[8]
- Order Żelaznej Korony 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami
- Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami
- Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy
- Signum Laudis Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej
- Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej
- Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstążce
- Krzyż Wojskowy Karola
- Krzyż za 25-letnią służbę wojskową dla oficerów
- Brązowy Jubileuszowy Medal Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych
- Krzyż Jubileuszowy Wojskowy
- Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913
Przypisy
edytuj- ↑ Felicjan Składkowski, Nie ostatnie słowo..., s. 19.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 37 z 7 października 1922 roku, s. 759.
- ↑ Ówczesny skrót jego stopnia wojskowego brzmiał „płk tyt. gen. bryg. w stanie spocz. zatrz. czas. w służb. czyn.”
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 23 maja 1923 roku, s. 288.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 11 marca 1924 roku, s. 116.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 882.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 23 lipca 1921 roku, s. 1205.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 40 z 23 listopada 1921 roku, s. 1546.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
- Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione
- Felicjan Sławoj Składkowski, Nie ostatnie słowo oskarżonego, Warszawa 2003, ISBN 83-88736-22-9
- H.P. Kosk, Generalicja polska t. 2 wyd. Oficyna Wydawnicza Ajaks Pruszków 2001.