Ronald Agénor
Ronald Jean-Martin Agénor (ur. 13 listopada 1964 w Rabacie) – haitański tenisista.
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
13 listopada 1964 |
| Wzrost |
180 cm |
| Gra |
praworęczny, jednoręczny bekhend |
| Status profesjonalny |
1983 |
| Zakończenie kariery |
2002 |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje |
3 |
| Najwyżej w rankingu |
22 (8 maja 1989) |
| Australian Open |
2R (1990) |
| Roland Garros |
QF (1989) |
| Wimbledon |
2R (1989, 1993) |
| US Open |
4R (1988) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje |
0 |
| Najwyżej w rankingu |
111 (14 lipca 1986) |
| Roland Garros |
1R (1986, 1988) |
| US Open |
1R (1986) |
| Strona internetowa | |
Agénor urodził się w Maroku, w Rabacie. Posiada, oprócz obywatelstwa haitańskiego, obywatelstwo amerykańskie.
Jego ojcem był Frederic Agénor, dyplomata, pod koniec lat 80. minister rolnictwa Haiti.
Latem 2002 roku Agénor ożenił się z aktorką i modelką Tonyą Williams, z którą ma dwie córki – Saschę Lourdes, ur. 1 czerwca 2003 i Chloe Iman, ur. 30 czerwca 2005.
Agénor, poza tenisową karierą, wydał dwie płyty – Kids On The Road i Waves Of Love.
W czasie kariery sportowej został honorowym konsulem Haiti w Bordeaux.
Kariera tenisowa
edytujRonald Agénor rozpoczął treningi tenisowe jako 10-latek, początkowo pod opieką starszego brata Lionela. W 1982 roku był klasyfikowany na pozycji nr 8. w światowym rankingu juniorów, dotarł do półfinału turnieju Orange Bowl, nazywanego często nieoficjalnymi mistrzostwami świata juniorów w tenisie. W tym samym roku zdobył jedyny w historii tenisa haitańskiego tytuł mistrzowski igrzysk Ameryki Środkowej i Karaibów w Hawanie.
W 1983 roku rozpoczął karierę zawodową, którą kontynuował do 2002 roku.
W 1984 roku wystąpił w pokazowym turnieju tenisa na igrzyskach olimpijskich w Los Angeles, ale w I rundzie przegrał ze Stefanem Edbergiem.
W 1986 roku po raz pierwszy awansował do półfinału zawodów rangi ATP World Tour, w Bordeaux oraz do finału debla, również w Bordeaux, w parze z Mansurem Bahramim.
W 1987 roku dotarł do trzech finałów ATP World Tour w grze pojedynczej – Gstaad, Bordeaux, Bazylea – wszystkie jednak przegrał. Rok później ponownie był finalistą w Bordeaux.
W 1989 roku wygrał swój pierwszy turniej rangi ATP World Tour w Atenach, pokonując w decydującym meczu Kenta Carlssona. Tego samego roku dotarł do ćwierćfinału wielkoszlemowego Rolanda Garrosa, pokonując m.in. Sergiego Bruguerę. Przegrał w czterech setach z Michaelem Changiem. W sierpniu 1989 roku Agénor osiągnął swoją najwyższą pozycję w rankingu światowym – nr 22.
W 1990 roku wygrał dwa turnieje – w Genui i Berlinie.
Po śmierci ojca w 1992 roku zaliczył okres nieco gorszych startów, wypadając na pewien czas z czołowej setki rankingu. W lipcu 1993 roku po raz ostatni udało mu się osiągnąć finał turniejowy ATP World Tour – w Båstad uległ Horstowi Skoffowi.
W latach 1996–1997 praktycznie zawiesił występy i wydawało się, że zamierza zakończyć karierę. Podjął jednak jeszcze raz próbę powrotu do czołówki światowej – w wieku 33 lat, startując z pozycji nr 790. na świecie i bez dostępu do „dzikich kart” w ważnych turniejach, przebijał się przez turnieje niższej rangi, podobnie jak na początku kariery. Pod koniec 1999 roku odzyskał miejsce w czołowej setce rankingu, a w kolejnym sezonie wystąpił we wszystkich turniejach wielkoszlemowych. Był wówczas najstarszym zawodnikiem w gronie stu najlepszych na świecie od czasu Jimmy’ego Connorsa w 1992 roku.
Agénor reprezentował Haiti w Pucharze Davisa w latach 1990–2001 i 2008. Do niego należy rekord wygranych spotkań w grze pojedynczej (27), wygranych spotkań w grze podwójnej (12), wygranych spotkań ogółem (39).
Po zakończeniu kariery Agénor zajął się prowadzeniem własnej akademii tenisowej w Los Angeles.
Finały w turniejach ATP World Tour
edytuj| Legenda |
| Wielki Szlem |
| ATP World Tour World Championships |
| ATP Super 9 |
| Igrzyska olimpijskie |
| ATP Championships Series |
| ATP World Series |
Gra pojedyncza (3–5)
edytuj| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 1987 | Gstaad | Ceglana |  Emilio Sánchez
|
2:6, 3:6, 6:7 |
| Finalista | 2. | 1987 | Bordeaux | Ceglana | Emilio Sánchez
|
7:5, 4:6, 4:6 |
| Finalista | 3. | 1987 | Bazylea | Twarda (hala) |  Yannick Noah
|
6:7, 4:6, 4:6 |
| Finalista | 4. | 1988 | Bordeaux | Ceglana |  Thomas Muster
|
3:6, 3:6 |
| Zwycięzca | 1. | 1989 | Ateny | Ceglana |  Kent Carlsson
|
6:3, 6:4 |
| Zwycięzca | 2. | 1990 | Genua | Ceglana | Tarik Benhabiles
|
3:6, 6:4, 6:3 |
| Zwycięzca | 3. | 1990 | Berlin | Dywanowa (hala) |  Aleksandr Wołkow
|
4:6, 6:4, 7:6 |
| Finalista | 5. | 1993 | Båstad | Ceglana | Horst Skoff
|
5:7, 6:1, 0:6 |
Gra podwójna (0–2)
edytuj| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 1986 | Bordeaux | Ceglana |  Mansur Bahrami
|
Jordi Arrese David de Miguel
|
5:7, 4:6 |
| Finalista | 2. | 1995 | Dżakarta | Twarda |  Shūzō Matsuoka
|
 David Adams Andriej Olchowski
|
5:7, 3:6 |
Bibliografia
edytuj- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Profil na stronie sports-reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-12)].