Prikazy (ros. Приказы) – dawne państwowe urzędy centralne w Rosji, funkcjonujące od XV do XVIII wieku, będące odpowiednikami współczesnych ministerstw. Na czele prikazów stali bojarzy[1]. Każdy prikaz miał swoją kancelarię kierowaną przez diaka[a][2], któremu podlegało do 50 poddiaków zajmujących się biurokracją. Znaczny rozwój prikazów nastąpił w XVI i XVII wieku. W latach 1717-1720 Piotr I zastąpił je kolegiami.

Obraz Prikaz w Moskwie

Rodzaje prikazów

edytuj
  • Prikaz Spraw Wojskowych (razriadnyj) – zajmował się rekrutacją do wojska, ewidencjonowaniem żołnierzy, przeprowadzaniem przeglądów oddziałów oraz aktualizacją wykazów ludzi udających się na wyprawy z carem;
  • Prikaz Dóbr Ziemskich (pomiestnyj) – odpowiedzialny za rozdawanie majątków ziemskich w ramach nagrody za służbę, prowadzenie wykazu rozdanych majątków, nadzorowanie działalności gospodarczej szlachty w nadanych posiadłościach, ściąganie podatków z włości oddanych w użytkowanie oraz rozstrzyganie sporów o ziemie;
  • Prikaz Skarbowy (kazionnyj) – zarządzał ściąganiem danin od poddanych, wypłatą pensji pracownikom, pozyskiwaniem funduszy na wyprawy wojenne oraz przeprowadzaniem reform pieniężnych;
  • Prikaz Poselski (posolskij) – zajmował się zatwierdzaniem projektów ustaw, reform i nowych praw oraz kształtowaniem polityki zagranicznej;
  • Suplik (czełobitiennyj);
  • Prikaz Wielkiego Dworu (bolszowo dworca);
  • Prikazy Arsenalskie, Uzbrojenia, Puszkarskie, Spraw Kamiennych – odpowiadały za zaopatrywanie wojska w broń, jej produkcję oraz zarządzanie fortyfikacjami;
  • Prikaz do Spraw Rozbojów – nadzorował pracę starostów, zajmował się przestępstwami. Później wyodrębniono w jego ramach także Prikazy Ziemski, Chołopi, Moskiewski i Włodzimierski (dwa ostatnie miały charakter sądowy).
  1. Diak - godność naczelników i sekretarzy kancelarii różnych urzędów.

Przypisy

edytuj
  1. Michał Sczaniecki, Katarzyna Sójka-Zielińska, Powszechna historia państwa i prawa, Wyd. 7 zm, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 196, ISBN 978-83-01-11441-1 [dostęp 2023-09-14].
  2. II. INFORMACJA O TYM, JAK PODEJMOWANO POSŁÓW W POPRZEDNICH LATACH, [w:] Adam Kuźmicki, Polska misja dyplomatyczna w XVII wieku. Wielkie poselstwo Jana Gnińskiego, Cypriana Pawła Brzostowskiego i innych w 1671 r., „Roczniki Humanistyczne”, 58 (7), 2010, s. 176, ISSN 2544-5200 [dostęp 2024-12-01].

Bibliografia

edytuj