Powieść historyczna

Powieść historyczna – jedna z odmian powieści, której powstanie w nowożytnej formie datuje się na początek XIX wieku^[1].

Historia

Jej korzenie, według niektórych badaczy, sięgają starożytności (Odyseja), a przede wszystkim – średniowiecznych romansów rycerskich, czy późniejszych XVI lub XVII-wiecznych romansów awanturniczych. Powieść historyczna jest utworem dymorficznym, powstałym na dwóch podstawowych płaszczyznach konstrukcji fabuły – historycznej i literackiej, przy czym w zależności od obowiązujących nurtów czy prądów literackich, zdolności pisarskich twórców i oczekiwań czytelniczych, wzajemny stosunek tych dwóch płaszczyzn w trakcie ewolucji gatunku ulegał zmianie.

Podgatunki powieści historycznej

Powieść historyczną można podzielić na kilka podstawowych odmian, uszeregowanych według charakterystycznych cech.

w zależności od sposobu przedstawiania świata powieściowego:
- powieść typu walterskottowskiego (pierwszym utworem tego typu był Waverley Waltera Scotta – 1814),
- powieść pamiętnikarską, zainicjowaną po raz pierwszy na polskim gruncie i tu uprawianą z największym powodzeniem (pierwszy utwór tego typu – Dwaj panowie Sieciechowie J. U. Niemcewicza – 1815).

w zależności od stosunku do źródeł historycznych będących aktualnie podstawowymi prądami epoki bądź obowiązującej kultury:
- powieść biograficzną,
- klasyczną powieść historyczną (powstałą w rozwoju modelu „walterskottowskiego” – najsłynniejsi twórcy: Aleksander Dumas, Lew Tołstoj, Henryk Sienkiewicz),
- powieść dwudziestowieczną (najsłynniejsi twórcy: Robert Graves, Hanna Malewska),
- powieść historyczno-fantastyczną (ta odmiana jest dziś najpowszechniej reprezentowana w twórczości literackiej, a jej prekursorem był – Teodor Parnicki)

Geneza i rozwój powieści historycznej

Powieść historyczna, czyli gatunek leżący na styku historii i literatury, zaistniała w świadomości czytelniczej na początku XIX w., za sprawą jej „ojca” i głównego kodyfikatora – Waltera Scotta. Część badaczy genezę powieści historycznej upatruje w starożytnych eposach heroicznych – Iliadzie czy Eneidzie, średniowiecznych romansach rycerskich, dla których tłem były wydarzenia czy postaci historyczne, w tzw. brutach francuskich i angielskich, w novelli epoki elżbietańskiej, oraz angielskiej powieści gotyckiej XVIII wieku.

Przeciwne stanowisko reprezentuje Gyorgy Lucács. Rodowód klasycznej powieści historycznej widzi w głębokich przemianach zachodzących w Europie na przełomie XVIII i XIX w. Uznaje on dziedzictwo Wielkiej Rewolucji i wojen napoleońskich za dominujący czynnik w rozwoju poczucia historyzmu w społeczeństwie mieszczańskim.

Rozwój europejskiej odmiany powieści historycznej można podzielić na trzy etapy:

pierwszą połowę XIX wieku, a zatem okres dominacji Waltera Scotta i jego uczniów;
drugą połowę XIX wieku, czyli okres powstawania wielkich, epickich panoram historycznych, takich jak Wojna i pokój L. Tołstoja, a także pogłębionych refleksji historiozoficznych;
XX wiek, w którym kontynuowane są główne tendencje rozwojowe powieści historycznej XIX w., ukazywane jednak z odmiennej perspektywy.

Dziewiętnasty wiek

Powieść dziewiętnastowieczna traktowała historię jako przedakcję teraźniejszości. Podobnie jak w powieści obyczajowej tego okresu narrator był wszechwiedzący, zazwyczaj trzecioosobowy (wyjątek stanowiła wspomniana już powieść pamiętnikarska, a zwłaszcza jej czysto polska odmiana – gawęda szlachecka), jego kompetencje były nieograniczone, zaś czas, choć historyczny, a zatem – nieaktualny, to jednak linearny i ustabilizowany. Akcja powieści tego typu była często umieszczana w nieodległej przeszłości, dopiero pod koniec wieku ta tendencja została przełamana (choćby Faraon Bolesława Prusa. W przypadku klasycznej powieści historycznej można mówić o całościowym przedstawianiu materiału źródłowego, jako wartości danej odgórnie. Inaczej mówiąc – narrator jawił się tu jako historyk, który już wykonał pracę badawczą i przedstawia słuchaczom jej wyniki. W niektórych przypadkach mogła pojawić się archaizacja, której zadaniem było uwiarygodnianie relacji (np.: Józef Ignacy Kraszewski czy Henryk Sienkiewicz). Klasyczny typ powieści historycznej w szybkim czasie spetryfikował się, a jego poetyka stała się niewystarczająca dla przemian powstałych na przełomie XIX i XX w. i później.

Powieść pamiętnikarska była jakby zapowiedzią zmian, które dokonały się w rozwoju powieści historycznej w XX wieku. Tutaj wszechwiedza i kompetencje narratora zostały bardzo mocno ograniczone, choć jedność czasu nie ulegała zazwyczaj zmianie.

Dwudziesty wiek

Odmiennie wyglądała sprawa powieści dwudziestowiecznej. W tym przypadku trudno mówić o jednej, scalonej poetyce. Nierzadko powstawały dzieła pisane według dziewiętnastowiecznych wzorców. Każdy twórca budował swój własny warsztat, o charakterystycznych tylko dla siebie samego wyznacznikach. Mógł sięgać po archaizację (Adam Thorpe, Antoni Gołubiew), albo z niej całkiem rezygnować (Jarosław Iwaszkiewicz w Czerwonych tarczach). Twórcy dwudziestowieczni chętnie sięgali po dokonania współczesnej nauki, zwłaszcza do osiągnięć psychoanalizy Z. Freuda czy A. Adlera. Również warstwa czasowa w fakturze powieści uległa zmianie i częste było użycie inwersji czasowej, a nawet daleko idące eksperymenty, jak to miało miejsce w twórczości Teodora Parnickiego. Można jednak powiedzieć, że w przypadku tego typu powieści twórca zachowywał się jak badacz historii, który zebrał wszystkie materiały i w stanie nieobrobionym, surowym, przedstawiał je czytelnikowi.

Najnowszą odmianą powieści historycznej, której prekursorem w literaturze światowej był Teodor Parnicki, jest powieść historyczno-fantastyczna. Jej główną cechą charakterystyczną jest płynny stosunek do źródeł historycznych, ich naginanie i przeinaczanie na zasadzie: co by było, gdyby.... Pierwszym utworem tego gatunku w historii literatury powszechnej była powieść Parnickiego Sam wyjdę bezbronny (1976). Dziś uprawiają ten gatunek tacy twórcy, jak Umberto Eco czy Connie Willis.

Powieść biograficzna

Zupełnie odrębnym gatunkiem stała się powieść biograficzna. W zasadzie niewiele różniła się ona od biografii, przekładając tylko niektóre akcenty i eksponując beletrystyczne cechy utworów narracyjnych. Do najwybitniejszych powieściopisarzy tego gatunku zalicza się często twórców angielskich – Roberta Gravesa, rosyjskich – Dmitrija Mereżkowskiego, a także polskich (W. Berenta).

Twórcy powieści historycznej

XIX wiek

XX wiek

XXI wiek

Zobacz też

Powieści historyczne – kolekcja utworów dostępna w Wikiźródłach

Przypisy

↑ Jacek Baluch, Piotr Gierowski: Czesko-polski słownik terminów literackich. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2016, s. 150-151. ISBN 978-83-233-4066-9.

Linki zewnętrzne

[Kraków-1] Jacek Baluch, Piotr Gierowski: Czesko-polski słownik terminów literackich. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2016, s. 150-151. ISBN 978-83-233-4066-9.

[1]