Pięściak
Pięściak, tłuk pięściowy, zwany w dawnej archeologii toporem bądź tłukiem pięściowym[1] – narzędzie wykonane techniką rdzeniowania z naturalnych fragmentów krzemieni i innych skał twardych (rzadziej z grubych odłupków) przy zastosowaniu obustronnej obróbki na większej części lub na całym obwodzie[potrzebny przypis]. W ten sposób powstawały narzędzia o migdałowatym[1], sercowatym czy owalnym kształcie, o dopasowanej do dłoni podstawie. Pierwsze pięściaki abwilskie charakteryzowały się przypadkową formą i brakiem wyraźnej krawędzi tnącej[potrzebny przypis].
Pięściaki wykorzystywane były najczęściej do cięcia, niekiedy do skrobania[1]. Rozmiary przeciętnych pięściaków wynoszą zazwyczaj około 12–15 cm[1].
Pięściaki wytwarzali przedstawiciele kultur dolnego paleolitu: abwilskiej (zwana też szeleską) i później aszelskiej[1]. W środkowym paleolicie znane były w kulturze mikockiej i kulturze mustierskiej[potrzebny przypis].
