Oleg Antonow

Oleg Antonow
Олег Константинович Антонов
	; Oleg Antonow na ukraińskim znaczku pocztowym z 2006 roku
Data i miejsce urodzenia	25 stycznia?/7 lutego 1906 ; Troica
Data i miejsce śmierci	4 kwietnia 1984 ; Kijów
Zawód, zajęcie	konstruktor lotniczy
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ten artykuł od 2016-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Oleg Konstantinowicz Antonow (ros. Олег Константинович Антонов; ur. 25 stycznia^?/7 lutego 1906 w Troicy, zm. 4 kwietnia 1984 w Kijowie) – radziecki konstruktor lotniczy, Bohater Pracy Socjalistycznej (1966).

Życiorys

Swój pierwszy szybowiec „Gołub” (ros. gołąb) zbudował w 1924. Dwa lata później został studentem Instytutu Politechnicznego w Leningradzie. Kontynuował projektowanie szybowców, a po ukończeniu studiów podjął pracę w nowej Moskiewskiej Fabryce Szybowców, gdzie został głównym konstruktorem. W 1938 przeszedł do biura konstrukcyjnego Jakowlewa do prac przy lekkim samolocie STOL OKA-58 „Aist” (ros. bocian), kopii niemieckiego samolotu Fi-56 Storch. Krótko potem zaangażował się w projekt A-7 – jednego z wczesnych szybowców do transportu wojska.

W 1941 Antonow skonstruował szybowiec A-40 KT, który był seryjnym radzieckim czołgiem T-60 z doczepionymi płatami nośnymi. Szybowiec miał być sterowany przez załogę czołgu poruszającą lufą i wieżyczką. W 1942 czołg-szybowiec KT wzbił się pierwszy raz w powietrze. Pomysłu nie wykorzystano w czasie II wojny światowej.

W 1946 r. w ZSRR utworzono biuro konstrukcyjne Antonowa (od 1952 w Kijowie), gdzie powstała rodzina samolotów transportowych i pasażerskich: An-2, An-8, An-10, An-12, An-14, An-22, An-24, An-26, An-28 i An-124 („Rusłan”). Będący rozwinięciem tego ostatniego An-225 („Mrija”) był od połowy lat 80. XX wieku do 2022 r. (kiedy został zniszczony przez Rosjan w czasie wojny na Ukrainie) największym i najcięższym samolotem na świecie^[1].

Oleg Antonow został odznaczony m.in. Złotym Medalem „Sierp i Młot” Bohatera Pracy Socjalistycznej, trzykrotnie Orderem Lenina, Orderem Rewolucji Październikowej, Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy oraz Orderem Wojny Ojczyźnianej I klasy. Laureat Nagrody Stalinowskiej (1952) i Nagrody Leninowskiej (1962).

W 1972 roku wydano w języku polskim pamiętnik Antonowa Dziesięć razy od początku w tłumaczeniu Jana Rybickiego^[2].

Rozwój

Pod przewodnictwem Antonowa powstały:

szybowce – Dove, Rot Front-1, Rot Front-2, Rot Front-3, Rot Front-4, A-1, A-7, A-11, A-13, A-15;
samolot transportowy – An-8, An-12, An-26, An-22 „Antey”, An-32, An-72, An-124 Rusłan, An-74
samoloty wielozadaniowe – An-2, An-14 „Pszczoła”, An-30, An-28, An-3;
samolot pasażerski – AIR-19, An-10 i An-24.